Η στάχτη είναι σημείο μετάνοιας, που συνηθιζόταν από τους πρώτους χριστιανούς. Διότι, όπως είπε και ο πες τα Χρυσόστομε «Εγώ ειμί γη και σποδός» («Εγώ είμαι χώμα και στάχτη»). Ο ιστορικός Ευσέβιος του 30υ-4ου αιώνος μ.Χ αναφέρει χαρακτηριστικά ότι οι μετανοούντες αιρετικοί καλύπτονταν με στάχτη, όταν ζητούσαν από τον Πάπα Ζεφυρίνο να κάνουν το καμμπακ, να τους επαναφέρει δηλαδή στους κόλπους της εκκλησίας.

Την Τετάρτη των Τεφρών στην Ιρλανδία, γιορτάζεται η Εθνική Ημέρα κατά του Καπνίσματος, για να συνδυαστεί με την πρώτη ημέρα της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Αφήνουν πίσω τις κακές συνήθειες, όχι τα καλά και συμφέροντα και φέρε να φάμε 5 κιλά γαρίδες με μια σγουρή μακαρονάδα να νηστέψουμε.Ενώ από τα πιο γνωστά ποιήματα του νομπελίστα ποιητή Τ.Σ. Έλιοτ επιγράφεται «Ash Wednesday» («Τετάρτη των Τεφρών») ένα μικρό κομμάτι του οποίου θα παραθέσουμε (και μάλιστα εις το πρωτότυπο) διότι βασικά είμεθα ποιητικά όντα:

…”Because I know that time is always time 

And place is always and only place 

And what is actual is actual only for one time

And only for one place

I rejoice that things are as they are and

I renounce the blessed face

And renounce the voice

Because I cannot hope to turn again

Consequently I rejoice, having to construct something

Upon which to rejoice”…

Καλά τα λέει ο Έλιοτ, αν το είχε μελοποιήσει κιόλας, θα λέγαμε “δε γράφονται τέτοια τραγούδια σήμερα”