«Το σύστημα ήταν απλό. Όλοι το καταλάβαιναν. Τα βιβλία έπρεπε να καούν, μαζί με τα σπίτια όπου ήταν κρυμμένα»

Το αριστουργηματικό Fahrenheit 451 αφηγείται την ιστορία του Guy Montag. Ο Montag είναι πυρονόμος. Η υπηρεσία του όμως δεν υπάρχει για να σβήνει φωτιές.

Αντίθετα η δουλειά της είναι να καίει βιβλία. Σε εκείνον το δυστοπικό κόσμο, αποφασίστηκε ότι τα βιβλία είναι πηγή δυστυχίας. Ωστόσο, όπως συνειδητοποιεί ο Montag, οι συμπολίτες του δεν είναι τόσο χαρούμενοι όσο νομίζουν, είναι πνευματικά κούφιοι.

Οι άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο βομβαρδίζονται συνεχώς με διαφημίσεις και ρηχές ψυχαγωγίες, χωρίς να τους αφήνουν χώρο να σκεφτούν μόνοι τους ή να αξιολογήσουν τις δικές τους συναισθηματικές καταστάσεις. Το αποτέλεσμα είναι μια κοινωνία που γίνεται ολοένα και πιο εγωιστική, ευδαιμονίας, άδεια και με εμπάθεια.

Ο Montag αρχίζει να συνειδητοποιεί το πρόβλημα ύστερα από την αρχική του συνάντηση με ία δεκαεφτάχρονη κοπέλα, τη Clarisse McClellan. Στην αρχή η νεαρή τον μπερδεύει. Παρά την αινιγματική, ανορθόδοξη συμπεριφορά της, ο Montag παραμένει προβληματισμένος και αφού χωρίζουν οι δρόμοι τους, προσηλώνεται στην τελευταία ερώτηση της Clarisse: «Είσαι ευτυχισμένος;» Προς το παρόν δεν έχει ιδέα πώς να απαντήσει, αλλά η ερώτηση χτυπάει μια χορδή. Μόλις έφτασε στο σπίτι, η πρώτη του απάντηση είναι η άρνηση: «Φυσικά και είμαι ευτυχισμένος. Τι νομίζει; Ότι δεν είμαι;» Ωστόσο, δεν αργεί να συνειδητοποιήσει ότι: «Δεν ήταν ευτυχισμένος… Φορούσε την ευτυχία του σαν μάσκα και το κορίτσι του είχε πάρει αυτή τη μάσκα και δεν υπήρχε τώρα τρόπος να χτυπήσει την πόρτα της και να τη ζητήσει πίσω.»

Ο σπόρος της αμφισβήτησης κάνει το Montag να αλλάζει σταδιακά την αντίληψη που είχε για τον κόσμο. Αποφασίζει να σώσει τα βιβλία αντί να τα καίει. Δε βλέπει πια με τον ίδιο τρόπο τη γυναίκα του τη Mildred που είναι κλεισμένη στο σπίτι και «ζει» μέσα σε έναν εικονικό κόσμο ψυχαγωγίας που τον παρατηρεί μέσα από τις τεράστιες οθόνες που κρέμονται από τους τοίχους. Κύριος αντίπαλός του είναι ο αμφίσημος προϊστάμενός του, ο Beatty, μια αινιγματική φυσιογνωμία. Βοηθός του στην προσπάθεια διάσωσης της γνώσης ο γηραιός καθηγητής λογοτεχνίας Faber που του λέει: «Καταλαβαίνετε τώρα γιατί υπάρχει τέτοιο μίσος και φόβος για τα βιβλία; Δείχνουν τους πόρους στο πρόσωπο της ζωής. Οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται μόνο για την καλοπέρασή τους θέλουν κέρινα πρόσωπα, δίχως πόρους, άτριχα κι ανέκφραστα»

Το ανατρεπτικό τέλος βρίσκει τον Montag πλήρως μεταλλαγμένο.

Το βιβλίο εντάσσεται στην ίδια ομάδα με το «1984» του Όργουελ και του επίσης εξαιρετικού «Ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος» του Χάξλευ.

Ο Μπράντμπερι το έγραψε το 1953 μέσα σε 9 ημέρες νοικιάζοντας μια γραφομηχανή στο πανεπιστήμιο του UCLA.

Ήθελε να στηλιτεύσει αφενός τη λογοκρισία και αφετέρου την επίδραση της εμφάνισης της τηλεόρασης στην αμερικανική κοινωνία.

Πολύ αργότερα από την έκδοση του βιβλίου, ο Μπράντμπερι λάμβανε επιστολές από διάφορους που του έκαναν παράπονα, μια γιατί δεν έχει αναδείξει τον ρόλο των γυναικών στα βιβλία του, άλλοτε πάλι γιατί τον τρόπο που παρουσιάζει τους μαύρους. Κάποτε του άλλαξαν τον τίτλο και τις λέξεις σε κάποιο διήγημά του γιατί ενοχλούσε. Βίωσε δηλαδή με κάποιον τρόπο αυτά που περιέγραψε στη νουβέλα του. Όπως γράφει ο ίδιος:

«Ζούμε σε έναν τρελό κόσμο και θα γίνει ακόμα πιο τρελός αν επιτρέψουμε στις μειονότητες, όποιες κι αν είναι αυτές, νάνοι ή γίγαντες, ουρακοτάγκοι ή δελφίνια, υποστηρικτές της πυρηνικής ή της υδροηλεκτρικής ενέργειας, υπέρμαχοι της τεχνολογίας ή νεολουδίτες, αφελείς ή σοφοί, να εμπλακούν σε ζητήματα αισθητικής. Εάν τα θεατρικά μου έργα δεν αρέσουν στους Μορμόνους, ας γράψουν δικά τους. Εάν οι Ιρλανδοί μισούν τα δουβλινέζικα διηγήματα μου, ας νοικιάσουν γραφομηχανές. Εάν οι καθηγητές και οι επιμελητές σχολικών ανθολογιών θεωρούν ότι οι προτάσεις μου είναι γλωσσοδέτες που θρυμματίζουν τα μαθημένα στο χυλό δόντια τους, ας φάνε μπαγιάτικο κέικ βουτηγμένο σε χλιαρό τσάι της δικής τους αθεόφοβης παραγωγής.»