Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν το ίδιο το μπάσκετ. Από μεγάλος παίκτης για την εποχή του εξελίχθηκε σε τεράστιο κόουτς, ένα μάνατζερ που ήξερε να χειριστεί καταστάσεις και τεράστιους εγωισμούς παικτών αλλά και διοικητικών παραγόντων.

Όχι μόνο για τα συστήματα και το πολύ προχωρημένο στήσιμο ομάδα αλλά κυρίως γιατί κατόρθωσε να πάρει το μάξιμουμ από όλους τους παίκτες του και κυρίως από τα τοτέμ του ελληνικού μπάσκετ. Γκάλη καταρχάς μετά και Γιαννάκη στον Άρη, Φασούλα στον Ολυμπιακό.

Το μεγάλο και ασφαλώς αναπάντητο ερώτημα είναι τι θα έκανε ο Φάνης υπό τις οδηγίες του ξανθού. Είχε κλείσει με τον Ολυμπιακό το 1991, αλλά ο ξανθός τελικά επέλεξε τον Πάσπαλι να έρθει στο λιμάνι. Βέβαια χωρούσαν και μαζί γιατί ο Φάνης έπαιζε όλες τις θέσεις, ερχόταν και από το μεγαλύτερο βράδυ του συλλογικό επίπεδο, αλλά ίσως ήταν και θέμα μπάτζετ. Να μην τον ήθελε αποκλείεται, τον λάτρευε κυριολεκτικά, μια σχέση από τις πολλές που εξελίχθηκε σε έχθρα και σύρραξη. Άλλη καψούρα του ξανθού, όπως είχε ο ίδιο δημόσια πει, ήταν ο δαντελένιος Κώστας Πετρόπουλος, αρχές δεκαετίας ΄80.

Αν πρέπει από την καριέρα του να απομονώσουμε τρία βράδια για να καταλάβουμε σε λίγα λεπτά τι ομαδάρες έφτιαχνε ο Γιάννης, σε χρονολογική σειρά, αυτά θα ήταν:

Το 98-67 επί της Τρέισερ με το θρύλο του ΝΒΑ Μπομπ Μάκαντου τον Οκτώβρη του 1986, που έδειξε πως ο Άρης θα πρωταγωνιστούσε τα επόμενα χρόνια στην Ευρώπη. Τις Πέμπτες που άδειαζαν οι δρόμοι. Μια βραδιά μαγική, μία από τις πολλές που έκαναν τον Άρη να υποστηρίζεται από μια ολόκληρη χώρα…

Το 129-81 επί του Πανιωνίου στο τέλος της ίδιας χρονιάς, με τον Άρη να κυριαρχεί και το 1984 με το χαμένο Πρωτάθλημα στο μπαράζ της Κέρκυρας και το χαμένο Κύπελλο στον τελικό των ξυρισμένων κεφαλών με τον ΠΑΟΚ να μοιάζει με μακρινό εφιάλτη. Σημειώνουμε πως ακόμη δεν επιτρέπονταν ξένοι στο Πρωτάθλημα οπότε ο Άρης έπαιζε με Γκάλη, Γιαννάκη, Σούμποτιτς, Φιλίππου, Ρωμανίδη, και ο Πανιώνιος με Γάσπαρη, Κορωναίο, Φάνη, Λινάρδο, Φωσσέ. Ο Σούμποτιτς ήταν ο πρώτος μιας βιομηχανίας ελληνοποιήσεων, εκεί που φάνηκε η νομική παιδεία του κόουτς. Η βραδιά ήταν η επιτομή του επιθετικού μπάσκετ που δίδασκε στα ΄80ς.

Η τρίτη μεγάλη βραδιά του Γιάννη Ιωαννίδη ήταν το +35 επί του Πρωταθλητή Ευρώπης ΠΑΟ του Μάλκοβιτς απόντος του Ντομινίκ, ένα ρεκόρ που δεν έχει σπάσει ως σήμερα. Ούτε ο ΠΑΟ στα πολλά χρόνια της κυριαρχίας του κατάφερε να γυρίσει την τριανταπεντάρα πίσω. Η βραδιά ήταν το απόλυτο θέλω του ώριμου Ιωαννίδη. Άμυνα τανάλια και ορθολογικές επιλογές στην επίθεση. Το ματς μνημονεύεται ακόμη και είναι αυτό που όλοι θυμούνται το τελικό σκορ!

Τέλος η χαζομάρα που λέγεται για το ευρωπαϊκό που δεν ήλθε ποτέ. Ήταν καθαρά συγκυριακό, ήταν λάθος τα γούρια, η καριέρα δεν μετριέται μόνο με Κούπες. Και ο Κώστας Αντετοκούνμπο έχει δαχτυλίδι Πρωταθλητή στο ΝΒΑ. Ο Βουρτζούμης έχει ευρωπαϊκό, ο Γκάλης όχι…

“Θα άλλαζα όλα τα Πρωταθλήματα για ένα παιδί” είχε πει σε ανύποπτο χρόνο. Και το παιδί ήρθε! Η Ελένη Θεοδώρα που συγκίνησε το Πανελλήνιο με τον επικήδειο που εκφώνησε για το μοναδικό μπαμπά της.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης είναι μακράν του δεύτερου ο κορυφαίος Έλληνας προπονητής. Ξεπερνά τον Ματθαίου, τον ευρωκόουτς Κώστα Πολίτη, τους πάντες. Έφτιαξε δύο αυτοκρατορίες και με την ΑΕΚ μια ομάδα που πήγε σε τελικό F-4.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης απογείωσε το μπάσκετ, έγινε θρύλος, θα μείνει έτσι για πάντα. Ούτε καν τα μπινελίκια του, παρότι ξανάγιναν viral, ούτε το μυθικό καρό σακάκι, ούτε τα γούρια, δεν είναι αυτά που τον χαρακτήριζαν και τον καθόρισαν. Ο τύπος ήταν ανεπανάληπτος.

One of a kind.