Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος

Η εμφάνιση διαφόρων νεόκοπων κομματικών σχηματισμών, που συνωστίζονται αυτοτοποθετούμενοι  στα «δεξιά» της Νέας Δημοκρατίας, χειροκροτείται, από τους αριστερά της ευρισκόμενους καλοθελητές, ως ένδειξη απομείωσης της εκλογικής της ισχύος και ως προάγγελος «προοδευτικών» εξελίξεων στο αμέσως προσεχές μέλλον.

Η «λογική» εν προκειμένω είναι απλή: Αν όλα αυτά τα κομματίδια καταφέρουν να συνεννοηθούν και να συνεργασθούν σε ένα ενιαίο σχήμα ή, έστω, σε μια εκλογική συμμαχία, θα είναι σε θέση, στις προσεχείς εκλογές, να αφαιρέσουν ένα κρίσιμο ποσοστό από τη Νέα Δημοκρατία (οι πλέον αισιόδοξοι το τοποθετούν κοντά στο 10%), οπότε πια ανοίγεται μέλλον λαμπρό για την περιλάλητη «προοδευτική διακυβέρνηση»!…

Η φιλόδοξη αυτή προοπτική πάσχει εξ αρχής από μια θεμελιακή αντινομία: Ενώ η αριστερά, σε όλες της τις εκφάνσεις, (κεντροαριστερά, ανανεωτική αριστερά, σταλινική, νεοσταλινική, αναρχοαυτόνομη κλπ κλπ)  μισεί την «λαϊκή δεξιά» και την καταγγέλλει περιφρονητικά, από «αυταρχική» και «αντιδραστική» έως «φασιστική» και «προδοτική», στην πράξη κάνει ό,τι μπορεί για να την δει να αυξάνεται και να πληθύνεται,  ενθουσιαζόμενη με την προοπτική της αυξήσεως των δυνάμεών της σε βάρος της Νέας Δημοκρατίας…

Όμως, αυτή ακριβώς η δόλια και ελάχιστα «δημοκρατική» αντίληψη είναι ταυτόχρονα και ο βασικός λόγος, για τον οποίο η προοπτική αυτή συγκεντρώνει ελάχιστες πιθανότητες να αποβεί ουσιαστικά επωφελής για τους αριστερά της Νέας Δημοκρατίας πολιτικούς χώρους: Με την εξαίρεση ενός σχετικά περιορισμένου αριθμού ψηφοφόρων που θεωρούν αναγκαία την εκπροσώπησή τους από δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας σχήματα, η συντριπτική πλειοψηφία των αυτοκαθοριζόμενων ως «δεξιών», αφ’ ενός μεν, έχει πλήρη συναίσθηση του «ανήκειν» στην μεγάλη παράταξη που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και, αφ’ ετέρου, κάθε άλλο παρά είναι διατεθειμένη να εξυπηρετήσει την κάθε μορφής αριστερά στα δόλια παιγνίδια της για την κατάκτηση της εξουσίας.

Την οποία, ακόμη και όσοι καλοπροαίρετα δεν θέλουν να θυμούνται για την βίαιη απόπειρά της για την κατάληψη της εξουσίας, μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, έχουν γνωρίσει από την «αλησμόνητη» εμπειρία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ασφαλώς δεν έχουν καμμιά διάθεση να την ξαναζήσουν…

Ανεξαρτήτως, όμως, από αυτήν την πραγματιστική εκτίμηση, είναι αυτή η έννοια της λεγόμενης «λαϊκής δεξιάς», που ενώ προωθείται, είτε από την επιπολαιότητα και τις  υπέρμετρες φιλοδοξίες κάποιων «οραματιστών» της, είτε καλλιεργείται από τις σκοπιμότητες των αντιπάλων της, δεν είναι σε θέση να εμπνεύσει, να συγκεντρώσει και να συνενώσει ισχυρές πολιτικές δυνάμεις, ικανές να αμφισβητήσουν την κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας και να δώσουν στην ποικιλόμορφη αριστερά την διέξοδο που διακαώς αναζητεί και επιδιώκει…

