Τελικά ο γερουσιαστής Γκράχαμ τα … «γύρισε»: Στηρίζει πλήρως τις δήθεν «κυρώσεις» Τράμπ όχι μόνο αυτό: ζητά το Κογκρέσο να κάνει μια υποχώρηση στο θέμα της τουρκικής εισβολής στην Συρία και να δώσει χρόνο και χώρο στον Τράμπ να διαπραγματευτεί με τον Ερντογκάν!!

Ακριβώς αυτό που είχε ήδη επισημανθεί από πολλούς: Ο Γκράχαμ εξαρχής “έπαιζε” επικοινωνιακά το χαρτί του Τράμπ και η αξιοπιστία του γερουσιαστή ήταν πάντα ελεγχόμενη, όχι μόνο για την εισβολή αλλά από την πρώτη στιγμή που ασχολήθηκε με τον Ερντογκάν.

Γιατί το όλο αμερικανικό εγχείρημα ΔΕΝ είναι να σταματήσει την εισβολή του Ταγιπ (τουλάχιστον όχι πριν επιτευχθούν οι στρατιωτικοί στόχοι της), αλλά να διακόψει (διάβαζε: αμερικανική διαμεσολάβηση) την κυοφορούμενη αντεπίθεση Κούρδων και Άσσαντ (βοηθούσης της Μόσχας) για την εκδίωξη του στρατού κατοχής.

Έτσι, γίνεται πλέον φανερό ότι το “πράσινο φως” δεν το έδωσε ο Τραμπ, αλλά ότι επεβλήθη από ένα ευρύτερο κύκλο αμερικανικών επιδιώξεων, που προφανώς δεν νοιάζεται και πολύ για την πολιτική επιβίωση του ίδιου του Τραμπ. Φτάνει να προωθείται η προκαθορισμένη ατζέντα.

Για αυτό και ακούμε διάφορες ανόητες «προφάσεις» ότι δήθεν η απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων έγινε για την … «ασφάλεια» τους απέναντι σε υπέρτερες (sic!) τουρκικές δυνάμεις – λες και η αμερικανική καταθλιπτική ισχύς έναντι της Άγκυρας βασίζεται στους ελάχιστους Αμερικανούς στρατιώτες που βρίσκονται στην Συρία.

Η επικοινωνιακή διαχείριση που “στήθηκε” στην Ουάσιγκτον με την συμμετοχή του ίδιου του Τραμπ δεν αποσκοπεί στο να άρει το “πράσινο φως” και στην αναδίπλωση της τουρκικής εισβολής, αλλά αντίθετα να αφαιρέσει την δυνατότητα στο «αντι-Τραμπ εγχείρημα» να αξιοποιήσει για λόγους εσωτερικής πολιτικής το “πράσινο φως” στην εισβολή, δηλαδή να επιφέρει ένα ακόμη πολιτικό χτύπημα στην προεδρία Τραμπ.

Η Ουάσιγκτον, παρά τα φαινόμενα, ούτε “ενωμένη” είναι, ούτε ενδιαφέρεται για την ανάσχεση της τουρκικής επιθετικότητας παρά το γεγονός της ύπαρξης διαφόρων κύκλων, όπως του Πενταγώνου που έχουν διαφορετική προσέγγιση στο “πρόβλημα Ερντογκάν”. Η Ουάσιγκτον είναι “διαιρεμένη” σ’ ένα ευρύτερο, εσωτερικό πρωτίστως, χρονίζον ζήτημα: στο «πρόβλημα Τραμπ».

Η Συρία καθαυτό έρχεται πολύ πίσω στις προτεραιότητες τους και το ίδιο και ο Ταγίτ, ο οποίος αν δε δημιουργεί, πάντα εκμεταλλεύεται κάθε “παράθυρο ευκαιρίας” που του προσφέρεται.

Το χειρότερο είναι ότι πλέον η συριακή αντιπολίτευση που μάχεται στο πλευρό της Τουρκίας, πριν και τώρα, κατά των Κούρδων και του Άσσαντ είναι περίπου βέβαιο ότι δεν πρόκειται να γίνει δεκτή στο τραπέζι συνομιλιών για την ειρήνευση της συριακής κρίσης και είναι μάλλον βέβαιο ότι θα κινδυνεύσει να συντριβεί στρατιωτικά.

Αυτοί οι “χρήσιμοι ηλίθιοι” της Άγκυρας με την προγραφή εξόντωσης τους, θα προσφέρουν ένα ακόμη χαρτί ώστε η Άγκυρα να επιχειρήσει την εγκατάσταση “προτεκτοράτου” εντός της “ζώνης ασφαλείας”.

Πόσο θα κρατήσει αυτό το προτεκτοράτο; Μέχρι η Μόσχα να πάψει να θεωρεί ότι η Άγκυρα ΔΕΝ αποτελεί πρόβλημα στα συμφέροντα της στην Συρία.

Το μόνο βέβαιο είναι πλέον ότι το καθεστώς Άσσαντ δεν κινδυνεύει από καμία “μεταπολίτευση”, ότι η επίλυση της συριακής κρίσης θα συμβεί αποκλειστικά με όρους Άσσαντ και αυτή θα επιβληθεί στρατιωτικά μέχρι τέλους από τον ίδιο.