Και πάλι για το 2015. Αναλύσεις επί αναλύσεων, ο καθένας τα βιώματά του, ό,τι θυμάται από τότε. Προσεγγίσεις κυρίως συναισθηματικές,

Όμως να πούμε τα πράγματα όπως έγιναν: όλοι οι σοβαροί αναλυτές, μιλούσαν για την επερχόμενη κωλοτούμπα. ‘Ήταν μονόδρομος, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να την κάνει με χαρές, νίκες, χορούς και πανηγύρια.

Το “Όχι” ήταν ελάχιστα “επαναστατικό”. Ο Πρωθυπουργός έλεγε τρεις μέρες πριν το δημοψήφισμα “δώστε μου τη δύναμη να διαπραγματευθώ”, ενώ αντέκρουσε τις κατηγορίες της αντιπολίτευσης για πορεία εξόδου από την ΕΕ και το ευρώ, λέγοντας πως η Ελλάδα με όποιο αποτέλεσμα θα παραμείνει στους ευρωπαϊκούς κόλπους.

Το ακόμη πιο σουρεαλιστικό στοιχείο είναι ότι το Σχέδιο  Μνημονίου που ετέθη ως ερώτημα στο δημοψήφισμα, δεν υπήρχε καν στο τραπέζι στις 5 Ιουλίου. Οπότε τόσο το “Όχι”, όσο και το “Ναι” δεν σήμαιναν ουσιαστικά τίποτα ως προς τη διαπραγματευτική διαδικασία.

Σε κάθε περίπτωση η (όποια) ελληνική Κυβέρνηση θα καθόταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να βρεθεί μια λύση, όπως κι έγινε.

Το δημοψήφισμα απέκτησε ακραία διπολικά χαρακτηριστικά, καθώς πολλοί στην αντιπολίτευση πίστεψαν ότι θα έριχναν τον Τσίπρα. Στην πραγματικότητα έπεσαν μέσα στην καλοστημένη παγίδα: το αποτέλεσμα κατέστησε τον αρχηγό των συνιστωσών κυρίαρχο πολιτικά και δημιούργησε στην αντιπολίτευση κρίση ταυτότητας.

Μια κρίση που έκλεισε με την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ!

Το σενάριο του δημοψηφίσματος ακουγόταν μήνες πριν. Πιο έντονα κάθε φορά που τα νέα από την αέναη διαπραγμάτευση του Γιάνη ήταν άσχημα.

Και έγινε πραγματικότητα. Μια φρέσκια Κυβέρνηση έξι μηνών έβαλε απέναντι της όλο το “παλιό” πολιτικό σύστημα. Για να το κερδίσει. Για να το υπερκεράσει. Και το κατάφερε με περισσή ευκολία, με την επίκληση των σωστών αναλογιών, λογικής και θυμικού.

Οι αναλυτές που μιλούσαν για τον πανικό που θα καταλάμβανε τον κόσμο με το κλείσιμο των Τραπεζών, μπορεί να γνωρίζουν άριστα το τραπεζικό σύστημα, όχι όμως το λαό, τον τρόπο που σκέπτεται και ενεργεί.

Το αποτέλεσμα ήταν μια συμφωνία, χειρότερη αυτής που δεν δεχθήκαμε σύμφωνα με τον οικονομικό μύθο. Κάθε σχέδιο Μνημονίου που δεν προχώρησε έχει “φωτοστέφανο” αγιοσύνης, ακριβώς γιατί δεν εφαρμόστηκε.

Διακομματικά ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 2015 το νέο Μνημόνιο, καθώς οι απώλειες της Κυβέρνησης ήταν τόσες που δεν έβγαιναν τα κουκιά.

Το γεγονός αυτό δίνει την αφορμή για νέες εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει στις λίστες πειθαρχημένους, χτίζοντας μια κοινοβουλευτική ομάδα “μπετόν-αρμέ”, όπου η λέξη διαφοροποίηση είναι απαγορευμένη.

Χτίζει έτσι την επόμενη μέρα εντός Μνημονίου, όπου τα νομοθετήματα θα είναι δύσκολα και ασφαλώς αντιλαϊκά.

Γίνεται όμως η μακροβιότερη Κυβέρνηση εντός της περιόδου οικονομικής επιτροπείας. Κι αυτό εξαιτίας του δημοψηφίσματος!

Πήρε το ρίσκο και του βγήκε ενώ ΝΔ και η λοιπή αντιπολίτευση περίμεναν τη φθορά του, κρατώντας απλώς τον πυρήνα των υποστηρικτών τους.

Η Ιστορία δεν γράφεται με αν, αλλά η αντιπολίτευση θα έπρεπε να απαντήσει με αποχή στο δημοψήφισμα, το οποίο ήταν μια στρατηγική πολιτική κίνηση, στερούμενη άλλου νοήματος.

Άρα το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, όλοι θέλουν να το ξεχάσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί “το γύρισε” σε “ναι σε όλα”, η ΝΔ  γιατί δεν ψυχανεμίστηκε πως η κάθετη αντιπαράθεση μεταξύ ευρωπαϊστών και μη, θα έβγαζε νικητές με διαφορά τους δεύτερους.

Ίσως σε μια δεκαετία το δημοψήφισμα να έχει ξεχαστεί, να μεταβληθεί σε μια υποσημείωση στην πολιτική ιστορία των ετών της οικονομικής κρίσης.

Εκτός κι αν τα χρόνια εξακολουθήσουν να είναι δίσεκτα, οπότε οι μεν θα μιλούν για την επανάσταση που ψηφίστηκε και έγειρε τούμπα, οι δε για το γεγονός πως βρίσκονταν στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, αν και ηττημένοι εκείνο το βράδυ του Ιουλίου.

Που τελικά δεν άλλαξε τίποτα. Δραματοποίησε μια πολύ δύσκολη κατάσταση και οδήγησε τον κύριο Τσίπρα σε διαπραγμάτευση 17 ωρών. Αυτό ήταν όλο…