Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 1861. Η λαϊκή αντίδραση κατά της βασιλείας -έντεχνα υποκινούμενη από τις Μεγάλες Δυνάμεις, δηλαδή τους Αγγλογάλλους- είχε φουντώσει για τα καλά. Ο Όθωνας κατηγορείτο για παραβίαση του Συντάγματος και δεσποτισμό, λες και οι λοιποί βασιλείς της Ευρώπης κόπτονταν για τα δικαιώματα των λαών εκείνα τα χρόνια.

Η κατάσταση οξύνθηκε όταν οι αρχές αποκάλυψαν συνωμοσία κατά του Θρόνου και προέβησαν σε συλλήψεις ηγετικών στελεχών της αντιπολίτευσης. Ο Όθωνας τον επόμενο μήνα αναχώρησε για ένα μακρύ ταξίδι στο Μόναχο (ίσως να το απέφευγε αν ήξερε πως το επόμενο χρόνο θα πήγαινε στη Βαυαρία ισόβια) και καθήκοντα αντιβασιλέα εκτελούσε η βασίλισσα Αμαλία.

Αργά το βράδυ της 6ης Σεπτεμβρίου η μικρή τότε πρωτεύουσα σοκαρίστηκε από την είδηση της απόπειρας δολοφονίας κατά της βασίλισσας Αμαλίας.

Οι εποχές που ο λαός αγαπούσε και θαύμαζε τη βασίλισσα που περπατούσε εν μέσω πανδημίας στην Αθήνα, είχαν περάσει ανεπιστρεπτί.

Χωρίς να υπάρχουν μετρήσεις της κοινής γνώμης ,ήταν διάχυτη η αίσθηση πως η δημοτικότητα του βασιλικού ζεύγους είχε πέσει κατακόρυφα. Για το λαό έπαιζε ρόλο η απουσία διαδόχου, για τους πάτρωνες Άγγλους η στάση του Όθωνα κατά τον Κριμαϊκό Πόλεμο.

Ο παρολίγον δολοφόνος ήταν ο δεκαοκτάχρονος φοιτητής της Νομικής Αριστείδης Δόσιος, γόνος επιφανούς οικογένειας των Αθηνών. Ο πατέρας του Κωνσταντίνος ήταν ανώτερος δημόσιος υπάλληλος και μετά την έξωση του Όθωνα αναμίχθηκε στην πολιτική, διατελέσας βουλευτής και υπουργός.

Η μητέρα του Αικατερίνη, μία από τις πλέον μορφωμένες Ελληνίδες της εποχής ήταν κόρη του διάσημου αλλά αμφιλεγόμενου πολιτικού με μεγάλη επιρροή κατά την Επανάσταση Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, ο οποίος από το 1824 ήταν αρχηγός του αγγλικού κόμματος.

Ο νεαρός φοιτητής ξεκίνησε οπλισμένος από τα Εξάρχεια για να συναντήσει την πομπή της βασίλισσας, που είχε βγει για τον βραδινό της περίπατο, γύρω στις 9 το βράδυ, κοντά στην Πλατεία Συντάγματος. Δίχως δεύτερη σκέψη πυροβόλησε εναντίον της, όμως αστόχησε.

Συνελήφθη άμεσα και οδηγήθηκε ενώπιον του Υπουργικού Συμβουλίου, που εκείνη την ώρα βρισκόταν σε συνεδρίαση. Με θάρρος και υπερηφάνεια μπροστά στον  πρωθυπουργό Αθανάσιο Μιαούλη και τους λοιπούς Μινίστρους  ομολόγησε την πράξη του, χωρίς όμως να κατονομάσει κανέναν ως συνεργό του. Τους είπε με παρρησία και τόλμη πως ήθελε να απαλλάξει τη χώρα από την τυραννία!

Και εκεί αρχίζουν οι συνέπειες για τον νεαρό: χωρίς δεύτερη σκέψη ρίχτηκε στα μεσαιωνικά υπόγεια της Χωροφυλακής, όπου υπεβλήθη σε φρικτά βασανιστήρια για να αποκαλύψει τους συνεργούς του.

