Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις ενδοοικογενειακής σεξουαλικής κακοποίησης παιδιώνπου φτάνουν στις αίθουσες των Δικαστηρίων.

Ο φόβος λόγω των συχνών απειλών αλλά και η ντροπή από την ενοχοποίηση εμποδίζει τα παιδιά-θύματα που υφίστανται σεξουαλική κακοποίηση να αποκαλύψουν τις πράξεις.

Συνεπώς η αποσιώπηση των «ένοχων κοινών μυστικών» μένει καλά κρυμμένο ενώ πολλοί γνωρίζουν.

Η διατήρηση μίας «καλής εικόνας της οικογένειας» αποτελεί τον τρόπο διασφάλισης και διαιώνισης της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης. Ως ειδεχθής εγκληματική πράξη ανάλογη της βιαιότητας της Ανθρωποκτονίας τελείται πάντα χωρίς μάρτυρες και τα αποδεικτικά στοιχεία είναι συχνά ελλειπή ή αμφίβολα. Ωστόσο οι συνέπειες στα θύματα είναι καταστροφικές και μη ιάσιμες.

Υψηλά είναι και τα ποσοστά της σεξουαλικής κακουργηματικής βίας σε περιπτώσεις αιμομικτού βιασμού χωρίς όμως να μπορεί να προσδιοριστεί το ακριβές ποσοστό καθώς οι καταγγελίες που πραγματοποιούνται δεν ξεπερνούν την 1 στις 100.

Οι συνέπειες στον ψυχισμό χαρακτηρίζονται από ένα εκτεταμένο φάσμα ψυχιατρικών διαταραχών στα παιδιά που έχουν υποστεί σεξουαλική βία ιδιαιτέρως μέσα στην οικογένεια. Τα ερευνητικά δεδομένα αναφέρουν ότι στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως το 80% των υποθέσεων σχετίζεται με πράξεις από τον πατέρα προς την ανήλικη κόρη ενώ υψηλά είναι και τα ποσοστά των ασελγών κυρίως πράξεων από άντρες μεγαλύτερης ηλικίας όπως είναι οι παππούδες.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Εγκληματολογίας Άγγελο Τσιγκρή, οι παράγοντες που σχετίζονται με την αποσιώπηση των πράξεων προκύπτουν από τέσσερα στάδια λήψης αποφάσεων.  Η διατάραξη της οικογενειακής «γαλήνης» λόγω του ένοχου μυστικού εξαναγκάζει ακόμα και τις μητέρες να αποκρύπτουν τα ένοχα μυστικά των συζύγων, πατεράδων ή πεθερών τους. Ακόμα και σε ερωτήσεις Ανακριτών και Εισαγγελέων συνεχίζεται η συγκάλυψη από τον φόβο διάλυσης του οικογενειακού δεσμού. Συμπερασματικά σε ποσοστά άνω του 33% οι οικογένειες στην Ελλάδα εμφανίζουν μία παθολογία που χαρακτηρίζεται από έλλειψη λογικής, ψυχωτικό και παρανοϊκό ιδεασμό.

Σύμφωνα με το θεωρητικό μοντέλο, η Βία είναι εθιστική για όλους τους εμπλεκόμενους, θύτες και θύματα. Τα παιδιά λοιπόν μη έχοντας αναπτυγμένη την κριτική τους ικανότητα, εξοικειώνονται κλιμακωτά σε επιθετικές συμπεριφορές που σταδιακά καταλήγουν σε κακοποίηση. Αν τα μέλη μίας οικογένειας περάσουν μία κρίση, η παθογένεια που αναπτύσσεται διασπά την ασφάλεια και το αίσθημα σιγουριάς με αποτέλεσμα να συνηθίζει τη βίαιη κατάσταση και να την αποδέχεται.