Αν και η αμερικανική πλευρά εμφανίζεται να εκτιμά ότι η τουρκική προκλητικότητα επίκειται (και ότι η αντίδραση Αθήνας και Λευκωσίας δεν θα λάβει ανασχετικό χαρακτήρα), συνεχίζει να εστιάζει αποκλειστικά σε “μία άνευ προηγουμένου κινητικότητα ανώτερων αξιωματικών των Ε.Δ. των ΗΠΑ”, με προφανή στόχο την άσκηση επιρροής, την ενίσχυση της πληροφόρησης και τον έλεγχο των κινήσεων της ελληνικής πλευράς.

Παρά τις λεκτικές δηλώσεις ότι “πως είναι δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να ερευνά στην ΑΟΖ της”, η πραγματικότητα δείχνει ότι οι ΗΠΑ συνεχίζουν να ανέχονται τις τουρκικές παραβιάσεις, την στιγμή που θα αρκούσε απλώς μια δέσμευση του θαλάσσιου χώρου των απειλούμενων οικοπέδων για άσκηση πλοίων του αμερικανικού στόλου, ένα εύγλωττο μήνυμα της Ουάσιγκτον υπογράμμισης των αμερικανικών αντιλήψεων περί των δεσμεύσεων του διεθνούς προσανατολισμού της Τουρκίας.

Γιατί είναι πολύ βολικό ΗΠΑ και ΕΕ να ζητούν και να επιβάλλουν κυρώσεις για την Κριμαία ή το Ιράν, αλλά όχι για τις παραβιάσεις της κυριαρχίας ενός μέλους της ΕΕ που έχουν φροντίσει να μην ενισχυθεί επαρκώς η αμυντική αποτρεπτική ικανότητα της, ζητώντας απλώς μέσω του Αμερικανού πρέσβη Τζέφρι Πάιατ “κατανόηση” και “συναίνεση” για το «ότι είναι ζωτικής σημασίας να διασφαλιστεί ότι η Τουρκία παραμένει αγκυροβολημένη στους ευρωατλαντικούς θεσμούς της Δύσης» και προσφέροντας … “ενδεχομένως” για τον σκοπό αυτό διαπραγματευτικά μια ακόμη παραχώρηση στην Άγκυρα στο πεδίο της κυπριακής ΑΟΖ, αλλά και στο πεδίο των συνομιλιών για το Κυπριακό.

Αυτό που καταλαβαίνουν πλήρως ο αμερικανικοί σχεδιαστές πολιτικής (αλλά όχι οι Έλληνες δημοσιολογούντες που νομίζουν ακριβώς το αντίθετο) είναι ότι οι τουρκικές κινήσεις δεν αφορούν την δημιουργία εντυπώσεων αλλά προωθημένες θέσεις σε μια αμερικανο-τουρκική διαπραγμάτευση, από την οποία Αθήνα και Λευκωσία έχουν ΕΞΑΙΡΕΘΕΙ και αυτο-καταργηθεί. Γιατί πράγματι, Αθήνα και Λευκωσία δεν επιμένουν με την στάση και τις ενέργειες τους να εξασφαλίσουν τα ουσιώδη μέτρα ασφάλειας στις εξελισσόμενες ελληνο-αμερικανικές σχέσεις, όπως επιβάλει μια εξωτερική πολιτική εναρμόνισης των εθνικών επιδιώξεων με τον διεθνή προσανατολισμό της χώρας και όχι υποκατάστασης της ελληνικής κυριαρχίας από διεθνείς επιδιώξεις.

Οι χειρισμοί στο τρίγωνο “Αθήνα/Λευκωσία-ΗΠΑ-Τουρκία” θα εξακολουθήσουν να είναι λεπτοί, να απαιτούν σαφή εκτίμηση της κατάστασης και της προοπτικής των επιλογών, αλλά χωρίς πολιτικό σχεδιασμό και πρωτίστως χωρίς πολιτική βούληση, η πολιτική ελίτ (κυβέρνησης ΚΑΙ αντιπολίτευσης) σε Ελλάδα και Κύπρο θα παραμείνει φοβική και ευνουχισμένη σε μια εν αναμονή τραγική εξέλιξη αναγνώρισης των κατοχικών τετελεσμένων στο Κυπριακό,