Για να θυμηθούμε και την αξέχαστη ρήση του Στηβ που θέλει να λέει  ¨τα σύκα-σύκα και τα σκάφη-σκάφη”.

Το τοτέμ της μπασκετικής δημοσιογραφίας Βασίλης Σκουντής έχει μαζέψει με σχολαστικότητα όλες τις θρυλικές ατάκες του Στηβ, από την αρκούδα στο δάσος, την τσιπούρα στον κώλο, τα λαμόγια και τις βίζιτες.

Ας τις θυμηθούμε και ας αναστοχαστούμε πάνω σε αυτές, τώρα που πέρασαν τα χρόνια.

* Το να νικάς στα φιλικά ματς και να ενθουσιάζεσαι, είναι σαν να αγκαλιάζεις την αδερφή σου και να ηδονίζεσαι.

* Με τα νύχια μου θα γράψω στο στήθος σου το όνομα μου για να μην το ξεχάσεις ποτέ (στον Γάλλο Ζαν Κασμίρ, το 1974 στο Ντρουά).

* Το τρίποντο είναι η μεγαλύτερη ευλογία και η μεγαλύτερη κατάρα στο μπάσκετ.

* Να κυνηγάς τις γκόμενες που σε γουστάρουν αυτές και όχι εκείνες που γουστάρεις εσύ.

* Εγώ στο κεφάλι μου δεν έχω τρίχες, αλλά ένα μαγνητάκι, που τραβάει τις προβληματικές ομάδες, τους φτωχούς προέδρους, τα λαμόγια και τον κάθε πικραμένο.

* Οποιος φοβάται τη ζέστη, δεν μπαίνει στην κουζίνα.

* Εδώ θα λέμε τα σύκα σύκα και… τα σκάφη σκάφη.

* Είναι μια συγκυρία συμπτωματικών συμπτώσεων.

* Εάν αναθέσω στον Ζευγώλη να μαρκάρει τον τοίχο, ο τοίχος θα βάλει ξεκούραστα τριάντα πόντους.

* Όταν ο Πολεμης κατεβάζει την μπάλα, κάνει σαν να σπρώχνει ένα πιάνο με ουρά.

* Όλοι έχουν απαιτήσεις από τους άλλους. Κάποιος παραπονιόταν ότι δεν είχε παπούτσια μέχρι που είδε κάποιον να μην έχει πόδια και έβγαλε τον σκασμό.

* Οταν προσπαθείς να νικήσεις τον Παναθηναϊκό είναι σαν να έχεις σχεδιάσει τέλεια τη ληστεία μιας Τράπεζας, να κάνεις το ριφιφί, να παίρνεις τα λεφτά και μόλις βγαίνεις έξω να σε πιάνουν οι μπάτσοι για παράνομο παρκάρισμα” (Δάφνη-Παναθηναϊκός, Ιανουάριος 1998).

* Εμένα σήμερα η μούρη μου έγινε μπλε, πράσινη, κόκκινη, κίτρινη, αλλά οι μούρες των παικτών μου έμειναν άσπρες και δεν έχουν μια στάλα ιδρώτα πάνω τους (Δάφνη- Λάρισα, 1997-98).

* Και να φανταστείτε ότι ο μαλάκας πάρκαρα το αμάξι μου μακριά, για να μην μου το σπάσουν οι Δαφνιώτες επειδή θα τους νικούσαμε. Τώρα θα περπατάω μισή ώρα για να το βρω (Δάφνη-Λάρισα, 1997-98).

* Αυτά που έγιναν σήμερα, δεν τα έκανε ούτε η Χούντα στις δόξες της (Ιωνικός ΝΦ- Λάρισα, Φεβρουάριος 1999).

* Ρε σεις, τι να μου πουν εμένα τα προβλήματα; Όποιος έχει ζήσει το Βιετνάμ, δεν έχει λόγο να τρέμει τον Άρη (Νοέμβριος 1999).

* Καλή είναι η Ιστορία του Άρη, αλλά δεν βάζει η πουτάνα κανένα καλάθι στο τέλος (Δεκέμβριος 2000)

* Μιλάω έναν μήνα με τους ανθρώπους του Άρη και ξαφνικά προχθές μου είπαν ότι θα φέρουν για προπονητή έναν Ουκρανό. Βρε και τον Γκορμπατσόφ τον ίδιο να φέρουν, κλάψ’ τα Χαράλαμπε (Νοέμβριος, 2000)

* Ευχαριστώ τον Ζευγώλη για τη συμπάθεια και τις ευχές του, αλλά δεν τα χρειάζομαι. Εγώ έχω ένα συκώτι που ζυγίζει 15 κιλά (Αρης-Νήαρ Ηστ, Δεκέμβριος 2000)

* Στον Άρη αισθάνομαι σαν τον Χριστόφορο Κολόμβο, που μπήκε στο καράβι και όταν έφτασε στην Αμερική, νόμιζε ότι είναι στις Ινδίες (Δεκέμβριος 2000)

* Ωραίος είναι ο Συμεωνίδης. Σε ένα τοπικό ντέρμπι έστειλε δυο νεοσύλλεκτους φαντάρους, ενώ εδώ χρειάζονταν γαλονάδες (Αρης-Ηρακλής, Δεκέμβριος 2000).

