Γράφει ο Νίκος Ναoύμης, Πολιτικός Επιστήμονας, Συγγραφέας

Η 3η Δεκεμβρίου, έχει οριστεί ως ημέρα αφιερωμένη στα άτομα με αναπηρίες παγκοσμίως. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, έκανα στα προφίλς που διατηρώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα ανάλογο αφιέρωμα, όχι για να γιορτάσω με τους διαδικτυακούς μου φίλους την αναπηρία μου – δεν μπορείς να γιορτάσεις κάτι τόσο δύσκολο που βιώνεις – αλλά, για να μοιραστώ μαζί τους τη θετική πλευρά των πραγμάτων, για το πώς εγώ βιώνω την αναπηρία και να παροτρύνω όποιον λάβει το μήνυμα, να είναι πλάι και όχι απέναντι μου.

Η ανταπόκριση σε όλο αυτό, ήταν συγκινητική πραγματικά και με έκανε να αισιοδοξώ και να παίρνω δύναμη. Γνωστοί και άγνωστοι, μοιράστηκαν το μήνυμα μου με τους διαδικτυακούς τους φίλους και το βιντεάκι που κοινοποίησα, είχε πάρα πολλές θεάσεις. Αυτό, με κάνει να θέλω να μάχομαι και να ελπίζω σε καλύτερες μέρες.

Αμ δε! Μόνο τρία εικοσιτετράωρα χρειάστηκαν για να πέσω από το ροζ συννεφάκι που είχα σκαρφαλώσει. Στη δημοσιότητα, την Τρίτη 7 Δεκεμβρίου, έκανε την εμφάνιση του ένα βίντεο, από την διαδικτυακή συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Ζακύνθου. Σε αυτό, ο προεδρεύων δήμαρχος του νησιού, χαρακτήριζε τους ανάπηρους ως «σακατεμένους» και άχρηστους προς εργασία! Ναι, καλά διαβάσατε… Ο δήμαρχος του νησιού Αρετάκης Νικήτας, πολιτικός μηχανικός και βραβευμένος από τη Μητρόπολη Ζακύνθου ως ευεργέτης της, μιλούσε τόσο ξεδιάντροπα για ανθρώπους οι οποίοι ανεβαίνουν καθημερινά τον δικό τους Γολγοθά, με σθένος και δύναμη.

Το πρόβλημα μου δεν είναι ο Αρετάκης. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά και ούτε θα ήθελα να τον γνωρίσω. Το πρόβλημα είναι η νοοτροπία που αυτός κουβαλάει. Δεν πιστεύω ότι ήταν η «κακιά ώρα» και ότι του ξέφυγε πάνω στην ένταση της στιγμής. Διότι τη λέξη «σακατεμένοι», την χρησιμοποίησε πάνω από μία φορές. Μια τόσο βαριά έκφραση, δεν μπορεί αυθόρμητα να βγει από μέσα σου αν δεν τη κουβαλάς και δεν τη πιστεύεις.

Η αναπηρία για τον καθένα από εμάς που τη βιώνει, είναι μια δύσκολη υπόθεση. Την διαχειριζόμαστε όμως με αξιοπρέπεια και καθημερινό αγώνα. Αγώνας σε δύο μέτωπα. Το ένα απέναντι στον εαυτό μας. Το άλλο, απέναντι σε όλους εσάς, που άθελα σας τις πιο πολλές φορές, μας δυσκολεύετε την καθημερινότητα. Αν όμως είχατε στο μυαλό σας ότι λίγα δευτερόλεπτα είναι αρκετά για να σας ανατρέψουν τα πάντα και να βρεθείτε στη δική μας θέση, ίσως κάτι να άλλαζε προς το καλύτερο. Η αναπηρία δεν είναι μεταδοτική.

Είναι μια δυσλειτουργική κατάσταση, που με λίγη βοήθεια – και αυτό όχι πάντα – δεν μας απαγορεύει να είμαστε κι εμείς το ίδιο χρήσιμοι με εσάς, αρκεί να μας εμπιστευτείτε.

Πολύ φοβάμαι όμως ότι όσο ανάμεσα μας υπάρχουν «άνθρωποι» σαν τον Αρετάκη, ο δρόμος μας θα είναι ανηφορικός και θα παραμείνουμε «σακατεμένοι» για πολλούς εκεί έξω…

lastpoint