Η εξαφάνιση του καθηγητή Λιαντίνη υπήρξε ένα τεράστιο σίριαλ για τα μέσα του 1998, αλλά και τα επόμενα χρόνια. Απασχόλησε πολλές τηλεοπτικές εκπομπές, αλλά και ερευνητές κάθε είδους.

Πλήθος θεωριών βγήκαν στην επιφάνεια, οι περισσότερες ανάξιες λόγου.

Ο πανεπιστημιακός και φιλόσοφος εκτός από φίλους και μαθητές απέκτησε οπαδούς και μια Πανελλήνια αναγνωρισιμότητα και καταξίωση, κάτι που είναι βέβαιο πως δεν ήταν στις προθέσεις του.

Όπως φαίνεται και από το γράμμα που έγραψε στην κόρη του, δίδασκε την απλή, σεμνόπρεπη, τίμια ζωή.

Οι ιδιότητες του πολλές: πανεπιστημιακός, φιλόσοφος, ποιητής, συγγραφέας και μεταφραστής. 

Υπήρξε αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συγγραφέας εννέα βιβλίων με φιλοσοφικό και παιδαγωγικό περιεχόμενο.

Στους φοιτητές του μιλούσε για τη ζωή, τους ζητούσε να κλείσουν τις τηλεοράσεις, να διαβάζουν βιβλία, να εμπλουτίσουν το επίπεδό τους, να επικοινωνούν, να ερωτεύονται: «Τρύγησε την ημέρα, σα να είναι η τελευταία σας. Μην την αφήσεις να πάει χαμένη. Ό,τι χαρές είναι να σου δώσει μην τις αφήσεις, γιατί δεν θα την ξαναβρείς. Δεν είναι αναβλητή η ζωή, ούτε αναστρέψιμη» τους έλεγε.

Όλα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά.

Είναι όμως εντυπωσιακό πως ο Λιαντίνης είχε προβλέψει τους χαλεπούς καιρούς: μετά από μια δεκαετία οικονομικής κρίσης, στα τρία υγειονομικής, που ταυτόχρονα ήταν και ενεργειακής ένα σκηνικό πολλαπλών κρίσεων: κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν προέβλεψε σωστά.

Είχε αντιληφθεί πως τα χρόνια του 21ου αιώνα θα είναι διαφορετικά, δεν θα μοιάζουν καθόλου με το τελευταίο τέταρτο του 2οού αιώνα και τη νεοελληνική ευδαιμονία των ΄90ς, χρόνια που επέλεξε να φύγει!

Και οι φοιτητές του εκείνοι τη δεκαετία βρέθηκαν μέσα στη δίνη των κρίσεων πάνω στα παραγωγικά τους χρόνια. Και θυμούνται τον καθηγητή που τους είχε προειδοποιήσει για τη διαρκή καταιγίδα, που ποτέ ευτυχώς δεν υπήρξε τέλεια, παρά τα όσα έγραφαν διαρκώς οι Κασσάνδρες.

Το γράμμα προς την κόρη του παραμένει συγκλονιστικό: μέσα σε λίγες αράδες συμπυκνώνει τη φιλοσοφία ζωής του, την απόφαση του να φύγει οικειοθελώς πάνω στην ακμή του.

“Διοτίμα μου,

Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης.

Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι.

Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.”