Τι θα κάνουμε χωρίς Κατρούγκαλους; Χωρίς Ηλιόπουλους. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν μια κάποια λύση.

Πολλοί μίλησαν για αυτογκόλ, άλλοι για σπασμωδική και υπερβολική κίνηση ΣΥΡΙΖΑ να αποσύρει τον βουλευτή και πρώην Υπουργό, ελάχιστες μέρες προ των εκλογών.

Μάλλον στριμώχτηκε στα επικοινωνιακά σχοινιά η Κουμουνδούρου και με δεδομένο πως το 2019 βρήκε τη μεσαία τάξη (ελεύθερους επαγγελματίες, εμπόρους κτλ) σχεδόν όλη απέναντι, είπε να τον αποσύρει.

Όμως μισό λεπτό. Αν δεν εγείρεται θέμα ηθικής τάξης, πράγμα που δεν υπάρχει στην περίπτωση αυτή, αποπέμπεται υποψήφιος λόγω των απόψεων του, τις οποίες μάλιστα λέει πως είναι και προσωπικές;

Που είναι η ρήση του Μάο “αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν”;

Που πήγε η πλέρια πολυφωνία;

Ο κος Κατρούγκαλος δεν είπε τίποτα περισσότερο από αυτά που αυτά που έπραξε ως Υπουργός, σε ένα όμως διαφορετικό οικονομικό περιβάλλον., σε μια εντελώς διαφορετική συγκυρία.

Θεωρεί πως το οικονομικό βάρος της κοινωνικής ασφάλισης πρέπει να το σηκώσει κυρίως η μεσαία τάξη.

Μπορεί να είναι η λογική τους μεγάλους δεν τους πιάνεις, οι μικροί δεν έχουν, πάμε να τα πάρουμε από τη μεσαία τάξη.

Σωστά η Κουμουνδούροι τον αποδοκίμασε διότι χωρίς μεσαίο χώρο και μεσαία τάξη δεν κερδίζεις εκλογές.

Η αποπομπή του γιατί χρειαζόταν;

Έγινε το ίδιο με τον Νάσο Ηλιόπουλο, ο οποίος δεν ήξερε πότε κατατίθενται οι φορολογικές δηλώσεις;

Πως να ταυτιστεί ο εργαζόμενος με ένα πολιτικό, ένα κόμμα, όταν νιώθει πως είναι προϊόντα μια άλλης διαδικασίας κι αυτός δουλεύει από τα πέντε ξημερώματα, μέχρι τα δέκα μεσάνυχτα για να βγάλει βόλτα;

Υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά;

Έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ να ψαρέψει στα θολά νερά των οπαδών του Κασιδιάρη. Αυτό δεν ξενερώνει άλλους εν δυνάμει ψηφοφόρους του;

Το πρόβλημα όμως του ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο βαθύ, πιο δομικό από τις δηλώσεις Κατρούγκαλου και αναδείχτηκε κατά την προεκλογική περίοδο που κλείνει απόψε.

Είναι πως σε μεγάλο βαθμό μιλούν με όρους 2015 όχι με όρους 2030.

Και βεβαίως έχουν αντιληφθεί πως μόνο με όσους έχουν εισόδημα 1000 € και κάτω δεν κερδίζεις εκλογές. Για τον πρόσθετο λόγο πως μια αύξηση εισφορών ίσως επιφέρει πάγωμα της οικονομικής δραστηριότητας.

Με όρους οικονομικής μεγέθυνσης, ανάπτυξης που λέμε, δεν έχουν ένα μοντέλο, ένα πλάνο διακυβέρνησης.

Το “δικαιοσύνη παντού” είναι ωραίο σύνθημα. Τι σημαίνει στην πράξη όμως.

Αξιοκρατία σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής;

Αύξηση της διαφάνειας και της λογοδοσίας με ένα νέο καινοτόμο νόμο περί ευθύνης Υπουργών;

Πλήρης στήριξη της απόλυτης ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης;

Δικαιοσύνη στις ποινές των στελεχών όταν κάνουν μια άκαιρη ή άστοχη δήλωση;

Μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν.

Όπως και τι θα μπορούσε να προσφέρει παραπάνω ο Γιώργος Κατρούγκαλος σε μια πιθανή νέα θητεία του σε Υπουργικό θώκο.

Τελικά για να παραφράσουμε το γνωστό άσμα με τον θρυλικό Γαρύφαλλο θα λέγαμε πως “Κατρούγκαλε, Κατρούγκαλε, κανείς μας δεν ξέρει ποιος είσαι…”