Η γενιά των γονιών μας αποχωρεί. Οι άνθρωποι που μας μεγάλωσαν με νουθεσίες, αξίες και αρχές που πολλές φαίνονται τόσο παράταιρες σήμερα.

Με τα σχετικά κοινωνικά «πρέπει» και τα απόλυτα «δεν» τους. Που γλύκαιναν μεγαλώνοντας, τότε που άφηναν τα “απαγορευμένα” αισθήματα προς τα ώριμα πια παιδιά τους να εκδηλωθούν.

Είναι ανεκτίμητο να «τηρείται η ιεραρχία» και οι άνθρωποι να φεύγουν έχοντας συμπληρώσει 8 και 9 δεκαετίες ζωής.

Όμως οι γονείς δεν έχουν ηλικία. Κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί πως μεγάλωσαν. Κανείς δεν εξοικειώνεται με τη φυσική φθορά. Κι ας τη βλέπει καθημερινά.

Είναι μεγάλη τύχη και ευλογία να μη χάνεις νέους τους γονείς σου. Να μείνουν εδώ ακόμη λίγο. Οι μόνοι που θα σου κάνουν ακόμη και το πιο παράλογο χατίρι, απλά επειδή θέλουν και μπορούν.

«Να έλθουν τα παιδιά να φάμε» διαμήνυσε η κυρία Ντίνα. Και το πρότζεκτ δεν ήταν καθόλου απλό. Ούτε από πρακτικής άποψης, γιατί τα «παιδιά» είναι 5-6 μαντράχαλοι, είναι και φαγανούτσικα, αλλά και διότι θα διαλύαμε το σπίτι από τα χάχανα, τις φάρσες, τα πειράγματα και τις παλαβομάρες.

Ο πόλεμος με κομμάτια ψωμί ή ένα ποτήρι κρασί που θα έβρισκε …μούτρα ήταν πάντα μέσα στην ημερήσια διάταξη, αφού θα είχε φαγωθεί ένα δίχτυ ψάρια με τα παρελκόμενα.

Ήταν αυτό που ήθελε και ας έμενε μόνο ο φέρων σκελετός. Παιδικό πάρτι ενηλίκων.

«Να πάρει ζωή το σπίτι. Όπως παλιά».

Γιατί τα σπίτια τελικά είναι μόνο ντουβάρια με ΕΝΦΙΑ. Αλλά μόνο όταν αδειάσουν, αυτό γίνεται απολύτως κατανοητό.

Φεύγει μια ολόκληρη γενιά από μαμάδες “παλαιάς κοπής” και δεν αντικαθίσταται. Χωρίς να εργάζονται και με απόλυτη προσήλωση στο σπίτι, με διδακτορικό στην οικιακή οικονομία, με τακτοποιημένα τα πάντα στη ζωή και στο μυαλό τους.

Μια εικόνα τελείως διαφορετική από τη σύγχρονη γυναίκα που τρέχει μια “ημίτρελη” καθημερινότητα με εργασία, σπίτι και υποχρεώσεις. Για να καλύψει ανάγκες πραγματικές ή επίπλαστες. Για να αποδείξει πως μπορεί να πετύχει μέσα στα αντρικά επαγγελματικά «κάστρα».

Η αίσθησή μου είναι πως η κυρία Ντίνα έζησε απείρως περισσότερο ευτυχισμένη…