Το ελληνικό μπάσκετ έχει ημερομηνία ‘γέννησης’ την 14.6.1987.

Κομβικό ρόλο έχει ο Μπέμπης, που εκείνες τις μέρες, 33 χρόνια πριν, συστήνεται στο ευρύ ελληνικό κοινό. Γϊνεται σταρ, εξώφυλλο και πρωταγωστής σε τηλεοπτικές διαφημίσεις

Φάνης Χριστοδούλου, ένας υπερπαίκτης, ο Έλληνας Μάτζικ (αν και το παρατσούκλι αυτό το είχε τότε ο Σταυρόπουλος), ένας πρώιμος  Λεμπρόν, αλλά χωρίς υπερβολή με μεγαλύτερη γκάμα κινήσεων και με την ευστοχία στα τρίποντα του Καρμέλο.

Το έπος του΄87 κάλυψε οτιδήποτε είχε ως τότε συμβεί στο ελληνικό μπάσκετ σε εθνικό επίπεδο.

Άδικο για  τις προηγούμενες γενιές παικτών, προπονητών και παραγόντων που προσπάθησαν να κάνουν την καλαθοσφαίριση, όπως λεγόταν τότε επισήμως, δημοφιλή.

Το ποδόσφαιρο όμως κατείχε τα πρωτεία όλες τις μεταπολεμικές δεκαετίες. Ήταν πιο αλανιάρικο. Το μπάσκετ ήταν για τα μορφωμένα παιδιά (αυτά που πήγαιναν στο εξατάξιο Γυμνάσιο δηλαδή)

Μέχρι που έτυχε μια συναστρία: Γκάλης, Γιαννάκης, Φασούλας, Φιλίππου, Καμπούρης, Ανδρίτσος, Ιωάννου, Σταυρόπουλος, Ρωμανίδης, Καρατζάς, Λινάρδος και Φάνης Χριστοδούλου.

Μια ομάδα που είχε βγει μέσα από δοκιμές, προκριματικά, αποτυχίες κι επιτυχίες. Που προέκυψε σαν κράμα του βασικού κορμού με την ανανέωση του πρώτου Μουντομπάσκετ του 1986, εκεί που βγήκε δέκατη: η πρόκριση σε αυτό είχε θεωρηθεί η μεγαλύτερη επιτυχία της επίσημης αγαπημένης, τότε που ακόμη ήταν άγνωστη.

Η νίκη στα προκριματικά στις 21.11.1985 έγινε ορόσημο: FRANCE – GRECE 126-130 [(92-92) (104-104) (117-117) (126-130)] στην τρίτη παράταση παράταση, ήταν το πρώτο από τα πολλά χουνέρια που θα σκαρώσουμε τα επόμενα χρόνια απέναντι στους πελάτες Γάλλους. Ο Γκάλης με 43π και ο Φάνης με 18π καθάρισαν στο τέλος, από 21 Γιαννάκης και Κοκολάκης, σύνολο πόντων των τεσσάρων, 103!

Μια εβδομάδα μετά θα “πατήσουμε” τους Βούλγαρους με τον Φάνη στα 20 του,πενταδάτο στην Εθνική και με το 13 παρακαλώ, να παίζει αμυνάρα, ως χαμάλης πολυτελείας και όταν του δίνεται η ευκαιρία να τα …στάζει.

Το 15 το είχε ο μεγάλος Κοκολάκης, μετά για 12 χρόνια ήταν αγκαζέ.

Ένας σύγχρονος φόργουρντ, ολ αράουντ, με σωματική διάπλαση σέντερ, χειρισμό της μπάλας πλέι μέικερ και μηχανική του σουτ που θα ζήλευαν οι καλύτεροι σούτινγκ γκαρντ.

Ξεκίνησε το μπάσκετ, όταν η θέση του λεγόταν ακόμη “ελ”, τότε που δεν ξέραμε ακόμη πόσο σημαντικό είναι το μακρινό ριμπάουντ.

Στον ημιτελικό του ΄87, η μεγάλη των πλάβι σχολή έχει ετοιμάσει σύνθετη άμυνα πάνω στον Γκάλη, μαρκάρουν και τον Γιαννάκη,αφήνοντας ελεύθερο τον Φάνη.

Ξεκινά με 3/3 τρίποντα και κάπου εκεί όλη η Ευρώπη αντιλαμβάνεται πως έχει να κάνει με ένα ατόφιο, με ένα ανεπανάληπτο ταλέντο.

Ένας παίκτης τόσο μοναδικός,που αν και ξεκίνησε το μπάσκετ στα 13 του, στα 22 βρέθηκε στην κορυφή της Ευρώπης.

33 χρόνια μετά, βλέπει κανείς το πως κινείται στο γήπεδο και παθαίνει πλάκα, με τα fade away σουτ, την ευχέρεια του και στα τελειώματα με το αριστερό, στο πίβοτ, σε όλα.

Ο τέταρτος κρίκος μιας άχαστης αλυσίδας: με μπροστάρη τον γκάνγκστερ Νικ των 40 πόντων συνήθως, δεύτερο βιολί την ψυχή και την τρέλα του Γιαννάκη, αναντικατάστατο ψηλό την αράχνη που λεγόταν Φασούλας, ο Φάνης υπήρξε ο παίκτης που πλαισίωσε άριστα αυτούς τους τρεις και οδήγησε την εθνική ομάδα σε μια ανεπανάληπτη επιτυχία.

Από το 1983 που έφυγε από τη Δάφνη για τον Πανιώνιο, είχε προλάβει ήδη να πάρει το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Εφήβων, να φτάσει τον Πανιώνιο στη δεύτερη θέση του ΄87, παίζοντας τελικό με τον Άρη και έπειτα να γίνει και ντραφτ από τους Ατλάντα Χοκς (σπάνιο γεγονός για Ευρωπαίο παίκτη εκείνα τα χρόνια).

Το ελληνικό μπάσκετ γνώρισε τρομακτική άνθηση μετά το ΄87, όμως νέος Φάνης δεν υπήρξε ποτέ: κι αν ο Λιαδέλης χαρακτηρίστηκε στο ξεκίνημά του νέος Γκάλης, ο Σπανούλης νέος Γιαννάκης, ο Ρετζιάς νέος Φασούλας, ο Χριστοδούλου δεν κλωνοποιήθηκε ποτέ, απόδειξη ίσως της μοναδικότητάς του,των σπάνιων χαρισμάτων και της απαράμιλλης μπακετικής του ευφυΐας.