Ήταν να μην ειπωθεί η ατάκα για τον “άντρα παλαιάς κοπής” από τον “γνωστό κωμικό”.

Έγινε μεγάλη κουβέντα για το -υπό εξαφάνιση-  είδος.

Που τελικά τι; Τον ταυτίζουμε με τον πέφτουλα, με τον “τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα”, με αυτόν που έχει μάθει να επιβάλλει και να επιβάλλεται;

Έχει σχέση στενή με το …Αυνανιστάν που μας περιτριγυρίζει;

Καμία, μα καμία σχέση. Πρόκειται για μια “βολική” παρεξήγηση.

Πρώτον χωρίς εισαγωγικά: άντρας παλαιάς κοπής, σημαίνει πως είναι προσκολλημένος σε αρχές και αξίες, που θεωρούνται πια ξεπερασμένες.

Καταρχάς πρόκειται για αρσενικό άλλων εποχών, που σίγουρα δε θα έπλενε πιάτα ούτε θα ξεσκάτιζε μωρά. Ούτε θα ερχόταν στα ψώνια για να κουβαλάει. Όμως:

Ένα “άσσο σκέτο” έλεγε ο μαγκίτης στον περιπτερά. Χωρίς χαιρετισμούς, φιοριτούρες και πολλά πολλά “κοινωνικά”. Η μάρκα του συνόδευε τη φιλοσοφία ζωής του. Όχι το αντίστροφο.

Σκέτος, στυφός, βλοσυρός, ξερικός, μπεσαλής, αφοσιωμένος: στη δουλειά που έπρεπε να αυγατίσει, στην οικογένεια που έπρεπε να συντηρήσει, στην ομάδα που έπρεπε κάθε Κυριακή να υποστηρίξει, ίσως σε μια πολιτική ιδέα για ένα κόσμο καλύτερο και ναι ασφαλώς και σε μια καψούρα. Τεραστίων διαστάσεων.

Στην οποία μπροστά της θα έχανε τα λόγια του, θα κοκκίνιζε σαν Αρσακειάδα, θα την είχε σαν θεά. Ακόμη και στην περίπτωση που τον έφτυνε. Εξαρχής ή τελικά. Μαράζι τότε, σεβντάς, αλλά αντίδραση καμία. Τα ζάρια έχουν και ντόρτια. Που σημαίνει χάνεις και πας παρακάτω.

Και ο άνδρας παλαιάς κοπής ήξερε κάτι σπάνιο για τα σημερινά δεδομένα: ήξερε να χάνει, να πέφτει και να ξανασηκώνεται. Εις το διηνεκές.

Το θέλετε και σε εικόνα από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο;

Θα ήταν οι ρόλοι που ενσάρκωσαν ο Νίκος Κούρκουλος, ο Γιώργος Φούντας, ο Τόλης Βοσκόπουλος. Έως εκεί.

Μετά και καθώς τα χρόνια περνούσαν, ήλθαν οι απομιμήσεις του ¨άνδρα παλαιάς κοπής”. Και ύστερα οι καρικατούρες.

Και ύστερα το εντελώς αντίθετο της αρχετυπικής εικόνας.

Κι όσες από εσάς κορίτσια, ονειρεύεστε και ψάχνετε έναν τέτοιο άντρα, καλύτερα να βρείτε μια χρονομηχανή. Αλλιώς δύσκολα τα πράγματα. Έως απίθανα.

Όλοι προσαρμόστηκαν στους καιρούς και εν πολλοίς στις απαιτήσεις (σας).