Αν κάποιος θελήσει να δει μια ταινία με μια αναφορά (λέμε τώρα, πολύ μακριά είναι, ονομαστικά ομοιάζει) στην επικαιρότητα, αυτή δεν είναι άλλη από το Gun City  σε σκηνοθεσία Dani de la Torre (El Desconocido)  και σενάριο Patxi Amezcua (25 Kilates).

Δίωρη ταινία εποχής, με δυνατά στοιχεία film noir με ιστορική αναφορά τη Βαρκελώνη του 1923. Μια ληστεία τρένου, το οποίο είχε πολεμικά όπλα, γίνεται η αφορμή για το ξετύλιγμα της πλοκής. Η Αστυνομία είναι βέβαιη πως οι αναρχικοί έχουν κλέψει τα όπλα για να πάνε σε ένοπλη σύγκρουση.

Το αναρχοσυνδικαίστικό κίνημα είναι διαιρεμένο, ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν διάλογο και πολιτικές λύσεις και στους αδιάλλακτους που απαιτούν εξέγερση.

Η Αστυνομία, διεφθαρμένη σε ένα καίριο κομμάτι της, κάνει τη δουλειά της, αλλά έχει και τους δικούς της στόχους και επιδιώξεις. Βαμμένη στο αίμα και με ροπή προς τον εύκολο και παράνομο πλουτισμό, γίνεται ευάλωτη προς όλες τις πιέσεις

Ο βιομήχανος έχει το δικό του ρόλο, καταλυτικός όμως είναι ο ιδιοκτήτης του καμπαρέ που κινεί υπόγεια τα νήματα, έχοντας όλους τους μεγαλοσχήμονες πελάτες.

Ο Κυβερνήτης σε ένα ρόλο περισσότερο αόρατο, είναι η τοπική πανίσχυρη εξουσία με τα δικά της βραχυπρόθεσμα αλλά και μακροπρόθεσμα σχέδια.

Ο Βάσκος, ο αστυνομικός που έρχεται από την Μαδρίτη γίνεται ο από μηχανής θεός, ο οποίος όμως έχει τη δική του ατζέντα. Ο Luis Tosar, είναι η αποκάλυψη της ταινία καθώς υποδύεται τον χαρακτήρα του Anibal Uriarte (ενός πράκτορα ο οποίος ως αστυνομικός ρίχνει γέφυρες τόσο προς το οργανωμένο έγκλημα, όσο και προς τους αναρχικούς)

Χωρίς να είναι απόλυτα σαφές το ιστορικό πλαίσιο, η ταινία έχει γερές βάσεις και κοινωνικές αναφορές. Διαβάζουμε πως το 1910 στην Βαρκελώνη συστάθηκε για πρώτη φορά η Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας, μια συνομοσπονδία αναρχοσυνδικαλιστικών ενώσεων. Οι βάσεις για τη γυναικεία χειραφέτηση υπάρχουν επίσης στην ταινία: ο αγώνας για ισότητα κρατά από τον 19ο και τις αρχές του 20ού αιώνα.

Η ταινία είναι στην ουσία μια ματιά στο τρίπτυχο “αναρχία, εξουσία, αστυνομία”.

Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν οι εσωτερικές συγκρούσεις κι αντιφάσεις, των τριών πυλώνων μιας ταινίας που ίσως αν δεν υπάκουε στους κανόνες μιας τηλεοπτικής πλατφόρμας όπως το Νέτφλιξ και ήταν μια ταινία του Χόλυγουντ, να γινόταν αριστούργημα. Το έδαφος, το πνεύμα και η αδιαλλαξία πάνω στα οποία έγινε πραγματικότητα ο ισπανικός εμφύλιος (1936-1939) είναι διάχυτα μέσα στην ταινία.

Στο κάστ βρίσκουμε τους Paco Tous ως Salavador Ortiz και Jaime Lorente ως Leon, οι οποίοι έχουν συμπρωταγωνιστήσει στο “La Casa de Papel” και άρα είναι οι πιο γνωστοί ηθοποιοί στο ευρύ και νεανικό διεθνές κοινό.

Παρά τα κλισέ και τα στερεότυπα, στο τέλος έχουμε μια ταινία που τελικά μας δείχνει πως κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας το να βρεθεί μια πόλη στα όπλα.