Ο βιασμός της 24χρονης  Γεωργίας στη Θεσσαλονίκη μονοπωλεί όπως είναι λογικό την ειδησεογραφία.

Δίνεται μάλιστα και έντονο ταξικό χρώμα στο βιασμό.

Υπάρχει και η άλλη περίπτωση του παπά στα Κάτω Πατήσια, αλλά είναι μάλλον νωρίς για αυτή την περίπτωση, για την οποία η διερεύνηση και οι καταγγελίες βρίσκονται στην αρχή.

Πριν από παραπάνω από 3 χρόνια η Ρόδος ήταν στο επίκεντρο, στον απόηχο του στυγερού σεξουαλικού εγκλήματος με θύμα την Ελένη Τοπαλούδη.

Οι κάτοικοι του νησιού ήταν έξαλλοι με τους δράστες και  τους “στόλισαν” κανονικά στα κοινωνικά δίκτυα.

Πρόκειται για ένα έγκλημα που δεν το χωρά ο νους, ίσως μεταξύ των άλλων γιατί ξεπέρασε και κατέρριψε  όλα τα στερεότυπα.

Ως βιασμός ορίζεται η βίαιη καταναγκαστική σεξουαλική πράξη χωρίς συγκατάθεση, κάτι που δίχως αμφιβολία και με τη σφραγίδα του ιατροδικαστή, συνέβη στην περίπτωση της άτυχης Ελένης.

Οι δράστες σεξουαλικών εγκλημάτων όπως είναι ο βιασμός αποτελούν μία ομάδα με ετερόκλητα χαρακτηριστικά όσον αφορά την επιθετική συμπεριφορά.

Οι δύο νεαροί δράστες δεν είχαν επιδείξει ανάλογη επιθετικότητα, έλεγαν τότε τα ρεπορτάζ.

Για τον Έλληνα έχει ειπωθεί πολλάκις το επιχείρημα του “κακού χαρακτήρα”, δεν φτάνει όμως για να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά ενός βιαστή και στη συνέχεια δολοφόνου.

Οι βιαστές λέει η θεωρία προέρχονται συνήθως από χαμηλά κοινωνικό-οικονομικό στρώματα, έχουν σταματήσει την εκπαίδευση σχετικά νωρίς και παρουσιάζουν αστάθεια στην επαγγελματική τους ενασχόληση.

Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στην περίπτωση της Ρόδου: ίσα-ίσα ο Έλληνας προέρχεται από πλούσια ασχολούμενη με τον τουρισμό οικογένεια

Ο νεαρότερος Αλβανός πάλι προέρχεται από οικογένεια εργαζομένων και ενταγμένων ομαλά στο κοινωνικό σύνολο: δεν μπορεί το έγκλημά του να αθροιστεί στους βιασμούς από παράτυπους μετανάστες.

Η οικογένεια -λέει η θεωρία- παίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη σεξουαλικής επιθετικότητας. Διαπροσωπικοί παράγοντες, όπως χαοτικές σχέσεις με γονείς, αμελής φροντίδα, απώλεια λόγω θανάτου ή διαζυγίου και σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση, χαρακτηρίζουν τις πρώιμες παιδικές εμπειρίες πολλών σεξουαλικών παραπτωματιών.

Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει προκύψει.

Οι βιαστές επίσης εμφανίζουν συμπτώματα μείζονος κατάθλιψης, κατάχρησης ουσιών ενώ στην πλειοψηφία διαγιγνώσκεται με σύνοδη διαταραχή προσωπικότητας.

Επίσης δεν υπάρχουν ενδείξεις για κάτι από όλα αυτά. Η κατάχρηση αλκοόλ επίσης δεν μπορεί να ερμηνεύσει το ειδεχθές έγκλημα.

Ο βιασμός είναι ένα έγκλημα κατά της προσωπικότητας και για το λόγο αυτό έχει παρατηρηθεί στους δράστες μειωμένο επίπεδο κοινωνικών δεξιοτήτων.

Στην περίπτωση της Ρόδου οι βιαστές θέλησαν να καλύψουν το έγκλημά τους και έγιναν και δολοφόνοι.

Ένα κράμα ακραίας σεξουαλικής και φυσικής επιθετικότητας, απόλυτης βλακείας ή για να το πούμε πιο κομψά, μειωμένης ευφυΐας, φόβου για τις επιπτώσεις του βιασμού, αλλά βασικά ακραία προβληματικών στη δομή τους προσωπικοτήτων, συνθέτουν ένα μέρος του παζλ του εγκλήματος που συγκλόνισε τη χώρα.

Και τη συγκλόνισε καθώς ξέφυγε από κάθε προηγούμενο.

Οι εμετικές προσπάθειες σπίλωσης του θύματος, εντάσσονται μέσα στο πλαίσιο μιας βάρβαρης κοινωνίας.

Γιατί η φράση κλισέ ισχύει απόλυτα: όσοι δεν τρομάζουν από τα κτήνη, απλά τους μοιάζουν.