* Εγώ είμαι σκύλος, δεν κουράζομαι ποτέ. Αλλά δεν μπορώ να γίνω ούτε ψεύτης, ούτε γλείφτης, ούτε παπατζής (Δάφνη-Αρης, Δεκέμβριος 2000).

* Δεν είμαστε Ινδιάνοι, αλλά μετά από τέτοια διαιτησία, μπορούμε να χορέψουμε πάνω από το πτώμα του πεθαμένου (Μιλωνας-Αρης, Δεκέμβριος 2000).

* Στενοχωριέμαι, αλλά τι να κάνω; Θα πιούμε δυο ουίσκια το βράδυ, θα δούμε και καμιά ωραία γκόμενα και αύριο ξανά στον αγώνα (Άρης- Ολυμπιακός 54-55, Ιανουάριος 2001).

* Αν είναι να πεθάνει ο Άρης, καλύτερα να πεθάνει στα δικά μου χέρια, παρά στο δρόμο (Φεβρουάριος 2001).

* Δεν ξέρω τι λέει ο Ομπράντοβιτς, αλλά δυστυχώς εγώ δεν έχω πρόταση από την Μπαρτσελόνα (Αρης- Παναθηναϊκός, Φεβρουάριος 2001).

* Στο τέλος θα φανεί τι είμαι: Παλικάρι, τρελός, βλάκας ή μαλάκας με περικεφαλαία (ΠΑΟΚ-Αρης, Φεβρουάριος 2001).

* Αμέ, πώς δεν θέλω να μείνω στον Άρη; Αλλά με ποιον να μιλήσω και με ποιον να συμφωνήσω; Με τα γκαρσόνια του κυλικείου ή με τον φύλακα της Έκθεσης δίπλα (Απρίλιος 2001).

* Ο Άρης διδάσκει Ιστορία; Να σήμερα, για παράδειγμα, αντέξαμε πιο πολύ κι από το Στάλινγκραντ (Αρης- Ηρακλής, Απρίλιος 2001).

*Ήρθα ντυμένος με κοστούμι και φεύγω ξεβράκωτος (Ολυμπιακός-Άρης 113-84, Μάιος 2001).

* Τόσα εκατομμύρια έχει ο Ολυμπιακός, ρε Ηλία (ΣΣ: Ζούρος), μια πορτοκαλάδα δεν μπορούσε να μας κεράσει; (ΣΕΦ, Ολυμπιακός-Αρης, Οκτώβριος 2001)

* Κάντε ρε σεις καμιά ερώτηση; Τι, μόνο για να φάτε από τον μπουφέ του Τζιβελέκα ήρθατε εδώ; (Δάφνη-Αρης, Μάιος 2001).

* Το μπάσκετ είναι καταδικασμένο, όπως ο ψαράς που ψαρεύει με δυναμίτες. Σήμερα πιάνει όλα τα ψάρια και αύριο δεν θα βρει ούτε λέπι (Μάιος 2001).

* “Πώς να πάρουμε τον Βασίλη τον Σούλη; Εδώ δεν έχουμε λεφτά να πληρώσουμε μια βίζιτα (Ιούλιος 2001)

* Δεν ανέχομαι να βλέπω την ομάδα μου να χάνει και να τρώει ξύλο. Αν είναι να χάσουμε, τουλάχιστον ας τους δώσουμε κι εμείς δυο τρεις καλές (Ολυμπιακός – Αρης, Σεπτέμβριος 2001).

* Πήρατε χαμπάρι τι έγινε σήμερα; Μπήκαμε να κάνουμε καλλιτεχνικό πατινάζ σε έναν αγώνα, που ο αντίπαλος έπαιζε χόκεϊ επί πάγου (Ολυμπιακός – Αρης, Σεπτέμβριος 2001).

* “Εμείς ήμασταν Αουντι και ο ΠΑΟΚ Ρολς Ρόις (ΠΑΟΚ- Αρης Δεκέμβριος 2001)

* “Κι εμένα μου αρέσει ένα κοστούμι Aρμάνι που είδα το πρωί στην Τσιμισκή. Αλλά επειδή δεν έχω λεφτά, θα περιμένω να πάρω ένα άλλο του χρόνου στις εκπτώσεις από την Εγνατίας” (Αρης-ΑΕΚ, Οκτώβριος 2001).

* Δεν πάμε καλά. Έβαλαν τέτοια γιορτή μέσα σε μια γκαρσονιέρα, που χωράει μόνο εκείνους που θέλουν να βγουν φωτογραφία (Αll Star Game, Βόλος, Μάρτιος 2004).

