Τον προδότη πολλοί εμίσησαν, την προδοσία ουδείς. Ήταν πάντοτε μια διαδικασία που προήγαγε τα γεγονότα, τους άλλαζε «πίστα», οδηγούσε σε καταιγιστικές εξελίξεις και στα συνακόλουθα δράματα.

Ζωές χωρίς μικρές ή μεγάλες προδοσίες, θα ήταν «κενές», χωμένες μέσα σε μια ρουτίνα, βαλμένες μέσα σε μια αμφίβολη -πολλές φορές και μίζερη- κανονικότητα.

Ο προδότης όμως έγινε τέτοιος, κυρίως γιατί είχε την ευκαιρία, την ευκαιρία ή την εναλλακτική να το πράξει.

Ας μην μπούμε στη σφαίρα των κινήτρων του ή σε μια ηθικοπλαστική ανάλυση άνευ ουσιαστικού νοήματος.

Ας τον δούμε από τη σκοπιά του «από μηχανής θεού». Που λύνει τα «αδιέξοδα», που καταστρέφει φιλίες ή συνεργασίες καθώς και πάσης φύσεως δεσμούς.

Που μάλλον θα διαλύονταν κάποια στιγμή, που έχουν ημερομηνία λήξης, αλλά η «προδοσία» κάνει επιτακτική την ανάγκη διάλυσης.

Στον Νονό ο  Μάρλο Μπράντο, συνταξιοδοτημένος και παίζοντας τον ρόλο του Κονσιλιέρε συμβουλεύει τον φρέσκο Δον Αλ Πατσίνο λέγοντας του χωρίς περιστροφές ότι ο προδότης θα είναι ο διαμεσολαβητής, αυτός που θα έρθει δήθεν να συγκεράσει τις αντιθέσεις με τους αντιπάλους, που θα προτείνει συναντήσεις. Και θα είναι κάποιος από την δική του πλευρά.

Δίχως να παραγνωρίζουμε τη διαχρονική σοφία των Πούτζο-Κόπολα, καμιά φορά σε πιο συμβατικές καταστάσεις και ζωές ο προδότης να είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, που παρεκκλίνει από την αρχική προσεκτικά χαραγμένη προσωπική ρότα, που κάνει εκπτώσεις, που δείχνει cool, που δεν οργίζεται ή δεν αντιδρά στα κακώς κείμενα που τον αφορούν. Που προτιμά την προφανώς εύκολη αλλά καταστροφική λύση.

Η πιο πιθανή περίπτωση όμως είναι να μας προδώσει αυτή ή αυτός που πήρε το ρόλο που του δώσαμε. Δεν κατάλαβε καν τη “διανομή”.

Από τον Εφιάλτη και τον Βρούτο, έως τον Νενέκο και τον Πήλιο Γούση, η Ιστορία είναι γεμάτη από προδότες, αλλά και από κάποιους που κατηγορήθηκαν ως προδότες χωρίς να είναι.

Όσοι μπήκαν στον πειρασμό της προδοσίας, έπαιξαν το ρόλο τους στην διαχρονική και δίχως τέλος δόξα του Λεωνίδα, του Ιουλίου Καίσαρα, του Κολοκοτρώνη.

Αργά ή γρήγορα δηλαδή, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στο τέλος κερδίζουν πάντα αυτοί που βίωσαν στο πετσί τους την προδοσία.

Είναι αυτό που αγνοούν οι καθ΄έξιν, κατ΄εξακολούθησιν καθώς και περιστασιακοί ή στιγμιαίοι “προδότες”.  Και εκτός εισαγωγικών.

Η άλλη περίπτωση που φοριέται πολύ τελευταία, είναι η fake προδοσία. Ρόλος κανονικός. Με λόγια, με μιμήσεις με πρώτη, δεύτερη και τρίτη πράξη.

Θεατρικό κανονικό. Ασυνεχές αλλά με απόλυτη συνέπεια.

Μια προδοσία όχι ουσιαστική, αλλά για τις εντυπώσεις. Υπάρχουν κι αυτά.

Και τώρα που οι φυλές του Αυγούστου θα μπουν σα σκιές στα σπίτια τους, θα δούμε πάλι προδομένους και προδότες στην πίστα.

Όσο για το ερώτημα πόσες φορές μπορεί να προδώσει κανείς, η απάντηση είναι η κλασική: όσες του/της επιτρέψουμε.