Το κέντρο βαρύτητας των εξελίξεων στην περιοχή μας συνεχίζει να αποτελεί η Συριακή κρίση και, ειδικότερα, η κατάσταση στον Ιμπίλμπ, όπου πρόσφατα έλαβε χώρα ακόμη μία σφοδρή σύγκρουση μεταξύ τζιχατζιστών και συριακών δυνάμεων.

Σύμφωνα με το Συριακό Παρατηρητήριο στο Λονδίνο ήταν μια ακόμη επίθεση, που ξεκίνησε η Hayat Tahrir al-Sham, μια  οργάνωση τζιχατζιστών, παλιό τμήμα της Αλ Κάιντα, σε διάφορες συριακές θέσεις που πυροδότησε τις μάχες. Η σφοδρή αντίδραση των συριακών δυνάμεων, με ρωσική αεροπορική υποστήριξη, προώθησε τον έλεγχο του Άσαντ ακόμη περισσότερο μέσα στο Ιμπίλμπ.

Η άρνηση των τζιχατζιστών να εφαρμόσουν την Συμφωνία Εκεχειρίας Ρωσίας-Τουρκίας του περασμένου Αυγούστου και την αποχώρηση τους από την συμφωνημένη «ζώνη ασφαλείας» των συριακών δυνάμεων, δημιουργεί συνεχώς συγκρούσεις, που μοιραία οδηγούν στην σταδιακή στρατιωτική ανάκτηση της περιοχής – σαφώς εκφρασμένη ρωσική επιδίωξη για την πλήρη αποκατάσταση της εδαφικής κυριαρχίας της Δαμασκού παντού στην συριακή επικράτεια.

Η Τουρκία δεν θέλει ή δεν μπορεί να επιβάλει στους προστατευόμενους τζιχατζιστές την εφαρμογή της Συμφωνίας και γνωρίζει ότι, αργά ή γρήγορα, η Ρωσία θα επιβάλει την εκδίωξη τους.

Μπροστά στο αδιέξοδο του και επιχειρώντας μια ακόμη «φυγή στο πουθενά», ο Ερντογκάν έχει θέσει πλέον σε κίνηση την επιδιωκόμενη «λύση» της μεταφοράς τους στην λεγόμενη «ζώνη ασφαλείας» στα τουρκο-κουρδικά σύνορα και αυτή ήταν η βασική επιδίωξη της τουρκικής εισβολής στην Συρία. Ωστόσο, το σχέδιο «μετακίνησης», που η τουρκική διπλωματία προωθεί διεθνώς, έχει εξαρχής συναντήσει την σφοδρή αντίδραση της Ρωσίας αλλά και ευρωπαϊκών κρατών.

Το στρατιωτικό «προγεφύρωμα», που ελέω Μόσχας, η Τουρκία διατηρεί ακόμη στην συριακή επικράτεια «παραχωρήθηκε» με τίμημα την άμεση επέκταση των συριακών και ρωσικών δυνάμεων κατά μήκος των τουρκο-συριακών συνόρων, προσφέροντας στην Δαμασκό μια ακόμη αναίμακτη ανάκτηση της εδαφικής κυριαρχίας της.

Άλλωστε το κλειδί στις εξελίξεις της Συριακής κρίσης παραμένει η κουρδική τοποθέτηση, ιδιαίτερα μετά την εγκατάλειψη τους από τον πρόεδρο Τράμπ στις τουρκικές ορέξεις.

Γιατί μπορεί οι Κούρδοι να αποσύρθηκαν από τα τουρκο-συριακά σύνορα με παρέμβαση της Ρωσίας για τον τερματισμό της τουρκικής εισβολής, όμως η ένταξη τους στον συριακό στρατό και η πολιτική συμφωνία Κούρδων-Άσαντ για την αυτονομία τους αποτελεί μια σοβαρή εκκρεμότητα, που εφόσον συμβεί θα σημάνει και την αντίστροφη μέτρηση εξαέρωσης των τουρκικών σχεδιασμών στην Συρία.

Ο Ερντογκάν μπορεί ακόμη να κινείται σε «τεντωμένο σκοινί» εξελίξεων, που ούτε ελέγχει, και ούτε ποτέ έλεγχε, παρά τις συστηματικές παρεμβάσεις του, που συνέβαλαν στην πυροδότηση της Συριακής κρίσης, της οποίας σήμερα η Τουρκία εισπράττει τις συνέπειες με το βάρος 3.000.000 προσφύγων που προσπαθεί να «εξάγει» στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η πολιτική Ερντογκάν για όλους τους διεθνείς παράγοντες είναι αυτή του «ταραχοποιού», που προωθεί τουρκικές φιλοδοξίες σε βάρος της περιφερειακής σταθερότητας. Μετέτρεψε την ίδια την Τουρκία σε «διακύβευμα» και χωρίς την σταθερή υποστήριξη του Τράμπ και την καιροσκοπική ανοχή του Πούτιν, η πολιτική σταθερότητα της χώρας θα παρέσυρε ακόμη και τον νέο-οθωμανικό δεσποτισμό, που επέβαλε ο Ερντογκάν με το πρόσχημα του «πραξικοπήματος» αλλά στην ουσία για να καθυστερήσει την εκλογική ήττα του.

Διότι, η στροφή του Ερντογκάν στον εθνικισμό και στους νέο-οθωμανικούς στρατιωτικούς τυχοδιωκτισμούς έχει πρωτίστως εσωτερικά κίνητρα, παρά αφορά εξωτερικές απειλές για την χώρα. Η εγκατάλειψη του εκδημοκρατισμού και, μαζί μ’ αυτόν, η πολιτική λύση του εσωτερικού κουρδικού ζητήματος αποτέλεσε μια δυσμενή στροφή, που βυθίζει τον Ερντογκάν σε μια περιφερειακή δίνη.

Η σημερινή Τουρκία έχει καταστεί διεθνές πρόβλημα για όλους. Το πώς θα αντιμετωπιστεί εξακολουθεί να είναι αντικείμενο πολυδιάστατων διεθνών μεθοδεύσεων, στις οποίες Ελλάδα και Κύπρος οφείλουν να μετέχουν αναπτύσσοντας κατάλληλες πολιτικές ασφαλείας.