Ξεκινήσαμε να μιλάμε για τη Μεγάλη Βδομάδα του Πρεζάκη, για τους συμβολισμούς του μικρού αλλά μεστού διηγήματος του Καραγάτση.

Ένας λόγος του σε μια ταβέρνα, που τον έβαλαν να πει για χάζι και τον αντάμειψαν με ανείπωτο ξύλο, ήταν η αφορμή για να περάσει μια νύχτα στο Κρατητήριο ο πρεζάκης.

Εκεί έβαλε τα κλάματα, μέχρι που του έδωσαν την άσπρη σκόνη που τον πήγε σε τόπο χλοερό, σε τόπο αναψύξεως.

Μεγάλη Παρασκευή και η άμαξα που τον μέτεφερε στο Νεκροτομείο δεν βιαζόταν. Ήθελε να ανάψει και κερί ο άνθρωπος που τον μέτεφερε, να πιει και κανά  κρασί, να γουστάρει κι αυτός.

Άγιες Μέρες ήταν και τότε, γερά γερά και καπηλειά ανοικτά…

Η ψυχή του πρεζάκη περιπλανήθηκε σε Κόλαση και Παράδεισο και δεν έγινε πουθενά δεκτή. Λες και θα πήγαινε να σουβλίσει αρνί στο εξοχικό με φίλους.

Γύρισε πίσω και ξαναμπήκε στο σώμα του στο Νεκροτομείο “μέσα από το ανοικτό του στόμα”, ενώ ένεκα των αργιών δεν είχε γίνει ακόμη νεκροτομή.

Παρεμπιπτόντως δεν έχει ακόμη εφευρεθεί η τηλεργασία για τους ιατροδικαστές.

Ο Χρήστος Νεζερίτης ξαναζωντάνεψε, Βγήκε έξω και πήρε το δρόμο για τα στέκια του στον Πειραιά, να ζητιανέψει, να βρει την πρέζα του, ίσως και λίγο φαγητό.

Αφού περιπλανήθηκε άσκοπα στους δρόμους, βρέθηκε στο λιμάνι .Είδε έναν Αμερικάνο και πήγε ντουγρού για τράκα Αυτός όμως έψαχνε ένα ναύτη και πριν καταλάβει καλά καλά τι παίζει βρέθηκε στην κουβέρτα του “Ρηντέμπτορ”.

Αφού τον έπλυναν, τον κούρεψαν, τον ξύρισαν, τον τάισαν γερά και ήπιε καφέ αβέρτα. βρέθηκε να κρατά το τιμόνι του πλοίου και να εκτελεί τις εντολές  του Καπετάνιου: “χουήλ μπορντ, χουήλ σταρμπορντ…”

Ο Πρεζάκης έτσι από μια εύνοια της τύχης βρέθηκε μπροστά σε νέους δρόμους, προς νέους κόσμους που ούτε καν είχε φανταστεί.

Θα είχε σίγουρα ενδιαφέρον να συνέχιζε ο Καραγάτσης την εξιστόρηση της ζωής του Χρήστου Νεζερίτη.

Με λιμάνια, εξωτικά μέρη, ανίκητες θάλασσες κι ίσως μια θριαμβευτική επιστροφή στον Πειραιά.

Κάτι λιγότερο από την υποδοχή του Ντέταρι, αλλά και ο Νεζερίτης θα είχε βγάλει τόσα φράγκα στα καράβια, που θα πήγαινε να τα μοστράρει στη Μαγδαληνούλα για να έρθει πίσω.

Αλλά ο συγγραφέας θέλησε να κλείσει με την προσωπική του ανάσταση.

Ο άνθρωπος νομίζει πως ορίζει τη μοίρα του αλλά αυτή του ξεγλιστρά κι ίσως πάντα τον ξεγελά. ‘

Και έχει πλάκα όταν μας ξαναβάζει στο δρόμο που είχαμε συνειδητά αποφύγει ή όταν μας ξεμακραίνει από τις στεριές που θεωρούσαμε στέρεες, από τα δήθεν παντοτινά λιμάνια.

Και η ελπίδα καραδοκεί σε κάθε γωνιά. Φτάνει στην κάθε στραβή να υπάρχει μπόλικη δόση χιούμορ, διότι μόνο έτσι προκύπτει ο στεγνός ρεαλισμός που οδηγεί σε λύσεις, στις μικρές, στις δικές μας, στις προσωπικές, στις λίγες, στις πρόσκαιρες, αλλά πάντως “αναστάσεις”.