Ζούμε μια νέα κανονικότητα, που θυμίζει την παλιά κανονικότητα, υπό την έννοια των “τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας”. Στην ταινία εκείνη του 1978 η αποχαύνωση των πρωταγωνιστών ήταν πλήρης, μάλλον στην πιο προφητική ταινία για τη νεοελληνική πραγματικότητα των επόμενων 45 ετών: ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ότι αρπάξει ο Βόλος μας.

Πίσω στο 2023 κανείς δε θέλει να κάνει την κανονική δουλειά του. Μάλλον είναι λίγη για το μεγαλείο του. Ο λιμενικός δεν είναι στη θέση του, ο σταθμάρχης δεν θα έπρεπε να είναι καν στο κτήριο του ΟΣΕ, πληρώματα καραβιών που λειτουργούν με δολοφονικές πρακτικές δουλέμπορων, ακόμη και στο άσπιλο και αμόλυντο ελληνικό ποδόσφαιρο δε δουλεύει κανείς.

Μας είπαν, επικοινώνησαν προς τη φίλαθλη κοινή γνώμη πως 4 παίκτες συμπλήρωσαν κάρτες με την Ολλανδία και δε θα παίξουν με το Γιβραλτάρ. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να δει πως το όριο είναι οι 3 κάρτες και όχι οι 2.

Μικρό το κακό θα πείτε, έπαιξαν και τα άλλα παιδιά, αν και στο μέσο φίλαθλο σίγουρα έλειψε η στιβαρή φιγούρα του Πέτρου Μάνταλου.

Φανταστείτε να παιζόταν μια πρόκριση σε τελικά. Το τρολάρισμα θα ήταν επικών διαστάσεων.

Η χώρα προχωρά με σύστημα πλημμύρα στον εγκέφαλο. Το μότο είναι “αυτή η στάνη αυτό το γάλα βγάζει”.

Ιδίως όταν κοιτάμε τα ίδια αμνοερίφια. Άλλοι άνθρωποι δεν υπάρχουν στο κυβερνητικό στρατόπεδο;

Καλές οι αντικαταστάσεις όταν τα πράγματα είναι δυσλειτουργικά, αλλά θυμίζει μοίρασμα χρόνου στο μπάσκετ. Πολιτικοί παίκτες ξαναμπαίνουν στη μάχη κι άλλοι ξεκουράζονται μέχρι να ξαναέλθει το πλήρωμα του χρόνου, για ακόμη μία “υπουργική βάρδια”, για μια ακόμη “ποινή” που έλεγε και μια μεγάλη μορφή του ελληνικού πνεύματος με μικρό όνομα που παραπέμπει σε κορυφαίο Λόρδο Φιλέλληνα.

Η είδηση της ημέρας πέραν της αδιανόητης γυναικοκτονίας στην Καλαμαριά, είναι η αλληλεγγύη της Ευρώπης. Στα 2,2 δις θα μπορούν να φτάσουν τα κονδύλια για την αποκατάσταση του κάμπου.

Λογικά όσο κόμματα στέκονται αρνητικά έναντι της Ευρώπης, θα βγουν να πουν “Ούρσουλα κράτα τα φράγκα σου, εμείς είμεθα ευρωσκεπτικιστές”.

Τι, όχι;