Δε μιλάμε απλά για μπαλαδόφατσα, αλλά για εκείνα τα ταλέντα που βγαίνουν μια φορά στη δεκαετία. Ποιο ταλέντο δηλαδή, ο Κωνσταντέλιας έδειξε πως είναι φτασμένος παίκτης. Περνά τον Πασχαλάκη και αντί να σουτάρει όπως θα έκαναν οι 99.999 από τους 100.000 ποδοσφαιριστές, με άδειο το τέρμα και τους άλλους να τρέχουν να κλείσουν τη γωνία κάνει κάτι “άρρωστο”, μαγικό, από αυτά που κάνουν το ποδόσφαιρο κάτι περισσότερο από άθλημα. Πατάει τη μπάλα δίνοντας ένα σίγουρο γκολ στον συμπαίκτη του, ενώ αν τελείωνε αυτός τη φάση είχε ένα 95% επιτυχίας.

Ο μικρός έχει τη στόφα τεράστιου παίκτη. Από αυτούς που βγαίνουν κάθε δέκα χρόνια. Ο Δομάζος, ο Κούδας, ο Δεληκάρης, ο Σαραβάκος, εννοείται ο Χατζηπαναγής κορυφή, ο Καραπιάλης, ο Καραγκούνης, ο Φορτούνης.

Μέσα στους 10-15 καλύτερους Έλληνες παίκτες όλων των εποχών μπορεί να εξελιχθεί. Αλλά επειδή είμαστε στο 2023, όχι στο 1963 ή στο 1993 και το παγκόσμιο χωριό ποδοσφαίρου παρακολουθεί με την ίδια άνεση ένα 15χρονο στο Καμερούν, ένα ταλέντο της Τάμπερε Γιουνάιτεντ ή στην Αστάνα, ο Κωνσταντέλιας είναι ήδη στο μπλοκάκι πολλών ευρωπαϊκών συλλόγων.

Αν δεν επιλέξει ενδιάμεσο σταθμό, ο προορισμός για το ταλέντο του είναι μόνο η Πρέμιερ Λιγκ. Άλλωστε στην Αγγλία ένα ποσό περί τα 20-30 εκατομμύρια είναι κάτι συνηθισμένο, ακόμη και για μικρομεσαίες ομάδες.

Πόσο μάλλον που την περίπτωση του την κοιτά μεταξύ άλλων, η Σίτυ και η Άρσεναλ. Τον φαντάζεστε “πολίτη” ή γρανάζι στην αρμάδα του Αρτέτα;

Ναι, άνετα, χαλαρά, χωρίς ιδιαίτερη φαντασία

Ο Κωνσταντέλιας έδειξε πως ανήκει εκεί και μόνο εκεί. Στο καλύτερο πρωτάθλημα, μαζί με τους καλύτερους.

Τώρα αν η Εθνική θελήσει να χτίσει μια ομάδα γύρω του θα έχουμε αξιοπρεπή ομάδα για μια δεκαετία. Αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο, άλλο Ευαγγέλιο, πολύ ΕΠΟ και Πογέτ στη μέση, δεν είναι τίποτα βέβαιο…