“Άλα άνοιξε κι άλλη μπουκάλα και την κοινωνία τώρα τηνε παίζω ένα παρά” λέει το αρχοντικό άσμα που είπε πρώτος ο Σκούταρης, μας συστήθηκε με το τρίο Κιτάρα, το έκανε σουξέ ο Τώνης Μαυρουδής και το απογείωσε η Βίκυ Μοσχολιού το 1980

Διότι ας μην κάνουμε λάθος: όταν ο Ελύτης  έλεγε πως “μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά”, προφανώς δεν εννοούσε τη δική τους (πολιτική) φθορά.

Μέσα σε ένα (όχι και τόσο στενό) καμαράκι λοιπόν το σύγχρονο τρίο Κιτάρα τα δίνει όλα στο brainstorming.

Δεν μπορεί σου λέει να χάσουν από αυτούς τους αντιπάλους. Αλλά μήπως το αυτό δεν έλεγαν και οι προηγούμενοι για τους τωρινούς;

Οι παντοτινοί Αλέκος Σακελλάριος, Χρήστος Γιαννακόπουλος και ο συνθέτης Μιχάλης Σουγιούλ τα έχουν πει από το 1952: “που θα βρούμε τέτοιο βράδυ στη ζωή μας τη ρηχή;”

Πολλά βράδια εξουσίας, που όχι μόνο δεν λησμονούνται, αλλά πρέπει να τα ξαναζήσει το “τρίο Κιτάρα”:”δώσε, το τραπέζι ξαναστρώσε. φέρε καθαρά ποτήρια κι άντε φτου κι απ’ την αρχή”.

Θα δώσουν έναν αγώνα χωρίς αύριο, αν και ξέρουν πως έχουν μέλλον, θα ανακατέψουν κάθε τράπουλα, θα ανοίξουν όσα “Βαγγέλια” συμφέρουν, Θα τάξουν, θα φοβερίσουν τα οικόσιτα να έχουν το νου τους, θα ποτίσουν τα αντίπαλα σαπρόφυτα, να τους βοηθήσουν να παίξουν μεγάλη μπάλα.

Μέσι, Ρονάλντο και Αζάρ στην ίδια ομάδα αφού. Και τριγύρω τα βιολιά.

Τα ρέστα τους και ας μείνουν ταπί: αφού ο Μεγάλος έχει στρώσει μια κεφάλα, τα βλέπει όλα σαν Μπέης και τα νιώθει σαν Πασάς.

Ο πραγματικός Μεγάλος, όχι αυτός που νομίζουμε.

Και όποιος δεν πιστεύει “ρώτα, το κορίτσι πρώτα-πρώτα” .

Διότι οι κατευθύνσεις είναι σαφείς: “Σπάστα όλα ας γίνουνε ανάστα και μπαρντόν κι αν μπουμπουνίσει και καμία μπιστολιά”.

Βασικά οικονομική, άντε να στοχοποιηθεί και κανένα “βότσαλο στη λίμνη”.

Από τα μικρά, τα αναλώσιμα…