Φωτοστέφανο, οσιοποίηση ή απλά δημόσιες σχέσεις προς το εκσυγχρονιστικό (πάντοτε) ΠΑΣΟΚ (κάποτε);

Έχει ένα ενδιαφέρον αυτό το πυρ ομαδόν εκτίμησης, σεβασμού, σχεδόν αγιοποίησης, αυτή η καταιγίδα θετικών άρθρων, παρεμβάσεων και αφιερωμάτων προς τον πρώην Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη.

Προφανώς τα εμβληματικά έργα είναι αλήθεια και όχι μακέτο: αυτοκινητόδρομοι, γέφυρα Ρίου- Αντιρρίου, Αττική Οδός, πακέτα από την ΕΕ που το τότε τα έλεγαν Ντελόρ (και κάποιοι Ντελόν), οικονομική ανάπτυξη, αισιοδοξία.

Όμως υπάρχει πολύ γκρι σε όλο αυτό το εκσυγχρονιστικό πάλλευκο που μας κατακλύζει.

Και δε θα χρησιμοποιήσουμε ούτε ως υπαινιγμό τις αστειότητες του κίτρινου Τύπου, τα σαρδάμ του, το παρουσιαστικό του, τα λάβαρα των ταυτοτήτων που δεν θα είχαν το θρήσκευμα, και άλλες γραφικότητες.

Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ο τελευταίος Πρωθυπουργός που κυβέρνησε μια γεμάτη οκταετία. Από τη διαδοχή του Αντρέα το 1996 ως τη νίκη επί του Έβερτ το Σεπτέμβριο εκείνου του χρόνου. Από την οριακή νίκη επί του Καραμανλή το 2000, ως το δαχτυλίδι στον ΓΑΠ το 2004. Δεν έχασε ποτέ εκλογές, δεν έχασε ποτέ χρόνο με ανούσιες ιδεολογικές συζητήσεις περί μετάβασης στο σοσιαλιστικό παράδεισο.

Η διακυβέρνηση του προηγήθηκε κατά πολύ των Μνημονίων, ήταν η Ελλάδα που προχωρούσε μπροστά. Και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς: Η Ελλάδα του 2004 δεν είχε καμία σχέση με την Ελλάδα του 1996 που παρέλαβε. Ήταν καλύτερη, πλουσιότερη, με προοπτικές, Δεν είναι πολλοί οι Π/Θ που μπορούν να ισχυριστούν κάτι αντίστοιχο.

“Μια χαρά είναι ο Σημίτης αλλά δεν είναι ΠΑΣΟΚ”, έλεγε ο Αντρέας, που σκεπτόταν τον Πάγκαλο για αντίπαλο του Έβερτ.

Όλα ωραία και καλά, αλλά υπάρχουν και τα αγκάθια. Να είμαστε ορθολογιστές στην αποτίμηση μας, όπως άλλωστε και ο ίδιος πάντα πρέσβευε.

Το Χρηματιστήριο, που τότε το έλεγαν σκάνδαλο, το οποίο επί της ουσίας ήταν η αναδιανομή του πλούτου από τη μεσαία τάξη προς τους αετονύχηδες της ανώτερης. Πολλές περιπτώσεις πήγαν στα Δικαστήρια, λίγοι παραπέμφθηκαν, ελάχιστοι καταδικάστηκαν. Το πάρτι υπήρξε ατέλειωτο.

Μια άνευ προηγουμένου διαφθορά, που ήταν και πιλότος για όλες τις επόμενες Κυβερνήσεις. Δεν ακούσαμε να λέει κανείς πως ο Άκης ήταν σταθερά σε κορυφαία Υπουργεία όλη την τετραετία.

Ούτε πως συνεργάτης του βρέθηκε με ένα εκατομμύριο ευρώ μετρητά που πήγαιναν ασφαλώς για το κόμμα. Και άλλες άπειρες ιστορίες παράλογου πλουτισμού αξιωματούχων, πολλές από τις οποίες έγιναν αστικοί μύθοι

Οι σπατάλες επί των Δημοσίων Έργων, οι απευθείας αναθέσεις για τους Ολυμπιακούς, ένας ατελείωτος οργασμός έργων και υποδομών, που φτιάχτηκαν χωρίς καμία ιδέα για το πως θα συντηρηθούν ή θα αξιοποιηθούν μετά.

Θηριώδη Προγράμματα Δημοσίων Επενδύσεων έφερναν ανάπτυξη, δηλαδή πλούτιζαν την ανώτερη τάξη, ενώ η μεσαία καταχρεωνόταν με κάθε είδους τραπεζικό δάνειο για να απολαύσει σπίτι, εξοχικό, ΙΧ, διακοπές, ταξίδια, ξύδια.

Δεν θα πιάσουμε καν τα εθνικά θέματα, όπου ως φρέσκος Π/θ ήλθε αντιμέτωπος με την κρίση των Ιμίων, συμφωνίες Μαδρίτης και όλα τα σχετικά. Η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ προβάλλεται, τα άλλα τεχνηέντως αποσιωπούνται.

Να του πιστώσουμε και τις πρώιμες διαδικασίες αξιοκρατίας στο Δημόσιο, ερχόμενος σε σύγκρουση σε πολλές περιπτώσεις με την πασοκοκρατία. Σε πολλές περιπτώσεις (Διοικητές Οργανισμών κτλ) πιάνουμε το νήμα το 2023 εκεί που το άφησε αυτός το 2023.

Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ένας Πρωθυπουργός του καιρού του. Του μιλλένιουμ, των προγραμμάτων στήριξης, των εκσυγχρονιστικών βημάτων, του ευρώ, της ΟΝΕ, της τελευταίας υποτίμησης της δραχμής το 1998.

Ο χρόνος καλύπτει τα αρνητικά, αφήνει μόνο τα θετικά στο προσκήνιο. Ιδίως αν υπάρχει σύστημα που μας τα θυμίζει με ζηλευτή συχνότητα.

Αλλά τι τα θέλετε, όπως έλεγε κι ο ίδιος “αυτή είναι η Ελλάδα”!