Το μαρτύριο της αϋπνίας και τα κτυπήματα στο κεφάλι δεν τον λύγισαν. Εκείνη την περίοδο είχε ανοίξει βεντέτα μεταξύ φοιτητών και αστυνομίας (οποία πρωτοτυπία), λόγω των προηγηθέντων «Σκιαδικών», μια μανούρα που ξεκίνησε με αφορμή τα καπέλα (σκιάδια).

Μαρτυρίες που δόθηκαν στη Χωροφυλακή ανέφεραν ότι η δολοφονική απόπειρα κατά της Αμαλίας δεν ήταν έργο μόνο ενός ανδρός, αλλά εξυφάνθηκε στα γραφεία της εφημερίδας «Το Μέλλον της Πατρίδας», που ήταν το κέντρο της αντιοθωνικής αντιπολίτευσης, με συνεργάτες τους αδελφούς Δεληγεώργη, τον Οδυσσέα Ιάλεμο και τον Αντώνιο Βαλέττα.

Ο νεαρός Δόσιος δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Η ποινή του, όμως, δεν εκτελέστηκε, έπειτα από προσωπική επέμβαση της Αμαλίας. Του απονεμήθηκε χάρη και έτσι η θανατική ποινή μετατράπηκε σε ισόβια δεσμά.

Μετά την έξωση του Όθωνα (1862) που έλαβε χώρα μετά από εξέγερση κατά τη διάρκεια απουσίας του βασιλικού ζεύγους σε περιοδεία, του χορηγήθηκε αμνηστία και απολύθηκε από τη φυλακή.

Ο Επαμεινώνδας Δεληγώργης, κήρυξε την πτώση του Όθωνα στις 10 Οκτωβρίου 1862 και τρία χρόνια αργότερα, έγινε σε ηλικία 36 ετών, ο νεότερος Πρωθυπουργός της Ελλάδας, ρεκόρ που κατέχει έως σήμερα και που είναι εξαιρετικά δύσκολο να σπάσει καθώς κρατάει 160 χρόνια!

Σήμερα ειδικά που στα 36 τους πολλά “παιδιά” μένουν ακόμη με τους γονείς τους, δεν έχουν ψηλά στη λίστα την κατάκτηση της Πρωθυπουργίας.

Στη συνέχεια το εγγόνι του Μαυροκορδάτου μετέβη στο Μόναχο και στην Ιταλία, όπου τελείωσε τις σπουδές του και στη συνέχεια διετέλεσε διευθυντής της ναυτιλιακής τράπεζας «Ο Αρχάγγελος».

Πέθανε το 1881 σε ηλικία μόλις 37 ετών, εν πολλοίς εξαιτίας των βασανιστηρίων που υπέστη στη φυλακή και αφού προηγουμένως είναι διαπιστωμένο πως πέρασε ένα διάστημα και σε φρενοκομείο (δεν υπήρχαν τότε ψυχιατρικές κλινικές, ο όρος ήταν φρενοβλαβής…)

Έτσι και με το πέρασμα των χρόνων, η δολοφονική απόπειρα κατά της Αμαλίας πέρασε στα ψιλά της Ιστορίας, χάθηκε μέσα στην ευφορία για την Ένωση των Επτανήσων στον εθνικό κορμό (1864), το δώρο των Άγγλων για τη νέα δυναστεία που εγκαθίδρυσαν στη χώρα.

Αν και ποτέ δεν απεδείχθη η ύπαρξη ηθικών αυτουργών, είναι αμφίβολο ότι ο νεαρός έδρασε μόνος του, εκφράζοντας ακραία το “λαϊκό αίσθημα”.

Για να μη νομίζουμε πως “οι χρήσιμοι ηλίθιοι” και οι “αναλώσιμοι” είναι νέα εφεύρεση.