Κατ’ αρχήν οφείλουμε να λάβουμε υπ’ όψη μας ότι, ο όρος «λαϊκή δεξιά» έχει τεχνηέντως επιβληθεί στο πολιτικό λεξιλόγιο, όχι από εκείνους που θέλουν με αυτόν τον όρο να περιγράψουν την ιδεολογική τους τοποθέτηση, όσο από τους αντιπάλους τους που επιχειρούν, ταυτόχρονα, να επιτύχουν δύο στόχους: αφ’ ενός μεν να διαιρέσουν την ευρύτερη δεξιά παράταξη, αφ’ ετέρου δε να συνδέσουν το όνομά της με τον λαϊκισμό, για να της προσδώσουν ακραία και δημαγωγικά χαρακτηριστικά, υπονοώντας ότι όλη η ευρύτερη παράταξη διακατέχεται από «αντιδημοκρατικές» και «αντιδραστικές» αντιλήψεις. Με αυτόν τον τρόπο επιδιώκουν να μεταφέρουν στις πλάτες της «δεξιάς» τον λαϊκισμό, που, όμως, στην πραγματικότητα,  είναι το κατ’ εξοχήν γνώρισμα της αριστεράς! Και είναι το κατ’ εξοχήν γνώρισμά της, διότι είναι η αριστερά εκείνη που ισχυρίζεται ότι κατέχει την γνώση και τις λύσεις όλων των προβλημάτων και διαλαλεί ως αποκλειστικά δικό της όραμα την σωτηρία της ανθρωπότητας και την απαλλαγή της από τα δεινά… Είναι η αριστερά αυτή  που διατυμπανίζει την αποκλειστικότητα της εκπροσωπήσεως των αδυνάτων, την αποκλειστικότητα  της γνώσης του συμφέροντος των εργαζομένων, την αποκλειστικότητα του αγώνα για την εξάλειψη της αδικίας και της φτώχειας και την αποκλειστικότητα της ταξικής πάλης, στο πλαίσιο ενός κόμματος που, μόνον αυτό και σε αντίθεση με όλα τα άλλα, δικαιούνται και νομιμοποιείται να ομιλεί εξ ονόματος του λαού!…

Η αριστερά, από την εποχή που ο λενινιστικός ολοκληρωτισμός κυριάρχησε ως σύστημα απόλυτης, καταπιεστικής και ανεξέλεγκτης εξουσίας στην Σοβιετική Ένωση και, στη συνέχεια, επιβλήθηκε δια της βίας, στις λοιπές χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», μέχρι και σήμερα, μετά την παταγώδη κατάρρευσή τους, εξακολουθεί να βλέπει τον διαχωρισμό της κοινωνίας ως το ακατάλυτο μέσον για την επίτευξη των στόχων της. Με βασική επιδίωξη την εξουδετέρωση των αντιπάλων της, έναντι των οποίων αναρριπίζει ασταμάτητα το «ηθικό πλεονέκτημά» της, που το επικαλείται  διαρκώς για να διαδηλώνει την υποτιθέμενη υπεροχή των ιδεών της, αλλά και των αμφιβόλου αποτελεσματικότητας και «προοδευτικότητας» επιτευγμάτων της.

Αυτή την λογική του διαχωρισμού θέλει η αριστερά να την επιβάλλει και στην αντίπερα όχθη, αυτή του ιδεολογικού αντιπάλου της. Έναντι του οποίου διατηρεί αμείωτα τα βιωματικά συμπλέγματα της ήττας, της αποτυχίας και της αδυναμίας της να κυριαρχήσει πολιτικά  και να επιβάλει τις δικές της αντιδημοκρατικές και αυταρχικές αντιλήψεις, ως υποδειγματικές εκφράσεις δημοκρατίας και ελευθερίας, που τις ερμηνεύει πάντοτε κατά το δοκούν και επ’ ωφελεία της.

