Εντάξει, δεν είναι καθημερινή διπλωματική “δουλειά” μας να αναλύουμε ΚΑΘΕ λέξη των αμερικανικών δηλώσεων. Αλλά η γενική εικόνα είναι σαφής: όπως πάντα οι ΗΠΑ πράγματι δεν θέλουν ένταση σε Αιγαίο και Κύπρο, αλλά και ΔΕΝ εισέρχονται με οποιοδήποτε τρόπο στο χειρισμό των τουρκικών προκλήσεων.

Πρακτικά εξακολουθούν να διατηρούν την ίδια στάση δεκαετιών: την λεγόμενη πολιτική των “ίσων αποστάσεων”.
Η Ουάσιγκτον (που “δυσκολεύεται” να χειριστεί θέματα αμέσου ενδιαφέροντος της, π.χ. S-400, τουρκικές επιδιώξεις στους Κούρδους συμμάχους των ΗΠΑ, κ.α.), δεν είναι “εύκολο” να αλλάξει την τακτική της στο πλέγμα των ελληνο-τουρκικών σχέσεων.
Έτσι, για παράδειγμα, ενώ ερωτάται για την Κυπριακή ΑΟΖ ( “παρά τις επίμονες εκκλήσεις και τις προσπάθειές σας, τα τουρκικά πολεμικά πλοία παραμένουν στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου… δες Μ. Ιγνατίου, “Να απομακρύνει άμεσα το Γιαβουζ από τα χωρικά ύδατα της Κύπρου ζητούν οι ΗΠΑ από τον Ταγίπ”)) η αμερικανική δήλωση απαντά για τα Χωρικά Ύδατα της Κύπρου ,(“οι Ηνωμένες Πολιτείες ανησυχούν για τις δραστηριότητες του γεωτρύπανου Yavuz, το οποίο δραστηριοποιείται στα χωρικά ύδατα της Κυπριακής Δημοκρατίας (ROC)..”) ο.π. Μ. Ιγνατίου).

Ναι, ακόμη κι έτσι στέλνουν ισχυρά μηνύματα στην Άγκυρα, αλλά δεν κάνουν τίποτε πρακτικό σε διμερές ελληνο-αμερικανικό επίπεδο για να ενίσχύσουν την ελληνική αμυντική αποτροπή, ειδικά μάλιστα όταν αυτή ολισθαίνει διαρκώς υπέρ της Άγκυρας.
Μήπως είναι καιρός η λεγόμενη “στρατηγική εταιρική σχέση” ΗΠΑ-Ελλάδα να λάβει πολιτική ουσία. αντί να παραμένει συμβολικά διακηρυκτική αλλά άνευ περιεχομένου;

Για παράδειγμα, αρνούνται ακόμη διπλωματικά να αναγνωρίσουν τον ελληνικό εθνικό εναέριο χώρο (10 μίλια) ή την ελληνική κυριαρχία στις βραχονησίδες των Ιμίων και σε άλλα θέματα που αφορούν αποκλειστικά τις διμερείς μας σχέσεις. Σοβαρά διπλωματικά μηνύματα, δηλαδή, υπέρ του status quo στο Αιγαίο. Γιατί άραγε απουσιάζουν σε διμερές επίπεδο τέτοια και άλλα πρακτικά βήματα ενίσχυσης της ελληνικής αμυντικής αποτροπής; Μήπως η βασική μέριμνα τους είναι να … “σταθεροποιήσουν” την κατάσταση έναντι των τουρκικών προκλήσεων από “απρόβλεπτες” (πλήν σύννομες) ελληνικές αντιδράσεις αφαιρώντας ελληνικές αμυντικές επιλογές;

Αυτό που η Αθήνα οφείλει να ζητά από την Ουάσιγκτον στις διμερείς μας σχέσεις είναι επιτέλους να διαχωρίσει την στάση της απέναντι στην Ελλάδα από την στάση της απέναντι στην Τουρκία.

Γιατί οι λεγόμενες “ίσες αποστάσεις” σημαίνουν ότι εδώ και δεκαετίες η Ουάσικτον υιοθετεί στην πράξη τις τουρκικές εδαφικές διεκδικήσεις και ανέχεται τις τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο.
Άλλα έστω κι αν ακόμη επιμένει στις … λεκτικές “ίσες αποστάσεις”, ας δώσει τουλάχιστον την ευκαιρία ενίσχυσης στην πράξη της ελληνικής αποτροπής στις τουρκικές προκλήσεις, ας κάνει, δηλαδή, δύσκολοτερο για την Άγκυρα να επιβάλει με στρατιωτικό τρόπο τετελεσμένα…

Καθώς ο πολιτικός χρόνος του Ερντογάν εξαντλείται ραγδαία, μια ελεγχόμενη κρίση στο Καστελόριζο φαίνεται ολοένα και περισσότερο να “έρχεται” με πολιτικό σκοπό να “γκριζάρει” την ελληνική κυριαρχία και να επιβάλει τις διαθέσεις της στην οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ.
Μήπως είναι καιρός να αρχίσουν κάποιες συστηματικές ελληνο-αμερικανικές ναυτικές ασκήσεις γύρω από το Καστελόριζο;
Μήπως να γίνουν κάποιες συστηματικές και τακτικές ελληνικές αεροναυτικές ασκήσεις γύρω από το Καστελόριζο;
Ή θα αφήνουμε την Άγκυρα να δεσμεύει συνεχώς και μόνιμα την περιοχή με τις δικές ΝΟΤΑΜ;;
Λέμε τώρα…