* Ποιος Ρένφρο, ρε, πάτε καλά; Αυτό νομίζετε πως είναι το πρόβλημα μου; Εδώ όλη τη χρονιά νομίζω ότι έχω μια τσιπούρα στον… κώλο μου και δεν μπορώ να τη βγάλω (Νοέμβριος 2001).

* Μου τηλεφώνησαν τις προάλλες από τον Άρη και ζήτησαν τη γνώμη μου για έναν παίκτη των Ράπτορς. Τους τον ανέλυσα με το νι και με το σίγμα και μετά από πέντε λεπτά με ρώτησαν για έναν άλλο παίκτη που αγωνίζεται σε άλλη θέση. Ρε σεις, τους είπα, πρώτα με ρωτήσατε για μια κουζίνα και ύστερα για ένα ψυγείο. Αποφασίστε τι σας λείπει και μη με σκοτίζετε άλλο” (Νοέμβριος 2003)

* Έχω έναν φίλο στο Ισραήλ που μου λέει ότι εκεί είναι όλοι έξυπνοι και τους λείπουν οι χαζοί. Λέω να φορτώσω μια καραβιά από εδώ που έχουμε πολλούς και να τους στείλω για να αποκτήσουν ποικιλία (Ιανουάριος 2007)

* Η διαφορά ανάμεσα σε έναν δοκιμασμένο και σε έναν άγνωστο παίκτη είναι στην τιμή. Η μεταγραφή είναι σαν τον γάμο. Τι προίκα έχει η νύφη και τι σκόντο μπορεί να κάνει ο γαμπρός (Νοέμβριος 2006).

* Τι πρόβλημα μπορεί να ‘χει ο Ομπράντοβιτς, αλί σε εμάς τους φουκαράδες. Ο Ζέλικο πίνει τώρα το τζιν τόνικ του στο Βελιγράδι και έχει ένα φορτηγό δολάρια για να αγοράσει ξένο” (Νοέμβριος 2006).

* Το καλοκαίρι του 1994 με πήρε τηλέφωνο ο Σαλονίκης και μου ζήτησε να του προτείνω έναν ξένο στη θέση του Πάσπαλι. Εγώ τους πρότεινα τον Έντι Τζόνσον, αλλά ο “ξανθός” είχε αντιρρήσεις για την ηλικία του. Επειδή ήταν παιχτάρα τον πήραν και τι διαβάζω την άλλη μέρα στο εξώφυλλο στο “Φως”: Ο Τζόνσον είναι επιλογή του ειδήμονα του αμερικανικού μπάσκετ, Στιβ Γιατζόγλου”. Δεν ήταν κομπλιμέντο, απλώς ο Ιωαννίδης φοβόταν να τον χρεωθεί” (Νοέμβριος 2006).

* “Τι θέση παίζει ο Τάρπλεϊ; Αυτή είναι η πιο αστεία ερώτηση μου έχω ακούσει στη ζωή μου. Άκου ρε τι θέση παίζει ο Τάρπλεϊ! Είναι σαν να ρωτάς που χέζει η αρκούδα στο δάσος! Οπου θέλει χέζει η αρκούδα κι όπου θέλει παίζει ο Τάρπλεϊ (Οκτώβριος 1993).

* Για να φέρω στο Αιγάλεω τον Κλαρκ και τον Αντερσον, το ‘παιξα Fame Story. Τους είπα: “Ελάτε εδώ, θα σας βγάλω στο πάλκο, θα σας δώσω μικρόφωνο, θα πείτε τραγούδια, θα μαζευτεί ο κόσμος, θα σας χειροκροτήσει, θα αρέσετε και του χρόνου θα πάτε αλλού και θα βγάλετε χρυσό δίσκο” (Νοέμβριος 2006).

* Όταν πήγα στο Ηράκλειο για να μιλήσω με τον Παπακαλιάτη και να αναλάβω την ομάδα, μου είπε μόλις συμφωνήσαμε, να πάρουμε έναν άσο και ένα πεντάρι. Εγώ του είπα ότι χρειαζόμασταν ένα δυάρι και ένα τεσσάρι. Αυτός επέμενε και τότε σηκώθηκα, τον χαιρέτησα και του είπα: Μανώλη, εσύ δεν χρειάζεσαι προπονητή, Πρόεδρο θέλεις” (Ιούνιος 1998).

* Όταν ο δρόμος είναι γεμάτος λάσπες, όταν ο ουρανός γεμίζει μαύρα σύννεφα, όταν δεν υπάρχει καμιά ελπίδα, τότε έρχεται ο Στιβ (Σεπτέμβριος 2001).

Ο αξέχαστος πάντως Φίλιππος Συρίγος είχε να λέει για τη μυθική στιγμή του Στηβ  ως αθλητή (ήταν παικτούρα, τον έλεγαν λιοντάρι) μέσα στην Τουρκία. Στον εθνικό ύμνο της γείτονος έφτιαχνε το σπασουάρ του και όλο το γήπεδο ήθελε να τον κατασπαράξει, αλλά δεν πήρε χαμπάρι τίποτα.