Θεωρείται ένα από τα μικρά αριστουργήματα του σπουδαίου Aμερικανού συγγραφέα, William Faukner.

Η ιστορία αφηγείται την καταδίωξη ενός μαύρου σκλάβου στον αμερικάνικο Νότο. Οι αφέντες όμως δεν είναι οι λευκοί, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά μια φυλή Ινδιάνων στην περιοχή του ποταμού Μισισιπή. Ο Φώκνερ αφηγείται έναν κόσμο στον οποίο οι ιθαγενείς μιμούνται τον κόσμο των λευκών αποίκων, έναν κόσμο ηθικής κατάπτωσης. Θέμα του η δουλεία, η δίψα για τη ζωή και ο αναπόδραστος χαρακτήρας του θανάτου.

Οι αυτόχθονες ινδιάνοι που περιγράφει δεν έχουν καμία σχέση με την εικόνα των περήφανων πολεμιστών που μας κληροδότησε αργότερα το Χόλυγουντ. Είναι απολύτως εκφυλισμένοι και μαλθακοί. Όταν πεθαίνει ο αρχηγός της φυλής, θα πρέπει να ταφούν μαζί του το άλογό του, ο σκύλος του και ο μαύρος υπηρέτης του, σύμφωνα με το έθιμο. Όμως ο μαύρος σκλάβος το σκάει. Ακολουθεί μια καταδίωξη στα βουνά της περιοχής για να βρεθεί ο σκλάβος και να θυσιαστεί, όπως απαιτεί η εθιμοτυπία.

Ο Φώκνερ βάζει στην αρχή δύο Ινδιάνους να μας αφηγηθούν την ιστορία. Εκεί γελοιογραφεί την κατάντια των ιθαγενών που μιμούνται με κωμικό τρόπο τις συνήθειες των λευκών. Ύστερα περιγράφει την καταδίωξη του μέσα από τα μάτια του σκλάβου ο οποίος θέλει απεγνωσμένα να ζήσει αλλά ένα περιστατικό θα τον αναγκάσει να αποδεχτεί τη μοίρα του. Η περιγραφή του τέλους είναι σκληρή και ο σκλάβος πέφτει όπως τα κόκκινα φύλλα το φθινόπωρο.

Το διήγημα έκανε μεγάλη εντύπωση όταν πρωτοδημοσιεύτηκε το 1930. Ο Φώκνερ επίτηδες το έφτιαξε προκλητικό. «Ορίστε λοιπόν, άλλο ένα διήγημα. Λίγοι γνωρίζουν ότι οι Ινδιάνοι του Μισισιπή κατείχαν σκλάβους· γι’ αυτό σας προτείνω να το αγοράσετε. Όχι επειδή είναι καλό διήγημα – καλά διηγήματα θα βρείτε πολλά. Όμως έχω ανάγκη τα χρήματα». Αυτή ήταν η προκλητική επιστολή που συνόδεψε το διήγημα στο περιοδικό που το έστειλε για δημοσίευση. Πέραν όμως αυτού, το διήγημα θεωρήθηκε στη συνέχεια ένα από τα αριστουργήματα της αμερικανικής λογοτεχνίας.

ΥΓ: Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις καλαίσθητες και πάντα προσεγμένες εκδόσεις Κίχλη σε μετάφραση και σχολιασμό του Γιάννη Παλαβού.