(Ανανεωμένο μετά τον αποκλεισμό της Βραζιλίας από την Κροατία στα πέναλτι)

Άρχισαν και οι συγκρίσεις. Ποια Βραζιλία είναι καλύτερη. Του 2022, του 2002 ή του 1982;

Καταρχάς η μία έχει τίτλο. Το “φαινόμενο” δεν το σήκωσε το 1998 στη Γαλλία, σε έναν τελικό που κανείς ποτέ δεν κατάλαβε τι έπαθε ώρες πριν, το σήκωσε στην Ασία 4 χρόνια μετά. Ήταν μια μεγάλη ομάδα με Ριβάλντο, Ροναλντίνιο και αν έμεινε ένα γκολ από το τουρνουά, ήταν η απίστευτη λόμπα του Ροναλντίνιο που “κατάπιε” ο Σϊμαν.

Ο Σκολάρι ευφώς έπαιζε με τρία στόπερ για να φεύγουν μπροστά οι προικισμένοι Καφού και Ρομπέρτο Κάρλος, αλλά τόσο στα χαφ όσο και στην άμυνα δεν είχε την ποιότητα της τωρινής ομάδας. Είναι σχεδόν αδύνατο να έβρισκαν σήμερα θέση στην 11άδα, οι Λούσιο και Ντενίλσον για παράδειγμα.

Ουδείς θυμάται την εύνοια κόντρα στην Τουρκία, άλλωστε η σελεσάο ήταν το απόλυτο φαβορί, όπως και τώρα.

Η ομάδα του 1982 πάλι ήταν αν εξαιρέσει κανείς τον τερματοφύλακα Πέρεζ μια ομάδα όνειρο, βγαλμένη από τα ποδοσφαιρικά παραμύθια των αγορίστικων περιοδικών της εποχής . Όταν ρωτήθηκε ο  τεράστιος αρχηγός της Λίβερπουλ στα ΄80ς Γκρέιαμ Σούνες ποια είναι η καλύτερη ομάδα που έχει αντιμετωπίσει ποτέ, είπε ένα προς ένα όνομα, όλη την 11άδα της Σελεσάο του 1982 !!!

Σερέζο, Φαλκάο στο κέντρο, Ζίκο επιθετικό χαφ, Σόκρατες μπροστά, Έντερ (με το πιο ωραίο γκολ του τουρνουά με ταχύτητα 170 km/h στο παραπάνω link) o opo;iow έπαιζε κατ΄ ανάγκη αριστερά, η μπάλα χανόταν, οι τύποι ήταν από άλλο ανέκδοτο. Έχασαν από την Ιταλία, μιας και μετά το 2-2 έψαχναν τη νίκη που δεν τη χρειάζονταν!

Η ήττα της “σελεσάο” έμεινε γνωστή ως η “τραγωδία του Σαριά” (Tragédia do Sarriá) και επηρέασε σε τεράστιο βαθμό την ίδια τη φιλοσοφία του ποδοσφαίρου της, που σιγά σιγά και με την αθρόα είσοδο των “μάγων” στα ευρωπαϊκά γήπεδα, άρχισε να αλλάζει, δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στην αμυντική λειτουργία εγκαταλείποντας  την επίθεση με κάθε τρόπο, με κάθε κόστος.

(Νάρεϊ, Σούνες, κόντρα στον Σόκρατες από το Βραζιλία – Σκωτία 4-1 το 1982)

Ακόμη κι έτσι η ομάδα του 1982 έμεινε στη μνήμη ως μια τεράστια ομάδα κι ας μην κατέκτησε τίποτα. Η ομάδα του 1986 περίπου ίδια σε πρόσωπα, δεν είχε καμία σχέση! Η ευκαιρία χάθηκε στην Ισπανία για αυτούς τους τεράστιους παίκτες.

Κι ερχόμαστε στην ομάδα του 2022. Έχει τρομάξει κάθε αντίπαλο κι ακόμη δεν έχει παίξει στο 100%. Πλήρεις παντού, με 22 παικταράδες, η Βραζιλία ήταν το ακλόνητο φαβορί. Η Κροατία έκοψε το δρόμο της, η σελεσάο πλήρωσε ίσως την αλαζονεία της. Με τον ίδιο τρόπο που η Αγγλία διαχρονικά πληρώνει την αυτοεκπληρούμενη προφητεία που λέει, πάντα θα γίνει κάτι και θα αποκλειστεί.

Άρα την ομάδα του 2022 δε θα τη θυμάται σε λίγα χρόνια, εκτός ίσως από το γκολ του Ριτσάρλισον, εκείνο το τρομερό βολ πλανέ, άντε και τα κλάματα του Νεϊμάρ.

Ακόμη και την ποδοσφαιρική ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Ποιος μνημονεύει πως η Βραζιλία του 1982 πάτησε την Αργεντινή των Κέμπες, Πασαρέλα, Ντίαζ και του 22χρονου Μαραντόνα με 3-1;

Μεσολάβησε το χέρι του θεού μια τετραετία μετά και ο μύθος του Ντιέγκο, που χτίστηκε πάνω στο τεράστιο ταλέντο του αλλά και στην ηγετική του φυσιογνωμία, μαζί με το αμπαλάζ επαναστατικών ιδεών που τον χαρακτήριζε.

Βεβαίως η σύγκριση των τριών ομάδων της σελεσάο είναι αδόκιμη διότι η καθεμιά ήταν του καιρού της. Όμως με καθαρά τεχνικά ποδοσφαιρικά κριτήρια η ομάδα του 1982 συνολικά είναι ανυπέρβλητη.

Η ομάδα του 2002 είχε τα τρία Ρ που έκαναν τη διαφορά, μαζί με τους καλύτερους ακραίους μπακ στην ιστορία της χώρας. Θα τη θυμόμασταν για όλους αυτούς, ακόμη και χωρίς τρόπαιο. Η ομάδα των Μπεμπέτο, Ρομάριο, Ντούνγκα που το σήκωσε το 1994, 24 χρόνια μετά την εποχή του Πελέ δεν υπάρχει στα αφιερώματα!

Η ομάδα του 2022 ήταν υπερπλήρεις, πληθωρική, είχε θεωρητικά λύσεις για ό,τι κι αν της συμβεί, είναι όλοι ποδοσφαιριστές και όχι δρομείς μεσαίων αποστάσεων.  Δεν απέδειξε πως είναι καλύτερη από όλους στο χορτάρι. Τουλάχιστον όχι από τον Μόντριτς, έναν παίκτη ανάμεσα στους καλύτερους διαχρονικά στο άθλημα

Προφανώς η ομάδα του 2022 ήθελε και  λίγη τύχη, αυτή που είχε με το μέρος της το 2002, αυτή που της γύρισε επιδεικτικά την πλάτη το 1982!