Το πρώτο ευρωπαϊκό φάιναλ φορ, 34 χρόνια πριν, έγινε στη Γάνδη και ο Άρης μαζί με την Παρτιζάν θεωρούνταν φαβορί για την κούπα.

Μεγάλες οι προσδοκίες για την ομάδα του Γιάννη Ιωαννίδη, του Μπουτάρη, της Θεσσαλονίκης που ήταν τότε όλης της Ελλάδας, που την παρακολουθούσε κάθε Πέμπτη στο ευρωπαϊκό της ταξίδι. Να παίζει καταπληκτικό μπάσκετ και να κατατροπώνει τους αντιπάλους. Ώρες ώρες έδειχνε ανίκητη.

Στον ημιτελικό της Μεγάλης Τρίτης κόντρα στην Τρέισερ Μιλάνου όλα έδειχναν αμφίρροπα. Στο ημίχρονο το σκορ είναι 45-45, αλλά οι κυνικοί Ιταλοί έχουν δώσει όλες τις επιθέσεις στον βετεράνο και πρώτο σκόρερ στο NBA στα νιάτα του, Μπομπ Μακαντού που θα σταματήσει στους 39 και άλλους 28 θα βάλει ο Μπράουν που υπερίσχυσε κατά κράτος του Καναδού Γουίλτζερ, του πενταριού του Άρη.

Οι Ιταλοί κατάφεραν να σταματήσουν τον Γκάλη στους 28 πόντους (έβαζε 40-45 συνήθως) ο Γιαννάκης είχε 15, ο Σούμποτιτς 23 αλλά με μόλις 3/10 τρίποντα.

Ο Ιωαννίδης του είπε τη θρυλική από τότε ατάκα: “δεν μπορώ να σου ρυθμίσω το χέρι”!

Ο Πίξι κινούνταν στις γωνίες για να πάρει τα ελεύθερα σουτ μετά τα νταμπλ τιμ στον Γκάλη, αλλά εκείνη τη μέρα, αγχωμένος ίσως από την κρισιμότητα του ματς είχε το πενιχρό 30%. Και ο Άρης χρειαζόταν εκείνη τη βραδιά σκορ για να νικήσει την Τρέισερ που έχοντας τον επί τρία συνεχή έτη (1973-76 πρώτο σκόρερ του ΝΒΑ στις τάξεις της, Μάκαντου, έναν τεράστιο παίκτη, οι παραστάσεις και η πείρα του οποίου αποδείχτηκαν υπεραρκετές για να κάμψουν και την Μακάμπι των Μαγκί, Μπάρλοου, Τζάμσι στον τελικό.

Η πρώτη νίκη ήταν η επικοινωνιακή για την Τρέισερ: ήταν η κάτοχος του τίτλου και το ρόστερ της πλούσιο (Ντ’Αντόνι – Πρεμιέρ- Μπράουν-Μακαντού-Μενεγκίν-Πίτις-Μοντέκι). Πάρα ταύτα έπεισε τον Τύπο της εποχής  πως ήταν αουτσάιντερ.

Το φάιναλ φορ εκείνο αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του τεράστιου Νίκι Μπέρκοβιτς, ενώ όσοι τότε βλέπαμε τον Ντίνο Μενεγκίν καταλαβαίναμε πως παρότι το μπάσκετ που έπαιζε ήταν ξεπερασμένο, ήταν ένας πολύτιμος ρολίστας που κάνοντας τη βρόμικη δουλειά, ώθησε την Τρέισερ στον τίτλο.

Για τον Άρη ήταν η πρώτη από τις τρεις συνολικά αποτυχημένες προσπάθειες, για τον Γιάννη Ιωαννίδη, η πρώτη από τις πολλές που θα προσπαθήσει να κατακτήσει την κορυφαία διασυλλογική ευρωπαϊκή κούπα.

Δεν θα τα καταφέρει ποτέ, ούτε με τον Ολυμπιακό, ούτε με την ΑΕΚ.

Αναμφίβολα άξιζε μία, ιδίως στο Τελαβίβ έφτασε τόσο κοντά…

Ο αυτοκράτορας Άρης δε θα στεφθεί ποτέ παρά την τεράστια ομάδα που είχε τότε, αλλά το γεγονός αυτό δε μειώνει σε τίποτα την αξία μιας ανεπανάληπτης, μιας μεγάλης ομάδας με τον Γκάλη, το Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τ΄ άλλα παιδιά.