Το να σχολιάσει κανείς τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόϊντ, είναι σα να παραβιάζει ανοικτές θύρες.

Το έγκλημα μιλά από μόνο του.

Μιας και όμως αναπτύσσονται κάποιες φωνές και κάποια επιχειρήματα, “ναι μεν αλλά”, και “έχουν εκλογές”, “γίνεται εκμετάλλευση του γεγονότος” κλπ, ίσως δεν είναι περιττό να πούμε κάποια πράγματα.

Πρόκειται για καθαρό, ανόθευτο ρατσισμό. Ξεκάθαρες κουβέντες.

Ο αστυνομικός πατάει στο λαιμό το θύμα, λες και έχει πιάσει το αγριότερο θηρίο της ζούγκλας.

Όμως ήταν άνθρωπος,με φωνή,με ψυχή και τον παρακάλεσε να τον αφήσει, του είπε πως δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Το ίδιο και παρόντες στον τόπο του εγκλήματος.

Αλλά, το δίποδο ανθρωποειδές που έγινε αστυνομικός, τον άφησε μόνο όταν χάθηκε κάθε ψήγμα ζωής κάτω από τη μπότα του.

Για 90 λεπτά προσπάθησαν στο Νοσοκομείο να επαναφέρουν στη ζωή τον αγαθό γίγαντα.

Αυτόν που δεν έγινε σταρ του ΝΒΑ ή του φούτμπολ, να τρέχουν τα εκατομμύρια από τις τσέπες του και να τον αποθεώνουν οι φίλαθλοι ανά την υφήλιο. Βιοπαλαιστής ήταν.

Το νέο σύμβολο του αφροαμερικάνικου αγώνα για ίσα δικαιώματα, θα λείψει κυρίως στη μικρή του κόρη, που έχασε άξαφνα και αναίτια την τεράστια αγκαλιά του μπαμπά της…

Για ένα κάλπικο εικοσαδόλαρο, για οτιδήποτε. Ένας άνθρωπος με χειροπέδες πεσμένος στο οδόστρωμα, θύμα όχι απλά υπερβολικής, αναίτιας,απάνθρωπης βίας, αλλά σαδισμού.

Προφανώς και όλες οι αφροαμερικανικές κοινότητες είναι στα κάγκελα. Δεν είναι η πρώτη φορά. Πολύ φοβόμαστε ούτε η τελευταία.

Εξυπακούεται πως η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ θα εεπηρεάσει το προεκλογικό κλίμα στις ΗΠΑ. Όμως εμείς οι απλοί πολίτες και εκ του μακρόθεν παρατηρητές βλέπουμε μια ανθρώπινη ζωή να χάνεται από τα εντεταλμένα όργανα του κράτους.

Οι μαύροι Αμερικανοί ξέρουν πως έχουν ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουν για την ισότητα. Δεκαετίες τώρα παλεύουν σε ένα αγώνα άνισο.

Οι σαχλαμάρες πως η εκλογή του Ομπάμα θα τελειώνε τις προκαταλήψεις, τα μίση και το ρατσισμό, έπεσαν σαν τραπουλόχαρτα, μαζί με θύματα από αστυνομικές σφαίρες.

Ο ίδιος ο Μπαράκ είχε προσπαθήσει να γεφυρώσει το χάσμα, σε αντίστοιχες περιπτώσεις δολοφονιών επί θητείας του: “κανείς δεν είναι απόλυτα αθώος” είχε πει πολιτικάντικα.

Σωτήριο έτος 2020: η ανθρωπότητα που καυχιέται για τον επιτεύγματα της, αδυνατεί να δει στον κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως χρώματος, ένα δημιούργημα του Θεού, ένα κοινωνικό υποκείμενο με ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Black lives matter αλλά το διαχρονικό και στη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ φρικτά ρεαλιστικό, που συγκλονίζει κάθε άνθρωπο με δύο δράμια μυαλό στο κεφάλι ανά την υφήλιο είναι το: I can’t breathe.

Προφανώς και η βία θα φέρει βία.

Μια βαθιά διχασμένη αμερικανική κοινωνία, θα προσπαθήσει για ακόμη μία φορά να γλείψει τις πληγές της, να μας πείσει για το αμερικάνικο όνειρο και τα μεγαλεία της.

Ας τα κρατήσει. Για κάθε δυτικό πολίτη στο πνεύμα, όλα όσα έγιναν στη Μινεάπολη προκαλούν τουλάχιστον αποτροπιασμό.