Ίβιτσα Όσιμ, ένας ποδοσφαιράνθρωπος της μεγάλης των πλάβι σχολής με ένα πέρασμα από την Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό.

Έμεινε μόλις 21 μήνες στον πάγκο του τριφυλλιού, η επιρροή του ήταν τόσο μεγάλη που όλοι νομίζουν πως έκατσε 5-6 χρόνια.

Μπορεί η ατάκα του μετά από ματς νίκη με ανατροπή με τον Ηρακλή  (το 0-2 έγινε 3-2) να έμεινε στη συνείδηση των φιλάθλων και να μνημονεύεται συχνά (η μπάλα είναι πόρνη) όμως ο ϊβιτσα ήταν ένας προχωρημένος τύπος, μια ιδιοφυία του ποδοσφαίρου.

Οι γνώστες και όσοι βρίσκονταν κοντά στον ΠΑΟ της εποχής εκείνης, των erarly ΄90s, θυμούνται πως η προπόνησή του είχε πάντα μπάλα: “Δεν είμαστε άλογα να τρέχουμε γύρω-γύρω” συνήθιζε να λέει καρφώνοντας τις τακτικές προετοιμασίας της εποχής, που ήθελε οι παίκτες να καταπίνουν χιλιόμετρα για 2-3 εβδομάδες μέχρι να μπει μπάλα στο χορτάρι.

“Το αντικείμενο μας είναι η μπάλα”. Με αυτό στο νου, δίδασκε πως οι παίκτες του να καλύπτουν χώρους, να μην τρέχουν άσκοπα μέσα στον αγώνα και με τον τρόπο αυτό να διατηρούν δυνάμεις για όλο το 90λεπτο.

Ένας τέτοιος τύπος ήταν επόμενο να έχει παραξενιές. Η Ελλάδα δεν ήταν η Ιθάκη του, η Αυστρία ήταν εκεί που πήγε μετά.

Η δουλειά του όμως μόνο χαμένη δεν πήγε. Τον διαδέχτηκε ο Χουάν Ραμόν Ρότσα και τον επόμενο χρόνο έφτασε την ομάδα στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, αποκλειόμενος εκεί από τον Άγιαξ, παρά το τεράστιο διπλό (0-1 με πλασέ Βαζέχα, μετά από ασύλληπτη κούρσα Γιώργου Δώνη.

Ο Όσιμ θα φύγει από τον ΠΑΟ τον Μάρτιο του 1994 μετά από πολύ παρασκήνιο, ενώ λίγους μήνες πριν το Φθινόπωρο του 1993, ο Ολυμπιακός του Σωκράτη Κόκκαλη είχε ενδιαφερθεί να του δώσει εν λευκώ την ομάδα, κάτι που τελικά δεν συνέβη ποτέ. Θα έρθει την επόμενη χρονιά ένας άλλος Βόσνιος, που είχε ήδη χτίσει την παντοκρατορία της ΑΕΚ και άκουγε και στο όνομα πρίγκιπας. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Ο Όσιμ λοιπόν στη συνέχεια μετακόμισε στην Αυστρία, ανέλαβε τη Στουρμ Γκρατς ως μεσαίου μεγέθους ομάδα και κέρδισε δύο φορές το πρωτάθλημα (1998, 1999), το κύπελλο τρεις φορές (1996, 1997, 1999) και έφτασε στο Champions League τρεις φορές (1999 έως 2001) χάρη στο επιθετικό ποδόσφαιρο, που δίδαξε με μαεστρία.

Με τα λόγια του: «Το ποδόσφαιρο είναι το μόνο παιχνίδι όπου οι η καλύτερη ομάδα μπορεί να χάσει. Αλλά το ποδόσφαιρο δεν είναι τένις, το ποδόσφαιρο είναι 11 εναντίον 11».

Το ποδόσφαιρο ήταν ένα απλό παιχνίδι στο μυαλό του. Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία ήταν κάτι που δεν το χωρούσε ο νους του, ήταν κάτι που έφερε βαρέως, που του κόστισε πολύ και λίγο έλειψε να τον τσακίσει.