Αν και το άγχος είναι μία φυσιολογική οργανική αντίδραση, ο ακριβής ορισμός του δεν είναι εύκολος. Στο παρελθόν, είχε ως στόχο την προετοιμασία του οργανισμού απέναντι σε μία επερχόμενη απειλή. Στη σύγχρονη εποχή εκδηλώνεται αυτοματοποιημένα σε στρεσσογόνες καταστάσεις με δυσάρεστα νοητικά ή σωματικά συμπτώματα.

Τα αίτια σχετίζονται με αιφνίδιες αλλαγές, μαθημένο τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς μέσα από την οικογένεια, οικονομικά προβλήματα, απώλεια ή αρνητικά υποκειμενικά γεγονότα. Ερευνητικά δεδομένα επίσης υποστηρίζουν ότι μερικά άτομα έχουν μία κληρονομική βιολογική προδιάθεση ή ευαισθησία στην ανάπτυξη αρνητικών συναισθημάτων, όπως επίσης και έναν μη λειτουργικό τρόπο αντιμετώπισης καταστάσεων που περιλαμβάνει αποφυγές, αναβλητικότητα και συμπεριφορές ασφάλειας προκειμένου να μην εμφανιστούν αρνητικά συναισθήματα ή εμπειρίες.

Το να αισθάνεται κάποιος πίεση, στρες ή ανησυχία σε ορισμένες περιστάσεις αλλά και περιόδους της ζωής του είναι μια φυσιολογική ανθρώπινη αντίδραση. Μάλιστα, περίπου δύο στους πέντε ανθρώπους αναφέρουν ότι κατά μέσο όρο ανησυχούν τουλάχιστο μία φορά καθημερινά για κάποιο κυρίως αναπάντεχο, μη αναμενόμενο γεγονός.  Για κάποιους άλλους όμως η ανησυχία τους, το συναίσθημα του άγχους και η πίεση επιμένουν σε βαθμό που επιδρούν αρνητικά στην καθημερινή λειτουργικότητα και ανεξαρτησία τους.

Σε γενικές γραμμές η ανησυχία είναι μία μορφή λεκτικής επίλυσης προβλημάτων σχετικά με πιθανές μελλοντικές αρνητικές καταστάσεις. Η ανησυχία ενεργοποιείται από διάφορα εξωτερικά γεγονότα ή από σκέψεις που περνούν ασυνείδητα από το μυαλό μας, μη ελέγξιμες και συχνά απρόσμενες.

Το κύριο χαρακτηριστικό της ανησυχίας είναι οι υποθέσεις και η ανάγκη για σιγουριά. Διάφορες εκφράσεις όπως «τι θα γίνει αν δεν γράψω καλά στις εξετάσεις», «αν δεν μπορώ να ολοκληρώσω την δουλειά που μου ανέθεσαν», «αν κάνω κάποιο λάθος», ‘αν δεν μπορέσω να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου’ είναι μερικά από τα πιο κλασσικά και συχνά παραδείγματα.
Η μη παθολογική ανησυχία είναι βραχείας διάρκειας και συνήθως οδηγεί σε αποτελεσματική αντιμετώπιση και επίλυση προβλημάτων.

Σε άλλες περιπτώσεις όμως η ανησυχία γίνεται δυσλειτουργική. Αρχικά δημιουργείται η εντύπωση ότι μπορεί να αποτρέπει αρνητικές εμπειρίες και συναισθήματα αλλά σταδιακά το άτομο βρίσκεται εγκλωβισμένο σε έναν φαύλο κύκλο. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν: συνεχές άγχος και ανησυχία για διάφορα πράγματα και καταστάσεις για ένα διάστημα έξι μηνών ή και περισσότερο, παρατεταμένη, διάχυτη και μη ελέγξιμη ανησυχία που είναι εμφανής τις περισσότερες μέρες και η οποία περιορίζει την λειτουργικότητα του ατόμου και τουλάχιστο τρία από τα ακόλουθα συμπτώματα για ένα διάστημα έξι μηνών:

-Αίσθημα ανησυχίας και έλλειψη ικανότητας για χαλάρωση

-Μυϊκή ένταση, ψυχοσωματικά συμπτώματα (καρδιαγγειακά, γαστρεντερικά κτλ.)

– Προβλήματα στον ύπνο (ποιότητα και ποσότητα) στη συγκέντρωση και την προσοχή

-Αίσθημα κόπωσης

-Αίσθημα εκνευρισμού ή ευαισθησία στην κριτική

Η γενικευμένη αγχώδης διαταραχή είναι η κλινική έκφανση του άγχους και χαρακτηρίζεται από έντονη και διάχυτη ανησυχία την οποία το άτομο δεν μπορεί να διαχειριστεί με ικανοποιητικό τρόπο. Τα συμπτώματα ποικίλλουν σε ένταση, συχνότητα και διάρκεια και περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων: ανησυχία, εκνευρισμό, έμμονες ιδέες, κόπωση, δυσκολία συγκέντρωσης, προβλήματα στη μνήμη, ευερεθιστότητα, μυϊκή ένταση, τρέμουλο, διαταραχές στον ύπνο, εφίδρωση, ναυτία, δύσπνοια, ταχυκαρδία κ.α.

Είναι συχνό και στα παιδιά και εμφανίζεται με συμπτώματα όπως: ανησυχία, άγχος απόδοσης, κοινωνική φοβία, τελειομανία, έλλειψη αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης, διαρκής αναζήτηση επιβεβαίωσης, διαταραχές στον ύπνο ή την όρεξη.

Η γενικευμένη αγχώδης διαταραχή είναι πιο συχνή σε γυναίκες και σε μέλη οικογενειών με ιστορικό ενώ συνυπάρχει με κατάθλιψη, εξάρτηση ουσιών, γαστρεντερικές διαταραχές, προβλήματα ύπνου και ημικρανίες.
Για την θεραπεία συστήνεται ο συνδυασμός φαρμακοθεραπείας (αντικαταθλιπτικά, βενζοδιαζεπίνες) και γνωστικής συμπεριφορικής παρέμβασης  για την εκμάθηση λειτουργικών τεχνικών διαχείρισης άγχους, την μείωση της ανάγκης ελέγχου και την ανησυχία.