Την είδε ξαφνικά από το απέναντι πεζοδρόμιο. Παρόλο που η βιτρίνα ήταν παραφορτωμένη με παιχνίδια, πολύχρωμα κουτιά και λαμπιόνια την ξεχώρισε αμέσως.

Πλησίασε αποφασιστικά μέχρι που στάθηκε απέναντί της στο τζάμι. Στο μέγεθος ενός μωρού, πάνινη, με ξανθές μπούκλες και δυο ζωγραφιστά μπλε μάτια γεμάτα δάκρυα.

Τι περίεργο, μια τόσο όμορφη κούκλα να κλαίει…

Λιγοστός κόσμος είχε απομείνει στο πολυκατάστημα, κόντευαν να σχολάσουν, μόλις προλάβαινε…

Δέκα λεπτά μετά συνέχισε το δρόμο για το σπίτι ενθουσιασμένη με το δώρο που θα χάριζε στην τρίχρονη βαφτιστήρα της.

Περπατούσε ελαφρά χαμογελαστή, αναλογιζόμενη την ώρα που θα της την έδινε.

« Σου μοιάζει… αλλά εσύ δεν θα κλαίς, θα είσαι πάντα χαρούμενη…» φανταζόταν να της λέει καθώς η μικρή θα έπαιρνε το παιχνίδι στην αγκαλιά της.

Σίγουρα είχε κάνει την σωστή επιλογή για το κοριτσάκι, την μικρή Βασιλική.  Η ησυχία του σπιτιού την υποδέχτηκε εγκάρδια, όμως εκείνη δεν φάνηκε να την απολαμβάνει ούτε την ώρα που ξάπλωσε στον καναπέ φορτωμένη σκέψεις.

Παιχνίδια και λαμπιόνια, δώρα για παιδιά, όπλα και εργαλεία για τα αγόρια, κούκλες για τα κορίτσια , το γαλάζιο και το ροζ.

Εκείνη δεν είχε ποτέ μια δική της αγαπημένη κούκλα. Όσες φορές της χάριζαν κάποια , γρήγορα την διέλυε, της έβγαζε τα χέρια, τα πόδια, το κεφάλι, την έκανε μπάνιο, τα μαλλιά της χαλούσαν.

Βαριόταν τις κούκλες, έμοιαζαν ανόητα στατικές.

Υποκρινόταν πως της άρεσαν όταν ερχόταν στο σπίτι άλλα κορίτσια για να παίξουν μαζί. Ούτε τα αγορίστικα παιχνίδια την συγκινούσαν βέβαια, ήταν πολύ τρανταχτά και κουραστικά. Εκείνη προτιμούσε να παίζει εκεί ψηλά, λάτρευε τα παραμύθια με τα μεγάλα στρογγυλά γράμματα και τις πολύχρωμες εικόνες. Πολύ γρήγορα αποστήθιζε τους διάλογους και τους αναπαρήγαγε φωναχτά στο δωμάτιο και στο μυαλό της μέχρι ν΄ αποκοιμηθεί.

Ετούτη η κούκλα όμως την κέρδισε αμέσως, τα δάκρυα στα αθώα μπλε της μάτια ίσως. Μια τέτοια κούκλα δεν ήταν σίγουρα ανόητη και αφού ήταν πάνινη θα μπορούσε να παίξει μαζί της χωρίς να την χαλάσει. Θα της μάθαινε όλα εκείνα τα παραμύθια που γνώριζε απ΄ έξω ώστε να την κάνει να διασκεδάσει και να σταματήσει να κλαίει.

Αυτό δεν προσπαθούσε άραγε ολόκληρη την ζωή της;

Να αναζητά, ν΄ αφομοιώνει, ν΄ αναπαράγει και να μεταδίδει παραμύθια προκειμένου οι άνθρωποι γύρω της ν΄ αλλάζουν διαθέσεις και μυαλά.

Η Μαρίνα έσκισε την συσκευασία του δώρου και πήρε την κούκλα μαζί της στο κρεβάτι.

Μπορούσε να της κάνει συντροφιά και να της ψιθυρίσει εκείνα που θα έλεγε στην μικρή Βασιλική όσο θα μεγάλωνε. Παραμύθια και πραγματικότητες που μπλέκονται τόσο μεταξύ τους.

Αύριο θα έψαχνε για νέο περιτύλιγμα δώρου.