Θα περίμενε κανείς πως τα Μεσαιωνικά Χριστούγεννα στο Βυζάντιο θα είχαν κατάνυξη, φόβο Θεού, εορτασμούς με επίκεντρο τις αρχιτεκτονικά θαυμάσιες εκκλησιές, αυστηρή Νηστεία μέχρι τον ερχομό τους, όλα εν τάξει.

Έχει επικρατήσει δηλαδή ευρύτατα πως ο λαός της χιλιόχρονης Αυτοκρατορίας δε γνώριζε διασκεδάσεις. Την εικόνα αυτή την έχουν ενισχύσει επιφανείς βυζαντινολόγοι όπως ο Alexander Kazhdan και ο Cyril Mango οι οποίοι στηριγμένοι σε προσωπικά τους βιώματα, που δεν θα έπρεπε να θολώνουν την επιστημονική τους ματιά, με κάποια περιττή ίσως κομψότητα, τους καταλογίζει η Avril Cameron, παρουσίασαν τον βυζαντινό άνθρωπο ως φοβισμένο, μόνο, βυθισμένο μέσα στις δεισιδαιμονίες και μακριά από τις χαρές της ζωής.

Αντιθέτως επικρατούσε ένας άνεμος τρέλας. Για 12 ολόκληρες μέρες καιγόταν το πελεκούδι.

Μιλάμε για live shows με τις πόρνες ντύνονταν καλόγριες, ενώ η μαρίδα δεν άφηνε τους νοικοκυραίους να κοιμηθούν.

Στα πλουσιόσπιτα γινόταν το “έλα να δεις”. μιας κι εμφανίζονταν τυχάρπαστοι που έλεγαν πως τους χρωστούσαν…

Για να μη νομίζουμε δηλαδή πως ο χαβαλές, ο φραμπαλάς, το ξεπέρασμα των ορίωνμας ήλθαν με τη νεωτερικότητα.

Οι στολισμοί των δρόμων και τα κάλαντα μας έρχονται ατόφια από τις συνήθειες των προγόνων μας.

Άραγε πόσες επιδημίες να αντιμετώπισαν αυτοί και με την Ιατρική να βρίσκεται σε πρωτόγονα στάδια;

Για περισσότερες λεπτομέρειες διαβάστε το άρθρο που ακολουθεί.

Βυζαντινά Χριστούγεννα: όταν πόρνες ντύνονταν καλόγριες