Χαμός γίνεται με το Τατόι, τον Κάρολο και τις ελληνικές βασιλικές του ρίζες, τις οποίες πολλοί αγνοούν και οφείλονται στον πατέρα του πρίγκηπα Φίλιππο, ο οποίος άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο, πέρυσι στα 99 του χρόνια.

Ο Φίλιππος  κατατάχθηκε σε ηλικία 18 ετών στο Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό, το 1939. Από τον Ιούλιο του 1939 άρχισε να αλληλογραφεί με τη 13χρονη τότε πριγκίπισσα Ελισάβετ, η οποία ήταν μακρινή ξαδέλφη του, την οποίο είχε συναντήσει για πρώτη φορά το 1934.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε στο Βρετανικό Στόλο Μεσογείου και στο Βρετανικό Στόλο Ειρηνικού.

Μετά τον πόλεμο, ο Φίλιππος πήρε την απαιτούμενη άδεια από το βασιλιά Γεώργιο ΣΤ΄ προκειμένου να παντρευτεί την Ελισάβετ. Πριν από την επίσημη ανακοίνωση του αρραβώνα τους, εγκατέλειψε τους ελληνικούς και δανικούς βασιλικούς του τίτλους και έγινε Βρετανός υπήκοος, υιοθετώντας το επώνυμο Μαουντμπάτεν των παππούδων του από την πλευρά της μητέρας του. Μετά από ένα αρραβώνα πέντε μηνών, παντρεύτηκε την Ελισάβετ, στις 20 Νοεμβρίου 1947.

Οπότε αφού ο πατέρας του Καρόλου απαρνήθηκε τους ελληνικούς τίτλους, ας μη φοβόμαστε, δεν θα εγκατασταθεί στο Τατόι, ακόμη κι αν η Ελισάβετ εγκαταλείψει το θρόνο μετά από 40 χρόνια.

Λίγο πριν από το γάμο, ο βασιλιάς του χορήγησε τον τίτλο Βασιλική Υψηλότητα και τον έχρισε Δούκα του Εδιμβούργου.
Ο Φίλιππος αποστρατεύθηκε όταν η Ελισάβετ έγινε βασίλισσα, το 1952, έχοντας προηγουμένως φθάσει μέχρι το βαθμό του αντιπλοιάρχου. Η σύζυγός του τον ονόμασε πρίγκιπα του Ηνωμένου Βασιλείου το 1957.

Ο Φίλιππος απέκτησε τέσσερα παιδιά με την βασίλισσα Ελισάβετ: τον πρίγκιπα Κάρολο, την Πριγκίπισσα Άννα, τον πρίγκιπα Ανδρέα και τον πρίγκιπα Εδουάρδο.

Τα χρόνια στην Ελλάδα και η εξορία

Ο πρίγκιπας Φίλιππος γεννήθηκε στην έπαυλη Μον Ρεπό της Κέρκυρας της Ελλάδας. Είναι ο μόνος γιος και το πέμπτο παιδί του πρίγκιπα Ανδρέα της Ελλάδας και της πριγκίπισσας Αλίκης του Μπάτενμπεργκ.

Είναι δηλαδή εγγονός του βασιλιά Γεωργίου του Α΄ και ανιψιός  του βασιλιά Κωνσταντίνου, που τον διαδέχτηκε στον ελληνικό θρόνο, μετά τη δολοφονία του το 1913.

Βαπτίσθηκε Ελληνορθόδοξος με αναδόχους την γιαγιά του βασίλισσα Όλγα της Ελλάδας και τον δήμαρχο της Κέρκυρας Ιωάννη Μαυρόγιαννη.

Σύντομα μετά από τη γέννηση του Φιλίππου, ο μητρικός παππούς του, πρίγκιπας Λουδοβίκος του Μπάτενμπεργκ, μετέπειτα γνωστός ως Λουδοβίκος Μαουντμπάτεν, Μαρκήσιος του Μίλφορντ Χέιβεν, πέθανε στο Λονδίνο. Ο Λουδοβίκος ήταν πολιτογραφημένος ως Βρετανός υπήκοος, ο οποίος είχε αρνηθεί τους γερμανικούς τίτλους του και είχε υιοθετήσει το επώνυμο Μαουντμπάτεν, κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου.

Ο Φίλιππος και η μητέρα του μετέβησαν στο Λονδίνο για την κηδεία, όμως ο πατέρας του Ανδρέας δεν παρέστη, βρισκόμενος στο Μικρασιατικό μέτωπο.

Ως αντιστράτηγος ήταν διοικητής του Β’ Σώματος Στρατού, το οποίο έπρεπε να κινηθεί δια μέσου της Αλμυράς Ερήμου για την κατάληψη της Άγκυρας. Οι άνδρες του τον αποκαλούσαν στις μεταξύ τους συζητήσεις “καψοκαλύβα”, λόγω της τακτικής του να διατάζει την πυρπόληση των αγροτικών κατοικιών των τούρκων χωρικών.

Ο πόλεμος τερματίστηκε με την ήττα της Ελλάδας και, στις 21 Σεπτεμβρίου 1922, ο θείος του Φιλίππου, βασιλιάς Κωνσταντίνος Α΄, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το θρόνο, ενώ ο πατέρας του συνελήφθη από το Κίνημα Πλαστήρα-Γονατά που είχε επιβληθεί στην Αθήνα μετά την Καταστροφή.

Δικάστηκε μόνος του μετά τη δίκη και τον τυφεκισμό των έξι. Θα είχε την ίδια τύχη, αν δεν επενέβαιναν οι Άγγλοι.

Το δικαστήριο αποφάσισε την ισόβια εξορία του πρίγκιπα Ανδρέα από την Ελλάδα. Το βρετανικό πολεμικό πλοίο HMS Calypso παρέλαβε την οικογένεια του Ανδρέα, με το Φίλιππο να μεταφέρεται ασφαλώς μέσα από ένα αυτοσχέδιο κρεβατάκι φτιαγμένο από κουτιά φρούτων. Αρχικά η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Παρίσι σε ένα σπίτι που τους παραχωρήθηκε από την θεία του Φιλίππου, πριγκίπισσα Μαρία.

Επειδή έφυγε από την Ελλάδα στη βρεφική του ηλικία, δεν απέκτησε καλή γνώση της ελληνικής . Το 1992 είχε δηλώσει όμως ότι μπορούσε να καταλάβει ένα συγκεκριμένο ποσοστό της ελληνικής γλώσσας.

Οπότε το ενδιαφέρον και η αγάπη του Καρόλου για την Ελλάδα ίσως να μην είναι αποτέλεσμα της πολιτικής συγκυρίας ή κάποιας επικοινωνιακής τακτικής.

Όλοι σέβονται το χωριό του πατέρα τους, ακόμη κι αν πάνε σπάνια, ακόμη κι αν δεν έχουν σπίτι σε αυτό.