2021 «λάθη», 1821 αστοχίες, προχειρότητες: καταρχάς Greece και όχι Hellas;

Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποια:

Κι αν πούμε “δεν τα ζήσαμε αυτά” είναι γενιές μακριά, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για την χούντα.

Από πότε ένας χουντικός που κατέλυσε την Δημοκρατία ονομάζεται πρόεδρος της Δημοκρατίας απαξιώνοντας την Δημοκρατία; Ποιος «σοφός» της επιτροπής Αγγελοπούλου έβαλε τον Γκιζίκη σ’ αυτό το “κάδρο” αφήνοντας μάλιστα … “έξω” (sic!!) τον αρχηγό της, τον Γιώργο Παπαδόπουλο;;;

Ίσως γιατί τον έχουν στους αρχηγούς Κυβερνήσεων…

Θέτουμε ζήτημα ασυνέχειας;

Αποκλείεται, 200 χρόνια ίδιοι είμαστε. Με τα καλά μας και τα (πολλά) στραβά μας.

Δεν μπορούμε να μιλάμε για την επταετία σαν να μιλάμε για τη Δημοκρατία, για εκλεγμένους Πρωθυπουργούς ή Προέδρους!!”. Δεν είναι μόνο πως είναι πολύ κοντά χρονικά τα εσωτερικά “επιτεύγματά της” , είναι που μας θυμίζει και τους “θριάμβους” μας στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974…

Για αυτό χρειάζονται οριοθετήσεις και τεκμηρίωση. Τα σύμβολα έχουν τη δική τους σημασία: ο Έλληνας/Ρωμιός είναι διακριτός (σε συμβολικό επίπεδο) από τον Γραικό, επειδή σηματοδοτεί διακριτές πολιτικές στοχεύσεις του Αγώνα συγκεκριμένων πολιτικών “κύκλων” στην προ-επαναστατική περίοδο (1800-1821) ιδιαίτερα στην κυρίως φάση της (1814-1821). Η κουκουβάγια και η Αθήνα της αγγλικής Φιλομούσου των Αθηνών ήταν ο αντίποδας του Φοίνικα του Καποδίστρια, της Φιλογένειας, της Εταιρίας των Φιλικών και του Φοίνικα του Φιράρη.

Η πολιτική υπέρ της Ανεξαρτησίας των Ελλήνων/Ρωμιών συγκρούονταν με την πολιτική της υποτέλειας των λεγόμενων “Γραικών” του Κοραή (που μας “φόρτωσαν” το Greece αντί για το Hellas). Το ζήτημα δεν ήταν απλά τα όρια των συνόρων, το πολιτειακό και τα λοιπά συναφή, ούτε ο ανταγωνισμός των Μ. Δυνάμεων, αλλά η ουσία της απελευθέρωσης με τις δικές μας δυνάμεις.

Και ο μόνος που μπορούσε να κατανοήσει, να ελέγχει και να αξιοποιεί τον διεθνή ανταγωνισμό για τον σκοπό της απελευθέρωσης ήταν ο Καποδίστριας που προετοίμασε το 1821. Όλα – στην διάρκεια πλέον του Αγώνα – εξαρτήθηκαν από την εμβέλεια της Καποδιστριακής πολιτικής “Με τις δικές μας Δυνάμεις” αλλά και από την ένταση του εθνικού διχασμού (Μαυροκορδάτος, Κουντουριώτης, Μιαούλης, κτλ) που επέβαλαν τα αγγλικά δάνεια και η ρωσική απραξία μέχρι το 1825.

Αν πάλι τολμήσουμε να πάμε πίσω στην εποχή της Αικατερίνης της Ρωσίας και του Ιωσήφ της Αυστρίας και φτάσουμε στον Λάμπρο Κατσώνη: από τον “κύκλο” του για πρώτη φορά διατυπώθηκε η διάκριση της πολιτικής χειραφέτησης του Αγώνα από τις διπλωματικές επιδιώξεις των Μεγάλων Δυνάμεων και τον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Η διαδικασία πολιτικής χειραφέτησης του Αγώνα μπορεί να είναι ενιαία, έχει όμως ξεχωριστά χαρακτηριστικά γνωρίσματα σε κάθε φάση.

Και αφού γιορτάζουμε τα 200 χρόνια καλό θα είναι να αντιμετωπίσουμε τον εορτασμό με τη δέουσα σοβαρότητα και να αποφύγουμε την προχειρότητα και την επιπολαιότητα.

Να προσφέρει ο εορτασμός στην εθνική αυτογνωσία, όχι στην εθνική σαχλαμάρα, με  την προβολή δήθεν “Προέδρων” και “Πρωθυπουργών” της Επταετίας, γεγονός που συνιστά προσβολή της Δημοκρατίας και του δημοκρατικού φρονήματος των Ελλήνων.