Δύσκολο να χωρέσει μια δεκαετία σε λίγες αράδες. Ειδικά αυτά τα τελευταία δέκα χρόνια. Τι να πρωτοπεί και γιατί να πρωτογράψει κανείς.

Εντωμεταξύ είναι υπό αμφισβήτηση αν η δεκαετία τελειώνει το 2019 ή το 2020. Επειδή μάλλον δεν υπήρξε έτος μηδέν, το ορθό θα ήταν ο απολογισμός να γίνει του χρόνου.

Αλλά μιας και ξηγηθήκαμε Μιλλένιουμ την 1.1.2000, μπορούμε να αναφερθούμε στην δεκαετία που πέρασε.

–Το ΔΝΤ: στην αυγή της δεκαετίας σκάει με κρότο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην Ελλάδα, το προοριζόμενο να χρηματοδοτεί χώρες του τρίτου κόσμου. Ήταν η σειρά μας, όχι η μοίρα μας, παρά την – για δεκαετίες- μη προσαρμογή στον πρώτο κόσμο και με ένα διαρκές φλερτ με τον υπαρκτό.

Το Ταμείο θα επιβάλλει αδιανόητα για ευρωπαϊκή χώρα Προγράμματα. Ακόμη κι όσοι τα στήριξαν από ανάγκη ή από τη ζέση της στιγμής, επιθυμούν να το ξεχάσουν, αφού δεν μπορούν να το διαγράψουν.

-Άνθρωποι που έψαχναν στα σκουπίδια για φαγητό: όσοι το είχαν προφητεύσει έμπαιναν στην άκρη ως Κασσάνδρες, γραφικοί και μάντεις κακών. Η αλήθεια είναι πως όταν η οικονομική δυσπραγία χτύπησε κόκκινα κατά το 2011 και μετά, η εικόνα μη ρακοσυλλέκτη στους σκοπιδοντενεκέδες έγινε ρουτίνα και καθημερινότητα, σε κανέναν δεν προξενούσε απορία από ένα σημείο και μετά.

–Η μαζική εκπόρνευση: φαινόμενο που υπάρχει σε όλες τις περιόδους, φούντωσε για τα καλά μέσα στην κρίση. Για όποιον το αμφισβητεί -μιας και ο κύκλος εργασιών του κλάδου παραμένει εν πολλοίς αδήλωτος-  δεν έχουν παρά να δουν πόσοι και πόσες αναζητούν μανιωδώς καριέρα πορνοστάρ, χωρίς να στοχεύουν στο Όσκαρ.

–Η αναβίωση “ξεχασμένων” ιδεολογιών. Με αφορμή την οικονομική κρίση και παράλληλα τους χιλιάδες οικονομικούς μετανάστες που μπαίνουν παράνομα στη χώρα, εμφανίστηκε “καλυμμένος” αλλά ατόφιος ο φασισμός του Μεσοπολέμου.

Με αφορμή την ανθρωπιστική κρίση γίνεται ξανά της μόδας και η δικτατορία του προλεταριάτου, θεωρητικά τουλάχιστον, στην πράξη εκφράστηκε πλειοψηφικά μέσω του εγχώριου “αθώου” ρεβιζιονισμού.

–Μίσος, διχόνοια, φανατισμός: με κάθε αφορμή και για οποιονδήοτε λόγο, σχεδόν σε καθημερινή βάση. Εμφυλιοπολεμικά μίση, διχόνοια φυσική και τεχνητή, νερό στο μύλο όλων των φανατισμών και κάθε ογής φανατικών.

Άνθρωποι με αυτά τα τοξικά χαρακτηριστικά βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του δημόσιου διαλόγου. Η πλάκα είναι πως έλεγαν τα ίδια για χρόνια χωρίς κανείς να τους δίνει σημασία.

Τίποτα ίσως δεν θα συνέβαινε αν δεν υπήρχαν τόσες σωτηρίες και κυρίως τόσοι σωτήρες στο τόπο τη δεκαετία που φεύγει.

Στο τέλος της, με τα αδιανόητα για το 2009 πράγματα, όλοι είμαστε μάλλον σοφότεροι.

Ή τουλάχιστον οφείλουμε να είμαστε..