Γιατί γιορτάζουμε την 28η και όχι τη 12η Οκτωβρίου, συνηθίζουν τώρα τελευταία πολλοί να αναρωτιούνται.

Γιατί δηλαδή την αρχή και όχι το τέλος του πολέμου, όπως κάνουν οι Σύμμαχοι (μας);

Το ερώτημα δυναμώνει όσο περνούν τα χρόνια και δείχνει καταρχάς μια βαθιά ανιστόρητη γενιά, σπουδαγμένη στην Εσπερία και αλλαχού, η οποία δείχνει να μην αντιλαμβάνεται τις ελληνικές ιδιαιτερότητες και κυρίως να μην έχει γνώση, αντίληψη των γεγονότων που ακολούθησαν την απελευθέρωση, που βύθισαν τη χώρα και την καταδίκασαν για πολλά χρόνια.

Μπορεί παντού οι σύμμαχοι να γιορτάζουν το τέλος του πολέμου, όμως για την Ελλάδα η αποχώρηση των Γερμανών (εκτός της Κρήτης που την κράτησαν οι Ναζί ως τον Μάιο του 1945, ως ένα τεράστιο σταθερό αεροπλανοφόρο) σήμανε απλά την κλιμάκωση της εμφύλιας διαμάχης για το μεταπολεμικό κουμάντο στη χώρα.

Ήδη από το 1943 όλα έδειχναν σύγκρουση. Η χαρά και το γλέντι της 12ης Οκτωβρίου 1944 θα μεταβληθεί σε λιγότερο από δύο μήνες σε μια εμφύλια σύρραξη δίχως αύριο, σε ένα πρωτοφανές ποτάμι αίματος, που ονομάστηκε ουδέτερα και αρχικά υποτιμητικά “Δεκεμβριανά” κατά τα προηγούμενα Νοεμβριανά κτλ.

Σε εκείνους τους καιρούς, η ανθρώπινη ζωή έχει ελάχιστη αξία. Προείχε άλλωστε για τους περισσότερους η πρακτόρευση των ξένων συμφερόντων.

Έτσι το μεταπολεμικό κράτος ορθά μετέτρεψε σε αργία και εορτάζει την 28η Οκτωβρίου, την ιστορική στιγμή της ομόνοιας και αντεπίθεσης έναντι του εχθρού, της παλλαϊκής συμμετοχής στο Έπος της Αλβανίας.

Η 12η Οκτωβρίου θα μείνει για πάντα στη σκιά. Ο εμφύλιος που ακολούθησε πήρε μεγάλο μέρος από τη δόξα και το μεγαλείο της ημέρας.

Εκείνο το πρωινό οι Γερμανοί δε θα παραλείψουν να καταθέσουν στεφάνι στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, σαν να έκαναν επίσημη επίσκεψη για διπλωματικές επαφές που διήρκησαν πάνω αποότρία χρόνια.

Ενώ οι μαυραγορίτες έκλαιγαν από συγκίνηση. Ο Ρόμελ δεν βάστηξε.

Οι ταγματασφαλίτες ετοιμάζονταν για το ταμείο ανεργίας.

Το ίδιο έκανε πριν λίγα χρόνια ο Γερμανός Πρόεδρος με μια “συγγνώμη” που έχει μεν τον συμβολισμό και την αξία της, αλλά δεν σημαίνει κάτι παραπάνω για το θέμα των επανορθώσεων δε.

Η κίνηση κατάθεσης στεφάνου από τους Γερμανούς το 1944 αποτελεί κίνηση αβροφροσύνης για κάποιους, ένδειξη σεβασμού σε έναν αρχαίο λαό και σκληρό αντίπαλο για άλλους, γεγονός είναι ότι έφυγαν σαν κύριοι, σχεδόν ατουφέκιστοι και μη καταδιωκόμενοι, έχοντας προλάβει να καταστρέψουν τις υποδομές και τον παραγωγικό ιστό, έχοντας κάψει χωριά, σκοτώσει χιλιάδες αμάχους, έχοντας ρημάξει περιουσίες και σημαδέψει ζωές, έχοντας στείλει ένα λαό στην πείνα και στην εξαθλίωση, από τον οποίο έλαβαν και ένα κατοχικό και αγύριστο δάνειο, ενώ όλοι οι πόροι κατευθύνονταν στη συντήρηση των στρατευμάτων κατοχής.

Ακόμη και για τους Γερμανούς όμως υπάρχουν εγχώριοι νοσταλγοί. Που προφανώς έχουν προϊστορία, ως συνεργαζόμενοι μαζί τους εκείνα τα χρόνια.

Όμως γιορτάζουμε και το τέλος του πολέμου.

Ήταν μεγάλη στιγμή η απελευθέρωση της Αθήνας, μετά από 1264, μαύρες, αγκυλωτές μέρες.

Το 1944 στη συνέχεια του θα μετατραπεί σε πεδίο σύγκρουσης, με πρωταγωνιστές τον Σιάντο και τον γενάρχη Γεώργιο Παπανδρέου ,τους Άγγλους αφεντικά, τους Ρώσους Πόντιους Πιλάτους και τους Γιουγκοσλάβους να φουσκώνουν τα μυαλά του ΚΚΕ.

Αυτόν που έξι μέρες μετά εκφώνησε τον ιστορικό λόγο της Απελευθέρωσης από το μπαλκόνι του τωρινού Public: Ο Παπανδρέου, άρτι αφιχθείς από τη Μέση Ανατολή και στην προσπάθειά του να επικοινωνήσει με το μέγα πλήθος, απάντησε με τη χαρακτηριστική φράση που έμεινε στην ιστορία: «Πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν»…

Και έγινε η χώρα Ουκρανία, Λωρίδα της Γάζας, θέατρο επιχειρήσεων και ουσιαστικά η πρώτη πράξη του Ψυχρού Πολέμου, όπως ο τωρινός πόλεμος μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών είναι η πρώτη πράξη του Νέου Ψυχρού Πολέμου, που αναζητά τα νέα σύνορα Δύσης και Ανατολής.

Με τη φρίκη του πολέμου να μαίνεται στη Μέση Ανατολή, καταλαβαίνουμε καλύτερα πως οι εποχές που το αίμα έτρεχε ποτάμι στους δρόμους, ίσως δεν είναι τόσο μακριά όσο θέλουμε να πιστεύουμε.