Η Συνάντηση της Μόσχας και η Διάσκεψη του Βερολίνου έδειξαν ότι η Άγκυρα δεν μπορεί να κάνει τέτοιους χειρισμούς χωρίς την στήριξη ή ανοχή άλλων.

Πήρε μια πρωτοβουλία (το Μνημόνιο – για την ΑΟΖ όχι για την Λιβύη) χωρίς την “άδεια” των βασικών διεθνών παικτών στην Λιβύη και περιέπλεξε την κατάσταση εξάγοντας Σύρους τζιχαντιστές (έδειξε, δυστυχώς για αυτήν, ότι ελέγχει “μισθοφόρους” όχι μόνο τοπικά για την αντικουρδική πίεση στην Συρία — άλλωστε την “αντι-Ασαντ παρτίδα” την έχει ήδη χάσει  γονυπετής στον Πούτιν, μετά την κατάρριψη (άλλη μια εκβιαστική κίνηση στην Δύση που έπεσε στο κενό) του ρωσικού μαχητικού – αλλά και απέδειξε ότι “εξάγει” τους μισθοφόρους της.

Αν θέλει κανείς να κατανοήσει το Λιβυκό, δεν πρέπει να ψάχνει στον Ταγιπ, αλλά στα κράτη που έχουν πραγματικά συμφέροντα στην Λιβύη. Για αυτά τα κράτη οι τουρκικές πιρουέτες είναι ενόχληση, τίποτε περισσότερο.

Για τον Πούτιν, ο Ταγίπ είναι εγκλωβισμένος: ζητά ρωσική ανοχή – νομίζει κανείς ότι ο Χαφτάρ θα έφευγε από την Μόσχα αν δεν το ήθελε η Μόσχα και αν δεν ακολουθούσε το κυρίως ρωσικό πιάτο της Διάσκεψης της Μέρκελ;

Επιπλέον, η Συνάντηση της Μόσχας φαίνεται ότι ενίσχυσε την ρωσική παρουσία στο Βερολίνο. Εκεί πια, στη γερμανική πρωτεύουσα ο Ταγίπ ένιωσε πολιτικά “νάνος”…

Το Λιβυκό είναι για πραγματικά μεγάλους παίκτες και ο Ταγίπ απλά κάνει τυχοδιωκτισμούς, τους οποίους ανέχονται για πολύ συγκεκριμένους λόγους ο καθένας από αυτούς τους μεγάλους παίκτες, οι οποίοι αν ήθελαν κάτι διαφορετικό από τον Χαφτάρ θα το έπαιρναν (για την ώρα φαίνεται ότι ο Χαφτάρ πήρε καταρχάς πετρελαϊκά έσοδα έναντι εκεχειρίας αλλά η διαπραγμάτευση συνεχίζεται). Το επικίνδυνο είναι ότι ο Ταγίπ καθίσταται ολοένα και περισσότερο προκλητικά αμετροεπής στην ΑΟΖ Κύπρου και Ελλάδας.

Η διεθνής αντίδραση, επειδή επιδιώκει να κρατά την Τουρκία στο αντλαντικό μπλόκ (από το οποίο η Άγκυρα δεν θέλει διόλου να φύγει), θεωρεί ότι αν στριμώξει τον Ταγίπ με κυρώσεις θα υπάρξει ρήξη στον τουρκικό διεθνή προσανατολισμό – οπότε τον ανέχονται να κινείται σε θολά νερά.

Για την Ελλάδα η κατάσταση αυτή είναι τεντωμένο σκοινί. Δυστυχώς οι ελληνικές προειδοποιήσεις δεν επαρκούν, ούτε αποτρέπουν την πρόκληση. Όσο ο Ταγίπ κινείται με “έλλογο υπολογισμό του ρίσκου” ενδεχομένως να μην “σπάσει το σκοινί”.

Δυστυχώς όμως οι εσωτερικές ανάγκες του και ο διεθνής εγκλωβισμός του δεν εγγυώνται τίποτε, ιδιαίτερα όταν συνεχώς βασίζεται στη στρατιωτικοποίηση των επιλογών του, αλλά και στην αυξανόμενη πεποίθηση ότι οι ΗΠΑ έχουν τον έλεγχο των ελληνικών αντιδράσεων.

Η Αθήνα οφείλει να ανακτήσει την πρωτοβουλία διαφορετικά θα υποκύψει σε εκβιαστικά διλήμματα