Είναι ωραία τα ντιμπέι αρκεί να μην τα βλέπεις. Χαζεύεις μετά καμιά ατάκα, τα highlights, ποιος δημοσιογράφος ήτο άτεγκτος, ποιος έπαιξε μπαλίτσα, τις ατάκες που ξεχώρισαν και δεν ξύνεσαι άλλο στη γκλίτσα του τσοπάνη που κάνει τη μάνα στα debate.

Ο κόσμος δείχνει να τα σνομπάρει, όπως και όλες τις διαδικασίες που δεν ελέγχει ή στις οποίες δε συμμετέχει. Να βγει προτεινόμενος για αποχώρηση ο Βελό, να σπάσουν τα τηλεφωνικά κέντρα, να έχει ένα interaction η όλη φάση.

Θα μπορούσε να γίνει ένα μίνι ριάλιτυ 3-4 ημερών με κλεισμένους τους αρχηγούς σε ειδικό χώρο, να δούμε τι θα πούνε και στο χαλαρό τους, να μπουν και αγωνίσματα, να τρέξουν, να ιδρώσουν, να καταπιούν σπαθιά, να βρίσουν, να ρουφιανέψουν αυτούς που δεν τηρούν τους κανόνες του παιχνιδιού.

Στρογγυλοκαθισμένοι στις αναπαυτικές καρέκλες τους να λένε το ποίημα τους, όλοι μπορούν. Άσχετα που πολλές φορές αναρωτήθηκαν με αυτά που άκουγαν: Τι, μπέη;;;

Οι εκλογές μάλλον θα είναι άγονες, οπότε θα πάμε για άλλες και άρα και άλλα ντιμπέι. Τουλάχιστον ένα. Αν πιστέψουμε πάντως τις δημοσκοπήσεις ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να το κάνει όπως η Ρεάλ. Στο 0-2 να κάνει ένα αντιαθλητικό φάουλ, ένα κτύπημα κάτω από τη ζώνη, να γίνει μαδομ@@@ι και χαμούλης, να ανακατευτεί γερά η τράπουλα από την αρχή.

Κι αν ισοφαρίσει να βάλει μπροστά την παλιά φρουρά, που έχει νικήσει κι άλλες εκλογές να καθαρίσει.

Αν δεν έχει Σέρχι Ροντρίγκεθ, Σέρχιο Γιουλ και Ρούντι Φερνάντεθ είναι άλλο θέμα. Οφείλει να βρει. To συμβόλαιο αλλαγής θέλει μάστορες.

Ξέρουμε, μπορούμε να πάμε για την αλλαγή λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Για την ανατροπή;;

Φτάνει το “σήκωμα” των υποκλοπών της ΕΥΠ;

Δε δείχνει να “πουλάει”, δε δείχνει να φτάνει παρά το εύλογο των ερωτημάτων.

Οι εκλογές έχουν και μια παράλληλη παράλογη διάσταση, που τις κάνει ακόμη ενδιαφέρουσες.