Κόσμος επιστρέφει στο Ποτάμι.

Και μη γελάσει, μην καγχάσει, μη λοιδορήσει κανείς.

Διότι υπάρχουν στοιχεία, οι δημοσκοπήσεις δεν μας τα λένε καλά.

Δείτε για παράδειγμα κάθε απόγευμα την “Κηφισού ανάβαση”.

Όλοι αυτοί οι μποτιλιαρισμένοι επιστρέφουν από το Ποτάμι.

Και δεν έχουν άλλο προορισμό, μένουν εκεί εγκλωβιζόμενοι.

Και γιατί γυρνά ο κόσμος στο Ποτάμι;

Επειδή του χάλασε το πλυντήριο και πάει να πλύνει τα ρούχα;

Όχι βεβαια.

Καταρχάς από θυμό. Δεν είναι λογικό αν τα πάρεις στο κρανίο, βγεις από τα ρούχα σου, όταν θες να τιμωρήσεις το σύστημα, να πας Ποτάμι;

Ή με το Σταύρο θα πας ή νυχτερινή βαρκάδα στον Δούναβη να καλμάρεις το είναι σου.

Επίσης διότι στους Έλληνες δεν αρέσει η αδικία. Οι Γερμανοί την έχουν στο αίμα τους, οι Αγγλοσάξωνες αδικούν τους άλλους, στη λατινική Αμερική είναι μοιρολάτρες, όμως εμείς μπαίνουμε ανάχωμα στην αδικία.

Όμως ο κυριότερος λόγος είναι άλλος: οι Έλληνες ψάχνουν ένα αποκούμπι σοβαρότητας στην πολιτική.

Και το βρίσκουν στο μη δογματικό, στο με κεντροαριστερές πηγές και φιλελεύθερο Δέλτα, Ποτάμι. Που μια θα χυθεί στο Αιγαίο, μια στο Ιόνιο, μια στο Μυρτώο και μια στο Λιβυκό Πέλαγος.

Η επιτομή της σοβαρότητας και του αισθήματος καθήκοντος ξετυλίχθηκε μπρος στα μάτια μας πριν λίγες εβδομάδες, όταν καταψήφισε την Κυβέρνηση στην ψήφο εμπιστοσύνης και μετά ψήφισε τη Συμφωνία-σημαία της παρούσας Κυβέρνησης.

Κι ο κόσμος ασφαλώς κατάλαβε την αξία του Ποταμού, για αυτό και επιστρέφει, στηρίζει και μελετά όλα τα αντιπλημμυρικά έργα γιατί το Ποτάμι έρχεται, καταφθάνει, ήδη ακούμε τη βοή του νερού και υπάρχει μεγάλος κίνδυνος πλημμυρών.