Από το σχολείο είχαν φανεί οι ηγετικές του ικανότητες. Πρώτος στα αθλήματα, στα μαθήματα, στα πάντα όλα. Ένας φέρελπις νέος με μέλλον λαμπρό.

Τύπος δήθεν σκληρός, αδυσώπητος, αλλά κατά βάθος τρελός παρτάκιας. Ίσως και λίγο «νούλα». Με την έννοια του άψυχου, του ανθρώπου που δεν παθιάζεται και δεν ασχολείται με κάτι πέρα  από τον εαυτό του. Ένα τεράστιο, αδιαπέραστο εγώ, το οποίο εννοείται πως οι λοιποί  οφείλουν να υπηρετούν.

Μπήκε στη Σχολή Ικάρων από τους πρώτους. Έφυγε κι από τους πρώτους. Όσοι τον ήξεραν από την καλή και από την ανάποδη, έλεγαν πως μάσησε με την πειθαρχία και τα καψόνια.

Κάτι ακούστηκε πως του γυάλισε ένα ρολόι συναδέλφου και το ψείρισε, αλλά μάλλον ήταν κακεντρέχεια.

Γόνος μεσοαστικής οικογένειας με ρετιρέ, έφυγε τον επόμενο Σεπτέμβριο για τα Λόντρα (Λονδίνο) αφού γεύτηκε τις χαρές  του κοπροσκυλιάσματος στα καφέ της Φωκίωνος Νέγρη και των μπαρ στις παρόδους της.

Κάπου εκεί χάνουμε τον ήρωά μας για μια δεκαετία περίπου. Δεν πήρε κανένα πτυχίο, παρά μόνο στην πόκα που δεν το αναγνώρισε το ΔΙΚΑΤΣΑ, πήγε φαντάρος και μετά στρώθηκε στην οικογενειακή βιοτεχνία.

Καθότι μοναχογιός θα αναλάβει τα ηνία της άμεσα και απόλυτα μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατρός.

Είναι σκάρτα τριάντα, όταν θα έχει την επιχείρηση έτοιμη για φούντο. Ο γάμος του με μια κόρη δικηγόρου, θα αναβάλλει το κλείσιμο για κάποια χρόνια, μέχρι αυτή να του δώσει τα παπούτσια στο χέρι, κλείνοντας τις κάνουλες τροφοδοσίας με δεκαχίλιαρα.

Διότι λησμονήσαμε να πούμε πως ο κύριος έχει κάποιες αδυναμίες: του αρέσουν τα μπουζούκια, παθιάζεται με τα χαρτιά, λατρεύει και τον Ιππόδρομο στο Δέλτα του Φαλήρου: από εκεί φεύγει θριαμβευτής καμιά φορά, με όλη την κουστωδία για ολνύχτιο γλέντι, αλλά τις περισσότερες δεν έχει ούτε τα ναύλα για την επιστροφή στη βάση.

Όλα αυτά είναι κάπως ακριβά σπορ ακόμη και στις εποχές της πρώτης λιτότητας του Ανδρέα.

Λύσεις πάντα υπάρχουν: κάποιες σιτεμένες κυρίες γνωστές για τη φιλανθρωπία τους τον χαρτζιλικώνουν γερά. Η αγνή παρέα ενός όμορφου 35άρη τις ανεβάζει και δεν φείδονται χρημάτων.

Αυτός δηλώνει επισήμως πλασιέ. Πουλάει εγκυκλοπαίδειες και βιβλία φιλοσοφικά, πολιτικά, κοινωνικά: είναι τόσο καλός στο να προωθεί τις ιδέες άλλων, σε βαθμό που (τις) ξεπουλά και συμπληρώνει το βασικό του εισόδημα με καλά ποσοστά από τα βιβλία.

Η δεκαετία του ΄90 προσφέρει πολλές ευκαιρίες για διασκέδαση και περισσότερη για λαμογιές: ο ήρωάς μας θα βρεθεί πίσω από αρκετές, όντας αρκετά πονηρός για να βγάζει τον επιούσιο χωρίς να ρισκάρει επικίνδυνα. Έχει ποντάρει στα σωστά “άλογα” κούρσας.

Θα ζήσει μέσα στη χλιδή για καμιά δεκαετία. Σκάφη, Καγιέν, Μύκονος, Αράχωβα: θα γίνει και Πρόεδρος στην ομάδα που έπαιζε ποδόσφαιρο μικρός.

Είναι αυτό που ήθελε πάντα: ηγέτης, αρχηγός, δακτυλοδεικτούμενος (καμία φορά και με το μεσαίο)

Θα ηδονίζεται με το «Προεδράρα» και θα χώνει λεφτά με ουρά. Έχοντας σχέδιο να βγάλει πολλαπλάσια, μέχρι που άρχισαν να σκάνε οι πρώτες επιταγές του.

Θα παλέψει κανά δυο χρόνια να την ξαναβγάλει καθαρή, αλλά κάπου η τύχη ακολουθεί τα “πεταμένα λεφτά”  και τον εγκαταλείπει. ‘Δάγκωσε’ πολλούς σε αυτό το διάστημα, αλλά τον κυνηγούσαν και οι προηγούμενοι.

Η αυτοσχέδια αυτοκρατορία του θα πέσει χωρίς πολύ θόρυβο, μιας και μόλις είχαμε μπει στο Πρώτο Μνημόνιο και όλοι έτρεχαν και σε κανέναν τα λεφτά δεν έφταναν.

Την τελευταία φορά που είδα τον Τριαντάφυλλο (παρατσούκλι από την εποχή της νεότητας ) πριν από τρία (ή μήπως τέσσερα χρόνια) ήταν κουστουμαρισμένος με ποσέ και με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Μου έδωσε την κάρτα του: ήταν πια ασφαλιστικός πράκτορας. Και ξανά προς τη δόξα τραβά, μου είπε με τη σοβαροφάνεια που πάντα τον διέκρινε.

Σε εταιρεία άλλου ασφαλώς,που τον προσέλαβε για να εκμεταλλευτεί τις πολλές (αστικές) γνωριμίες του.

Δε φαντάζομαι να πέσατε από τα σύννεφα. Ζουν ανάμεσά μας.

Θα τολμούσα να πω πως συγκριτικά ο Τριαντάφυλλος είναι σχεδόν αγνός. Περίπου ιδεολόγος…