Παρά τη θριαμβολογία της Κυβέρνησης για την ψήφιση του Νομοσχεδίου για τα μη κρατικά ΑΕΙ, υπάρχει ορατό ενδεχόμενο να μην ευδοκιμήσει, που λέει κι ο Αλέξης.

Ο οποίος είπε τα mea culpa του και τώρα σχολιάζει ως παράγων, ως ιστορικό πρόσωπο τα τεκταινόμενα, έχοντας ξεφύγει από τον εναγκαλισμό με το δικό του δημιούργημα, τον ΣΥΡΙΖΑ.

Μην το παίρνετε αψήφιστα. Είχε πάντα κορυφαίους νομικούς συμβούλους από την εποχή που ο Σόιμπλε ήθελε να μας βγάλει από το ευρώ. Και έχει δίκιο όταν λέει πως δεν το σκέφτηκε ούτε στιγμή. Οι συνέπειες για τη χώρα, αλλά και για τον ίδιο, θα ήταν ολέθριες.

Πάμε λοιπόν στα μη κρατικά ΑΕΙ. Οι νομικοί μπορούν να διαφωνούν και να ερίζουν για χρόνια, όμως τώρα το ΣτΕ θα κληθεί να αποφανθεί επί της συνταγματικότητας της διάταξης.

Και είναι πολλοί αυτοί που διατηρούν τις επιφυλάξεις τους αν θα περάσει: “ ο Έλληνας νομοθέτης παραβιάζει το Ενωσιακό δίκαιο, με δύο τρόπους: i) δημιουργεί στρεβλώσεις στην εσωτερική αγορά υπηρεσιών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, δημιουργώντας εγκατάσταση δύο ταχυτήτων: αυτή που σέβεται την αρχή της αμοιβαίας αναγνώρισης και των ελέγχων του κράτους προέλευσης αλλά δίνει μόνον επαγγελματική ισοδυναμία, και αυτήν η οποία οδηγεί σε αυτόματη ακαδημαϊκή αναγνώριση, παραβιάζοντας πολλαπλά τις αρχές της εσωτερικής αγοράς“, λέει μεταξύ πολλών άλλων η Ένωση Επιστημόνων Ευρωπαϊκών Σπουδών.

Οπότε, αν καταπέσει στο ΣτΕ, η Κυβέρνηση πάει για το plan B. Κάνει την επόμενη Βουλή Αναθεωρητική, τα βρίσκει με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα αισθάνεται πλήρως δικαιωμένο. Μια απόρριψη του άρτι ψηφισθέντος νόμου μετά βαΐων και sugar daddies για τα μη κρατικά ΑΕΙ ενδεχομένως να σημάνει και επίσπευση του χρόνου των βουλευτικών εκλογών, για το 2025 ή το 2026.

Η Κυβέρνηση θα συνεχίσει να λέει πως προωθεί τη μεταρρυθμιστική ατζέντα, ενώ εννοείται πως θα συμμορφωθεί με την όποια απόφαση του ΣτΕ, διασκεδάζοντας και όλες τις εντυπώσεις για την κατάσταση του κράτους δικαίου στην Ελλάδα.

Αν το σκεφτεί κανείς λίγο ανάποδα, είναι μάλλον προς το συμφέρον της να καταπέσει στο ΣτΕ. Πρώτον, διότι ο εκλογικός κύκλος θα μειωθεί και άρα και τα χρονικά περιθώρια της Αντιπολίτευσης να συγκροτήσει ένα μέτωπο που θα έχει πιθανότητες να την κερδίσει. Μπορεί να σκεφτεί κανείς λογικά πως μια τέτοια εξέλιξη, δρομολογεί έναν ορίζοντα χρονικό ως το 2030 για την Κυβέρνηση.

Παράλληλα, η μη ίδρυση κρατικών Πανεπιστημίων θα πατά σε γερές νομικές βάσεις και με την ωρίμανση του όλου εγχειρήματος, θα καταστεί πραγματικότητα, αν και σε κάθε περίπτωση, όπως κάθε νομοθέτημα θα κριθεί από την εφαρμογή και όχι από τις επιδιώξεις του περιβόητου Νομοθέτη.