Καλύτερα με πίθηκο, παρά Περίπατο ανήθικο.

Ευτυχώς που υπάρχει και ο Μεγάλος Περίπατος και έχουμε να ασχολούμαστε, να τρολάρουμε, να γιουχάρουμε, να πούμε και καμιά καλή κουβέντα, μήπως και το τελικό αποτέλεσμα είναι τελικά ικανοποιητικό και εκτεθούμε.

Το πρώτο κύμα αντιδράσεων ήταν εκκωφαντικό: το ΙΧ έγινε η υπέρτατη αξία, σε συνθήκες που απουσιάζει ο Δακτύλιος από την Πόλη και τα ΜΜΜ δεν μοιάζουν ασφαλής λόγω ιού επιλογή.

Ο καθένας και η άποψή του, σεβαστή μεν, δίχως απαραίτητα να γίνεται και δεκτή.

θα αφήσουμε κατά μέρος τις απόψεις περί χρωμάτων, τον πόλεμο της ζαρντινιέρας και όλα τα συναφή και να έλθουμε σε κάτι περισσότερο ουσιαστικό που διαβάσαμε, σε πρωταγωνιστικό σάιτ και από μια “ωραία και σοβαρή πένα”, από αυτές που τέλος πάντων διαβάζουμε τακτικά ως emo.team και πιστέψτε μας μετριούνται στα δάκτυλα ενός χεριού.

Ποιο ήταν το επιμύθιο λοιπόν: ο Περίπατος στερείται ηθικών αξιών!

Η εντύπωση που αποκτά ο καθένας από ένα έργο έχει τελικά μεγάλη πλάκα. Δεν ξέρουμε πόσοι θεωρούν πως τα χρώματα της Αιθιοπίας θα μείνουν μόνιμα στο χώρο που ξαναγίνεται δημόσιος και δεν είναι δρόμος, αλλά το “μία έτσι, μία γιουβέτσι” είναι διπλωματικό.

(στη φωτό η πηγή έμπνευσης του συνδυασμού των χρωμάτων του Περιπάτου)

Σαν να κάνεις κριτική για τα πλακάκια και τις πόρτες σε  διαμέρισμα σε μια πολυκατοικία που είναι στα μπετά.

Και κριτική για το πιλοτικό; Δηλαδή αν τελικά φτιαχνόταν και αποδιδόταν ξανά στα ΙΧ, φανταστείτε τι θα ακουγόταν για το επιπλέον κόστος.

Το πρόβλημα με την Αθήνα είναι άλλο, πιο ουσιαστικό.

Όλοι οι Έλληνες, είτε μένουν στη Νέα Σμύρνη, είτε στη Νέα Υόρκη, είστε στη Νέα Ερυθραία νομίζουν πως τους ανήκει. Και ναι τους ανήκει, αλλά ένα λόγο παραπάνω πρέπει να έχουν όσοι ζουν και εργάζονται στην πόλη, βιώνουν τα δομικά και άλλα προβλήματα της χρόνια τώρα και δεν περνούν απλά από το Κέντρο γιατί “βολεύει”.(από το Μπραχάμι στην Πετρούπολη και από το Ηράκλειο στο Φάληρο, όλοι πάμε από Κέντρο)

Οι κάτοικοι λοιπόν στην πλειοψηφία τους είναι ρεαλιστές: Μία πέτρα πάνω στην άλλη να μπει, για την παρατημένη Αθήνα με τις χαρακιές των χρόνων των Μνημονίων εμφανείς παντού, είναι κέρδος.

Και δε βιάζονται να τα βάλουν με τους πεζόδρομους. Η ιστορία άλλωστε δεν έχει δικαιώσει κανέναν που αντιτάχθηκε στον οποιονδήποτε πεζόδρομο, μεγάλο ή μικρό, κεντρικό ή συνοικιακό. Η ποιότητα ζωής αυξήθηκε κατακόρυφα, αφήνουμε στην άκρη την άνθιση του εμπορίου και την αύξηση των τιμών των ακινήτων, δεν μας ενδιαφέρουν.

Κανείς πεζόδρομος δεν είναι καλός ή κακός, ηθικός ή ανήθικος. Το θέμα είναι αν τα οφέλη του είναι περισσότερα από τα προβλήματα που δημιουργεί στην κίνηση των οχημάτων.

Και κανένα έργο δεν ευθύνεται για την επιταγή του επαγγελματία που μπορεί να μείνει ακάλυπτη. Εδώ και χρόνια ο Πειραιάς είναι εργοτάξιο από σειρά παρεμβάσεων (τραμ, Μετρό κτλ) και τα ΙΧ στενάζουν. Κανείς δεν είπε πως του σφραγίστηκε επιταγή, λόγω των έργων. Ίσως για να μην τον πάρουν στον μεζέ. Κι εκεί στο λιμάνι δε φημίζονται και για το τακτ τους.

Όμως αν κάποιον τον παρατήσει το γκομενάκι σύξυλο, τότε ναι, ασφαλώς, είναι σφόδρα πιθανόν να φταίει αποκλειστικά ο Περίπατος , με τις νέες δυνατότητες γνωριμιών που δίνει έστω θεωρητικά.

Εμείς πάντως είχαμε ρωτήσει προεκλογικά τον τότε υποψήφιο Δήμαρχο Αθηναίων Κώστα Μπακογιάννη, αν συνειδητοποιεί πως η Αθήνα είναι μια γεροντοκόρη και την πιάνει από το λαιμό, είχαμε προβλέψει τα μελλούμενα τρόπον τινά (σε μια συνέντευξη τελείως ανεπίκαιρη αλλά άγνωστο γιατί, διαβάζεται καθημερινά ακόμη!)

Από την άλλη ευτυχώς που υπάρχει και ο Περίπατος για να ξεφεύγουμε από τον κορωνοϊό και ελπίζουμε να μη συνδεθούν: σε τυχόν επόμενο lock dowv, όλοι με “εξάρα έξοδο” ποδήλατο ή πεζό 2.

Και τότε θα στηλιτευθεί η πολυκοσμία. Ίσως και το γεγονός πως τελικά ήταν λίγα τα στρέμματα που διατέθηκαν για τον Πεζόδρομο σε μια τόσο μεγάλη πόλη: “το έκαναν που το έκαναν, χάθηκε να το κάνουν σωστά;” θα ακουστεί για ακόμη μία φορά…