Μία αποτρόπαια Μητροκτονία με ηθική αυτουργό κατ’ ομολογία, μία 15χρονη και θύμα την 50χρονη μητέρα της, είδε το φως της δημοσιότητας.

Φυσικοί δράστες φέρονται δύο ακόμα ανήλικοι 17 ετών. Ως υπόθεση θεωρείται πρωτόγνωρη για τα δεδομένα της Ελλάδας αλλά και παγκοσμίως εφόσον οι Μητροκτονίες και οι Πατροκτονίες δεν αποτελούν συχνή έκφανση εγκλήματος. Όπως και η κατηγορία των ανήλικων Ανθρωποκτόνων, αποτελούν μία ιδιαίτερη κατηγορία παραβατών.

Τα αίτια δεν είναι σαφή καθώς αποτελεί μία πράξη που δεν μπορεί να προβλεφθεί ή να αποτραπεί. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι το πέρασμα στην εγκληματική πράξη ανήλικου είναι συνάρτηση της έμφυτης επιθετικότητας της ανθρώπινης φύσης και αποτυχίας της ομαλής κοινωνικοποίησης του αλλά η εξήγηση αυτή δεν είναι επαρκής. Ποιοι είναι όμως οι επιβαρυντικοί παράγοντες που μπορεί να καταστήσουν την ανάπτυξη της ανάλογης ψυχοσύνθεσης σε ένα παιδί ώστε να γίνει εν δυνάμει δολοφόνος;

Οι ανήλικοι που έχουν φύγει από το σπίτι, η χαμηλή επίδοση στο σχολείο, οι συχνές αποβολές και οι ελλιπείς σχέσεις με συνομηλίκους είναι πιο επιρρεπείς στην ανάπτυξη επιθετικής ή βίαιης συμπεριφοράς. Συχνό εύρημα αποτελεί η προβληματική συγκρουσιακή σχέση μέσα στην οικογένεια, με το περιβάλλον να είναι αποδιοργανωμένο και δυσλειτουργικό. Η έλλειψη επικοινωνίας, ορίων και εκμάθησης ανοχής στην ματαίωση μέσα στο σπίτι φαίνεται επίσης να συντελούν στην ανάπτυξη της εγκληματικότητας ενώ τα ατομικά χαρακτηριστικά περιλαμβάνουν την κατάχρηση ουσιών, την διαταραχή διαγωγής και σε μικρότερο ποσοστό τις ψυχωτικές διαταραχές (5-7%).

Οι διεθνώς καθιερωμένοι εγκληματολογικά όροι είναι οι Parricide, Patricide και Matricide για την Ανθρωποκτονία των Γονέων, την Πατροκτονία και την Μητροκτονία αντίστοιχα. Οι ανήλικοι αποτελούν την μειοψηφία (εφόσον μόνο 1 στις 5 Ανθρωποκτονίες γονέων έχουν διαπραχθεί από παιδιά κάτω των 18 ετών). Τα επικρατέστερα Προφίλ κατηγοριοποίησης των δραστών είναι τρία (3) και περιλαμβάνουν (Heide, 2012): 1.) Τους «Σοβαρά Κακοποιούμενους Δράστες – Severely Abused Parricide Offender», που αποτελεί τον πιο κοινό τύπο.

Η Ανθρωποκτονία είναι η συνέπεια μακροχρόνιας και συχνά βάναυσης κακοποίησης (σωματικής συναισθηματικής, σεξουαλική ή συνδυασμός αυτών).

Ο Δράστης αισθάνεται αβοήθητος, απελπισμένος και φοβισμένος, με την απειλή να αναβιώνει επανειλημμένα, αλλά δεν εμφανίζει ιστορικό ψυχικής ασθένειας. Ωστόσο η Ψυχοπαθολογία είναι πιθανότερα να σχετίζεται με Μείζονα Κατάθλιψη ή Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες (PTSD).

Στη δεύτερη (2^η) κατηγορία περιλαμβάνονται οι Δράστες με Σοβαρής Μορφής Ψυχοπαθολογία (Severely Mentally Ill Parricide Offender). Ο διαχωρισμός μεταξύ ανηλίκων και ενηλίκων έγκειται στο σημείο ότι στην πρώτη περίπτωση, υπάρχει έλλειψη συνείδησης στην διάρκεια διάπραξης της Ανθρωποκτονίας. Στους ενηλίκους συναντώνται διαταραχές στο Φάσμα των Ψυχώσεων (για παράδειγμα Σχιζοφρένεια Παρανοϊκού Τύπου με ακουστικές ή οπτικές ψευδαισθήσεις) που είτε είναι διαγνωσμένες ή όχι, είτε υπήρχε διακοπή μίας υπάρχουσας φαρμακευτικής αγωγής την περίοδο τέλεσης της εγκληματικής πράξης (υποτροπή). Σε αυτόν τον τύπο εντάσσονται και οι «εν βρασμώ» Μητροκτονίες όπου αν και δεν παρατηρείται σαφής Ψυχοπαθολογία ωστόσο στην διάρκεια της πράξης ο δράστης τελούσε υπό ιδιαίτερα και ακραία ψυχοπιεστικά συναισθήματα.

Ο τελευταίος τύπος είναι ο Επικίνδυνα Αντικοινωνικός Δράστης (Dangerously Anti– Social Parricide Offender) και συναντάται κατά κύριο λόγο στους ανηλίκους. Σε περίπτωση που διαγνωστεί σε ενήλικο δράστη, το έγκλημα συνδέεται με προσωπικό κέρδος. Σε αυτές τις υποθέσεις, οι δράστες έχουν ως στόχο την ανεξαρτητοποίηση ή κάποιο χρηματικό όφελος. Διέπονται από απάθεια, ρηχό συναίσθημα, παρορμητικότητα και μακρύ ιστορικό αποκλίνουσας συμπεριφοράς (ψυχοπαθητικά στοιχεία τα οποία διαγιγνώσκονται κατά το 15^ο έτος της ηλικίας). Τα εγκλήματα διαπράττονται με την χρήση εκτεταμένης και περιττής βίας (overkilling).