Είδα ένα παλιόφιλο μέσα στις διακοπές, που μένει μόνιμα στο εξωτερικό τα τελευταία 20 και παραπάνω χρόνια.

Δεν είναι της γενιάς του brain drain αυτός, την είχε κάνει νωρίς, όταν καπνίζαμε Κοχίμπα στην παραλιακή, είχαμε δύο παραδουλεύτρες και αγοράζαμε μετοχές της Κλωνατέξ που θα μας έκανε Κροίσους. Αυτός πήγε από τον δύσκολο δρόμο και (άσχετο με το άρθρο) πέτυχε.

Τα έχει λοιπόν τα χρονάκια του ο φίλος μας: “πάτησα τα 50” είπε σιγανά σκεφτικός, τερματίζοντας το σερί από τα χαχανητά του που άκουγε όλη η παραλία.

-Δε σου φαίνεται καθόλου ρε μπαγάσα!

-Βρε ας ήμουν 30 κι ας φαινόμουν 80, απάντησε αυθόρμητα.

Ακολούθησε η κλασική συζήτηση για το χρόνο που περνά και δεν γυρνά, για όσα (δεν) κάναμε και για όσα (δεν) μετανιώσαμε, τις επιλογές, τους στόχους, τα σημεία εκκίνησης και τα εμπόδια της πορείας.

Μου ήρθε η φλασιά της ταινίας “η απίστευτη ζωή του Μπέντζαμιν Μπάτον”, του τύπου που γεννιέται υπερήλικας κι όσο περνούν τα χρόνια ξανανιώνει, μέχρι να φτάσει στην ακμή των 40 και ύστερα να συνεχίζει να μικραίνει μέχρι να φτάσει στην εφηβεία, στην παιδική με άνοια, έως και τη βρεφική ηλικία, φεύγοντας από το μάταιο τούτο κόσμο ως ένα πανέμορφο μωρό αγκαλιάς!

– Εκείνος φαντάσου θέματα μέσης ηλικίας που είχε! την κοπάνησε από το σπίτι, γιατί δε θα μπορούσε προοδευτικά να μεγαλώσει την κόρη του μικραίνοντας!

– Δικαιολογίες, ρε! Να γυρίσει τον κόσμο ήθελε και η παντόφλα του έπεφτε βαριά, όπως μου έπεφτε και μένα στα ξένα και χώρισα μετά από 20 χρόνια γάμου!”

Αυγουστιάτικες αντρικές συζητήσεις από αυτές που ποτέ δεν κάνεις χειμώνα, γιατί πέφτει το ουίσκυ βαρύ. Κανείς δε θέλει να μεγαλώσει, κανείς δε βιάζεται να έρθει το μέλλον, κανείς δεν ενθουσιάζεται με τα σημάδια απώλειας της νιότης που βλέπει χρόνο με το χρόνο, καλοκαίρι το καλοκαίρι, πάνω του.

Ο Μπέντζαμιν Μπάτον πήγαινε αντίστροφα και αν εξαιρέσεις μια χάλια παιδική ηλικία, τα γούστα του τα έβγαλε, στα καράβια και όχι μόνο: τον έσερνε κι αυτόν, αυτό που από γεννήσεως κόσμου σέρνει το καράβι.  Αλλά πλάκα είχε όταν ρωτούσαν πόσο χρονών είναι…

“Στη ζωή όλα είναι δυνατά” ήταν το μότο της ταινίας του 2008, με έναν εξαιρετικό Μπραντ Πιτ και μια απίστευτη Κέιτ Μπλάνσετ, στο ρόλο της γυναίκας της ζωής του. Από αυτές που θα συναντήσεις μια φορά στη ζωή σου, αν πέσεις στο σωστό timing.  Άμα βρεις και δεύτερη για την υπόλοιπη ζωή σουονομάζεσαι στην καθαρεύουσα “κωλόφαρδος”.

Μιλήσαμε τόσο πολύ για την ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ που την ξαναείδα μετά από λίγα βράδια. Και ανακάλυψα κι άλλα πράγματα που είχα αγνοήσει όταν την πρωτοείδα στα thirty dirty.

Ίσως τελικά πρέπει να αφεθούμε, όσα μπινελίκια κι αν ρίξαμε στο ενδιάμεσα και σίγουρα πριν έρθει ο δικός μας τυφώνας Κατρίνα και σαρώσει τα δικά μας ρολόγια στο πέρασμά του.