Στη ζωή και στην πολιτική τα πράγματα δεν είναι όπως στον κινηματογράφο ή το θέατρο. Είναι απείρως πιο περίπλοκα, μιας και το σενάριο προσπαθούν να το γράψουν πολλοί και συνήθως βγαίνει “σούπα”, ένα χωρίς δομή αφήγημα με κενά, ασυνέχειες και μπερδέματα.

Παρά ταύτα, οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι και δεν χρειάζεται σκηνοθέτης, παραγωγοί και οτιδήποτε με δεύτερο συνθετικό το -αγωγοί.

Καλός θα γίνει αυτός που έχει την πιο όμορφη φάτσα, ο πιο επικοινωνιακός, αυτός με το χαμόγελο colgate και το μεγαλύτερο γκελ στο άλλο φύλο. Πάντα ξυρισμένος με μάγουλο φράπα και μαλλί αλφαδιασμένο με προϊόντα τζελ.

Το ρόλο του κακού θα ενσαρκώσει ο πιο σκοτεινός, ο πιο διπλοπενιάς, ο περισσότερο νταραβεριτζής, αυτός που ξέρει την πιάτσα και αποφασίζει πως πρέπει και αυτή να τον μάθει, από την καλή και από την ανάποδη. Θέλει δε θέλει.

Κομβικός ο ρόλος του κακού, άκρως αναγκαίος και απαραίτητος, καθώς θα ασχοληθεί και θα δημιουργήσει την υλική βάση για να στηριχθεί επάνω του το εποικοδόμημα του καλού.

Μιας και όμως το δυαδικό σύστημα απέτυχε σε όλους τους άλλους τομείς, πλην της Πληροφορικής, εδώ υπεισέρχεται και ο τρίτος. Ή μάλλον οι τρίτοι.

Στην περίπτωσή μας -φευ-είναι και οι δύο άσχημοι.

Ο ένας, ο Τοξότης, ζωηρός και ατίθασος, με μούσι όπως ο κακός αλλά πιο ρωμαλέο, μαλλί σπαστό και γυμνασμένο, αίφνης θαμπώνεται από τα φώτα της δημοσιότητας και ξυπνά η μέρα που (δεν) είναι σαν όλες τις άλλες: αίφνης θέλει να παρατήσει τα μπετά, τα πανωσηκώματα, τις ασφάλτους και τα γιοφύρια και να γίνει καναλάρχης, από τους παλιούς , τους δυνατούς, τους στυλοβάτες του συστήματος.

Μεγάλες στιγμές του 2016: Ινστι-τούτο Νίκα, είπε η Φλωρεντία που θα γινόταν η νέα Πυθία, αν οι Ιταλοί δεν ήταν τόσο προσηλωμένοι στον καθολικισμό.

Είναι κι ο άλλος ο άσχημος, ο Μπακς, που δεν είναι από το Μιλγουόκι και εντάξει άνθρωπος είναι, στράβωσε που δεν πρότειναν αυτόν για καναλάρχη – όλα τα προσόντα είχε- όμως ήταν από παλιά πειθαρχικός και πειθαρχημένος και δέχτηκε να παίξει το ρόλο του δεύτερου άσχημου: ο Τοξότης θα κρατούσε τα μυστικά και ο Μπακς τα ντοκουμέντα.

Όλα θα πήγαιναν ρολόι, αρκούσε άπαντες να μην ενσάρκωναν απλά μια φιγούρα, αλλά να είχαν μπει στο “πετσί της”.

Και σαφώς να μην υπήρχαν διαρροές.

Αλλά για να μην υπάρχουν τέτοιες, πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη. Αν όχι τυφλή, τουλάχιστον κουφή.

Κάπου στράβωσε η ιστορία και άρχισαν να “κελαηδάν τα ράδια” που έλεγε κι ο Μάκαρος κι άντε τώρα να σώσεις ό,τι σώζεται.

Μια καλή προσπάθεια αντιπερισπασμού είναι να μιλήσεις ανοικτά για κάτι βρώμικο: ένα 69, ένα ΄89 και σε κάθε περίπτωση να αποθεώνεις τη “δρακογενιά”.

Για το έρεισμα, τον ιστορικό δεσμό, την κοινωνική αναφορά.

Είπαμε και στην αρχή: εμπλέκονται πολλοί στο σενάριο, οπότε καλό και αγαθό και σκόπιμο είναι να υπάρχει μοναδική μουσική.

Από αυτές που θα μπορεί ο “καλός”, να σφυρά σε κάθε καμαράκι από εκείνα που υπάρχουν για να σώζουν τη χώρα , σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε τηλεμαχία και κοινοβουλευτική διαδικασία.

Αποχαιρετούμε τον τεράστιο Ένιο Μορικόνε και για τη δική μας τριπλέτα, που τελικά ήταν κουαρτέτο, δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό.

Άλλωστε οι άλλοι πρέπει να αποδείξουν πως μαζί με τη χούφτα, υπάρχουν και δολάρια.

Και εδώ ακριβώς γεννιέται το προπατορικό ερώτημα:

Πάνε τα ευρώ στο Γουάιτ Χάουζ;