Η ενεργοποίηση του τουρκολιβυκού Μνημονίου του 2019 ήταν μία πιθανότητα υπαρκτή. Και με τους μαξιμαλιστές γείτονες θα έπρεπε να ήταν βεβαιότητα.

Θεωρώντας πως έχουν γκριζάρει το Αιγαίο, βάλανε πλώρη για το Λιβυκό Πέλαγος, για το κομμάτι, νότια και ανατολικά της Κρήτης, εκεί που υπάρχουν οικόπεδα προς έρευνα και εκμετάλλευση.

Έχει ενδιαφέρον πως στην εποχή των αναθεωρητισμών η Τουρκία θέλει διάλογο για όλα,  ανατολίτικο παζάρι τύπου “να τα βρούμε στη μέση” θα πει και όσο κανείς δεν της δίνει σημασία, προκαλεί διαρκώς.

Όμως τώρα υπάρχει μια ιδιαιτερότητα. Καμία τουρκική Κυβέρνηση, εκτός της τωρινής δεν είχε εγείρει θέμα δυτικά του 28ου Μεσημβρινού (που τέμνει  κάθετα τη Ρόδο και περνά ανατολικά της Καρπάθου, της Κάσου και της Ανατολικής Κρήτης.

Εδώ τα κόζια αλλάζουν. Γίνεται φανερό και στον πλέον αδαή, καλοπροαίρετο ουδέτερο, πως η επιθετικότητα των γειτόνων δεν έχει τελειωμό.

Πιθανόν στο μέλλον αν εγείρουν θέματα και νοτίως του νομού Χανίων, ή στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Κυθήρων και Αντικυθήρων, έχουν δείξει πόσο ευφάνταστα σενάρια ξέρουν να φτιάχνουν και πόσο τα δουλεύουν συστηματικά.

Δυτικά του 28ου Μεσημβρινού ισχύει ο Νόμος Δυτικά του Πέκος!

Η φράση αποδίδεται στον θρυλικό Ρόι Μπιν, ο οποίος συνήθιζε να λέει: «Εγώ είμαι ο Νόμος δυτικά του Πέκος». Στην αμερικάνικη λαϊκή κουλτούρα και τους γουέστερν μύθους της, ο Ρόιν Μπιν είναι ένα πολύ διάσημο πρόσωπο.

Ένας κοινός απατεώνας που παρίστανε το δικαστή, κάτι σαν τον Έρντι, αλλά με απείρως περισσότερο χιούμορ.

Ή τουλάχιστον έτσι τον γνωρίσαμε κυρίως μέσα από την κόμιξ και τη σατιρική εκδοχή του, αυτή από το τεύχος του Λούκι Λουκ με τίτλο «Ο Δικαστής».

Όσο λοιπόν δεν έρχεται το ιππικό να τραβήξει το αυτί του Έρντι να τον συνεφέρει και να καλμάρει, ο Δικαστής όχι μόνο θα υπάρχει στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά θα κοιτά με κάθε ευκαιρία να επεκτείνει τα όρια αρμοδιότητας του.

Δεν ξέρουμε πόσο έγινε κατανοητή η αναφορά του Πρωθυπουργού στον “πατριωτισμό της ευθύνης”.

Με άλλα λόγια χωρίς κραυγές, χωρίς σαχλαμάρες, ετοιμαζόμαστε για όλα.

Διότι έρευνες στα 20 μίλια από την Ιεράπετρα, δεν υπάρχει καμία ελληνική Κυβέρνηση πρόθυμη να τις ανεχτεί.

Οπότε πάμε για γουέστερν. Το θέμα είναι πόσο πιστολίδι θα έχει.

Η απάντηση είναι μάλλον απλή: όσο επιτρέψουν οι Μεγάλες Δυνάμεις, δηλαδή όσο, αν και σε ποιο βαθμό το επιτρέψουν οι ΗΠΑ.

Στην εξίσωση μπαίνουν κι άλλοι πολλοί. Η Αίγυπτος (άρα και το Ισραήλ) οι Γάλλοι με τα συμφέροντα αλλά και την ειδική αμυντική σχέση με την Ελλάδα, η Κύπρος που υπό αμερικάνικη ομπρέλα παίζει μεγάλη μπάλα στην εξόρυξη των υδρογονανθράκων των οικοπέδων της.

Υπάρχει και η ΕΕ που ίσως θελήσει να ξεφύγει από τα ευχολόγια και αναλάβει συγκεκριμένη δράση.

Ίσως βαρέθηκε να είναι ο κομπάρσος αφηγητής.

Η Γερμανία σίγουρα έχει βαρεθεί το ρόλο και είναι βέβαιο πως θα πάρει θέση, ας ελπίσουμε πως θα μας αρέσει!