Περιέργως, μια μερίδα ψηφοφόρων, που αισθάνονται και αυτοαποκαλούνται δεξιοί, τείνουν να αποδεχθούν και να υιοθετήσουν την επιχειρηματολογία της αριστεράς, για να διαχωρίσουν την θέση τους από τη Νέα Δημοκρατία. Έτσι, στον πάγιο αντιαμερικανισμό και αντιευρωπαϊσμό της αριστεράς παραθέτουν τον δικό τους αντιδυτικισμό, με τα χαρακτηριστικά ενός ιδιότυπου φιλορωσισμού, ο οποίος παραγνωρίζει τόσο την διαρκή αντιπαράθεση της ρωσικής εκκλησίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όσο και τις ιστορικές ρωσικές αντιδράσεις κατά της «Μεγάλης Ιδέας» και των ελληνικών συμφερόντων στην Μικρά Ασία και στην Ανατολική Θράκη…

Στον παραδοσιακό και εργατοπατερικής μορφής κρατισμό της αριστεράς, παραθέτουν την δική τους αντίληψη για ένα ισχυρό κράτος, με έντονο οικονομικό παρεμβατισμό, τις αδυναμίες και την αναποτελεσματικότητα του οποίου αποδίδουν γενικώς και αορίστως στα κόμματα, στην κακή οργάνωση και  στις «πελατειακές σχέσεις», χωρίς όμως να προσδιορίζουν τις συγκεκριμένες πολιτικές για την εξάλειψή τους και χωρίς να οριοθετούν την δική τους στάση από την αντίστοιχη της αριστεράς.

Οι ίδιοι θεωρούν εαυτούς ως απόλυτους και αποκλειστικούς θεματοφύλακες των εθνικών μας παραδόσεων, του ελληνικού πολιτισμού, της Ορθοδοξίας, της εθνικής μας κυριαρχίας και της εδαφικής μας ακεραιότητας, χωρίς, εν τούτοις να εξηγούν γιατί η πολεμική τους, σε σχέση με όλες αυτές τις αξίες, απευθύνεται κατά της Νέας Δημοκρατίας, που τις έχει εντεταγμένες στις θεμελιώδεις καταστατικές της αρχές και όχι κατά της αριστεράς, που διαρκώς τις λοιδορεί, τι αντιστρατεύεται και τις υπονομεύει…

Στην πραγματικότητα, όλες αυτές οι «ανησυχίες» που διακατέχουν εκείνους που θέλουν να εμφανίζονται ως γνήσιοι δεξιοί και αληθινοί πατριώτες, δεν συνιστούν λόγους διάκρισης ή πολύ περισσότερο, αποχωρισμού από την ευρύτερη παράταξη. Ο πατριωτισμός, από τον οποίο οφείλει να διακατέχεται όποιος έχει αίσθηση της εθνικής του ταυτότητας και της πολιτισμικής του ιδιοπροσωπείας, δεν μπορεί να νοηθεί αποκομμένος από την ιδιότητα του πολίτη μιας χώρας  μέλους της διεθνούς κοινωνίας, με παρελθόν, παρόν και μέλλον, που είναι υποχρεωμένη εκ των πραγμάτων να «συντηρεί» τα ιστορικά, πολιτισμικά και πολιτικά κεκτημένα της και να τα προασπίζεται έναντι των εξωτερικών εχθρών της με εσωτερική ενότητα και ομοψυχία. Αυτές οι «ανησυχίες» αποτελούν, κατ’ ουσία, εκφράσεις εθνικής ευαισθησίας, που, έστω και διαφοροποιούμενες ως προς την ένταση, ενισχύουν τον δημοκρατικό και φιλελεύθερο ορίζοντα της μεγάλης παράταξης και την διακρίνουν ριζικά από την καθοδηγούμενη, στρατευμένη, και περιχαρακωμένη σε δογματισμούς, ιδεοληψίες και κάθε μορφής συμπλέγματα, ιδεολογία της αριστεράς… Εξ ου και η αγωνιώδης υποστήριξη κάθε υπαρκτής ή και ανύπαρκτης προοπτικής, που θα οδηγούσε στην διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας και στην απομίμηση της πρακτικής των αριστερών να ιδρύουν συνεχώς, κόμματα, κομματίδια και αποκόμματα, με την ελπίδα να καταλάβουν την εξουσία και να εκδικηθούν την δεξιά…

Αυτή την «δεξιά», που κάποιοι αφελείς λαϊκίζοντες,  άθελά τους, την αδικούν και την υπονομεύουν…

lastpoint