Σπόριελ από Mastrechef, να τρώει ο Κοντιζάς και του πρασινοφρουρού Κουτσόπουλου να μη δίνει.

Στο πλαίσιο διεύρυνσης της θεματολογίας (και πριν ξεκινήσω την καριέρα μου γράφοντας για τα τοπικά Πρωταθλήματα μπάσκετ), θα το ρίξω -όπως παραδοσιακά συμβαίνει την Καθαρή Δευτέρα -στη μαγειρική.

Δύο συνταγές για κάθε ποδοσφαιρική προτίμηση, πολιτική άποψη και βαλάντιο.

Χταπόδι ξιδάτο 

Της πείνας, για κάθε βαλλάντιο, γιατί εκτός από τη φτώχεια και η καραντίνα θέλει καλοπέραση.

Η συγκεκριμένη συνταγή είναι η χαρά της απλότητας και τα υλικά λιτότητας.

Πλένουμε το χταπόδι προσεκτικά με χυμό βρύσης. Αφαιρούμε έτσι άμμο, αντηλιακά και υποπροϊόντα πετρελαίου. Τα τελευταία είναι τρανή απόδειξη της ελληνικότητας του.

Βάζουμε το χταπόδι στην κατσαρόλα μαζί με ξύδι. Του κάνουμε μια πατητή μέχρι να «βουλιάξουν» τα πλοκάμια.

Βράζει από το κακό του και προσθέτουμε  ένα ποτήρι λάδι (χωρίς βράδυ), αλάτσι (αλά Θεοδωράκη Σταύρου του πρώην  Ποταμάρχου), πιπέρι σίγουρα, δύο δαφνόφυλλα, ρίγανη προαιρετικά και περιμένουμε μετά από 45 λεπτά να μαυρίσει η κοιλιά του από το πολύ σολάριουμ.

Το παρακολουθούμε (και με ντέντεκτιβ) κατά τη διάρκεια της βράσης μήπως μείνει από υγρά, οπότε προσθέτουμε ξύδι για να μη κολλήσει το σασμάν.

Αν δεν είμαστε σίγουροι ότι πρέπει να βγει από τη φωτιά, δοκιμάζουμε, 6-7 πλοκάμια κι άμα μείνει έμειν.ε

Το έδεσμα πρέπει αν είναι τόσο μαλακό, όσο η καρδιά ενός μαρουλιού και η άμυνα του  Ολυμπιακού με την Άρσεναλ.

Η οσμή του ξυδιού που θα πλημμυρίσει το σπίτι, υποβοηθά το καλμάρισμα των νεύρων από την κλεισούρα και το “πάλι Νέτφλιξ θα δούμε;”

Σερβίρεται ζεστό βροντοφωνάζοντας το γνωστό σύνθημα «σώπα όπου να ΄ναι θα σημάνουν οι λαγάνες».

Η συνταγή ισχύει μόνο για μνημονιακά χταπόδια, που θα φαγωθούν ως τον Αύγουστο ή θα αυτοκτονήσουν

Γαριδομακαρονάδα Καραντίνας

Οι γαρίδες πρέπει να έχουν το χρώμα του συγχωρεμένου (πολιτικά) Τραμπ. Αν έχουν του Ομπάμα, πρέπει να είναι Νο1, ήτοι μεγάλες, κατεψυγμένες και Ατλαντικού.

Καθαρίζουμε τις γαρίδες από το κεφάλι, το κέλυφος την ουρά και το εντεράκι με τρυφερότητα σαν και στοργή.  Κρατάμε τα κεφάλια και το σώμα από τις γαρίδες ως αποδεικτικό στοιχείο του “μαζί τα φάγαμε”.

Ρίχνουμε σε ένα τηγάνι ελαιόλαδο και σοτάρουμε σε δυνατή φωτιά το κρεμμύδι με το σκόρδο. Ρίχνουμε τα κεφάλια από τις γαρίδες και τα σοτάρουμε για 2-3 λεπτά, μέχρι να πάρουν χρώμα.

Σβήνουμε με το ούζο και περιμένουμε να εξατμιστεί το αλκοόλ (να πάνε τα φαρμάκια πάνω)

Προσθέτουμε τις ντομάτες, τη ζάχαρη, το αλάτι και το ξερό θυμάρι, χαμηλώνουμε τη φωτιά και σιγοβράζουμε για 20 λεπτά με ύφος ανακριτή.

Συγχρόνως βράζουμε τα λιγκουίνι, σύμφωνα με τις οδηγίες της Κομισιόν για το ταμείο Ανάκαμψης. Αφού βράσουν τα ζυμαρικά μας, στραγγίζουμε και τα αφήνουμε στην άκρη να ωριμάσουν μέσα από τις τραυματικές τους εμπειρίες.

Σε ένα άλλο τηγάνι σοτάρουμε λίγο σκόρδο σε ελαιόλαδο και όταν αυτό αρχίσει να παίζει μπαλίτσα  ρίχνουμε μέσα τα σώματα από τις γαρίδες, αλάτι και πιπέρι και συνεχίζουμε τη διαδικασία μέχρι να πάρουν χρώμα για 1 με 2 λεπτά.

Αφού βράσει η σάλτσα ντομάτας αφαιρούμε από μέσα τα κεφάλια από τις γαρίδες  και δυναμώνουμε τη φωτιά.

Ενώνουμε με τις σοταρισμένες γαρίδες και βράζουμε για ένα έως δύο λεπτά, με το πάθος της αναμονής για επιστρεπτέα προκαταβολή.

Προσθέτουμε μέσα φρέσκο ψιλοκομμένο μαϊντανό, ματζουράνα και φρεσκοτριμμένο πιπέρι για να δέσουν, αναπολείστε τις εποχές ΠΑΣΟΚ που τρώγατε έξω στα καλύτερα και είχατε στη τσέπη Κοχίμπα για την πέψη.

Ρίχνουμε μέσα στο τηγάνι και τα λιγκουίνι, ανακατεύουμε να πάει παντού η σάλτσα  και σερβίρουμε λέγοντας “καλή Σαρακοστή”.

Να έχετε από πριν και με συλλογικές διαπραγματεύσεις προκαθορίσει τις θέσεις  στο τραπέζι

Καλά Κούλουμα και μη φάτε σαν γυρίσατε μόλις από το Survivor.

Ρίξτε κι ένα τσάμικο, όσοι είστε μόνοι σπίτι και θυμηθείτε το μποτιλιάρισμα που γλιτώσατε μαζί με την ερώτηση “ταραμά δεν θα φάει κανείς;”