Χωρίς καμία διάθεση να αμφισβητήσουμε τις δημοσκοπήσεις, άλλωστε ένα χρήσιμο εργαλείο είναι, άσχετα αν έχει θεοποιηθεί, είναι πιθανόν τελικά να πέφτουν έξω για μια σειρά από λόγους. Οι κυριότεροι είναι το ποιοι τελικά απαντούν στις μετρήσεις (προφανώς άνθρωποι με ευχέρεια χρόνου) και πόσοι από τους σyμμετέχοντες δεν είναι απόλυτα ειλικρινείς, εκούσια ή ακούσια.

Επί της ουσίας. Η Κυβέρνηση έχει βάλει τον πήχη ψηλά, στο ποσοστό του 2019. Συγκρίνουμε πάντα όμοια πράγματα. Να πάρει 31% και να πει κάποιος πως έπεσε 10% σε σχέση με τις εθνικές, είναι σα να συγκρίνει μήλα με μπανάνες, δε βγαίνει κανένα νόημα. Στις εθνικές το διακύβευμα είναι τελείως διαφορετικό. Τώρα ποιοι τελικά θα είναι στην Ευρωβουλή, ποιοι θα αντικαταστήσουν τη μαγική ντριμ τιμ του 2019-2014, δε φαίνεται να είναι κάτι που απασχολεί ιδιαίτερα το ευρύ κοινό, το εκλογικό σώμα, τον εργαζόμενο άνθρωπο, πείτε τον όπως θέλετε.

Αν τελικά πάει στις Βρυξέλλες ο Λαμογιόπουλος ή ο Μαυρογιαλουρίδης είναι ένα και το αυτό για τους πολλούς.

Επί της ουσίας βαθύτερα. Η ακρίβεια είναι το μείζον ζήτημα το 2024 και χτυπά σχεδόν όλα τα νοικοκυριά, όχι μόνο τα ευάλωτα. Και ποιος σας είπε πως όποιος έχει εισοδήματα ικανά να ανταπεξέλθει στη συνεχιζόμενη ακρίβεια χαίρεται να δίνει πολύ παραπάνω χρήματα από ότι στο πρόσφατο παρελθόν για διατροφή, ένδυση, υπόδηση, βενζίνη, στα λεγόμενα καθημερινά, ανελαστικά έξοδα;

Στο πλαίσιο αυτό οι Ευρωεκλογές αποτελούν πρόσφορο έδαφος για να εκφράσει κανείς τη δυσαρέσκεια του. Η αλήθεια είναι πως δεν έχει ακριβώς “σκίσει” η Κυβέρνηση κατά τη δεύτερη θητεία της. Η αναφορά στο “βαθύ κράτος” που επιμένει να αντιστέκεται είναι κάπως αστεία αν κυβερνάς πέντε συναπτά έτη.

Όσο για την αιτία του πληθωρισμού δεν είδαμε να τον αναζητεί κανείς στις επιστρεπτέες προκαταβολές και σε όλα τα πακέτα στήριξης λόγω της πολλαπλούς κρίσης (ενεργειακής, κλιματικής, υγειονομικής) που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια. Ούτε στην έλλειψη παραγωγικής βάσης, που σημαίνει εισαγωγές για τα πάντα όλα.

Όπως πάντα, η οικονομία θα κρίνει πολλά στις κάλπες. Ένας ψηφοφόρος που βλέπει προοπτικές θα στηρίξει. Ένας που βλέπει το μέλλον γκρίζο θα απέχει, ή θα μαυρίσει (στην παραλία εκείνη την Κυριακή).

Η σαλαμοποίηση του εκλογικού σώματος (νέοι, γυναίκες, άνεργοι, πολύτεκνοι) βοηθάει στην κατανόηση πραγμάτων και σε μέτρα υπέρ κάποιων κατηγοριών πολιτών, χάνεται όμως η μεγάλη εικόνα.

Το μεγαλύτερο ατού της Κυβέρνησης είναι πως η Αντιπολίτευση είναι διαιρεμένη και όλοι προσδοκούν να περάσουν τους υπόλοιπους, όχι να πλησιάσουν την Κυβέρνηση.

Η οβιδιακή μεταμόρφωση του ούτως ή άλλως διασπασμένου, τριχοτομημένου ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ που δε φαίνεται να έχει δυναμική, η πριμοδότηση από τους πολίτες σε μικρότερα κόμματα κατά τις Ευρωεκλογές, όλα αυτά ενισχύουν το αφήγημα της Κυβέρνησης, πως είμαστε το μόνο κόμμα που έχει τις προϋποθέσεις, τα φόντα, που μπορεί να κυβερνήσει.

Το ζήτημα είναι να θέλει κιόλας. Να ξεπεράσει τον εαυτό του, τις κακές του έξεις και να πάει τη χώρα λίγο μπροστά.

Οι κρίσεις ήταν μια κάποια λύση. Τις επικαλούμασταν για το κάθε πρόβλημα. Χωρίς αυτές πρέπει να παραχθεί έργο. Ουσίας, όχι επικοινωνίας, μετρήσιμο και με σοβαρό αντίκτυπο στους πολλούς.

Από αυτό εξαρτώνται όλα και όχι από τις θεμιτές ή αθέμιτες τακτικές υφαρπαγής της ψήφου (και) στις Ευρωεκλογές.

Γιατί αν το βάρος πέσει σε αυτές οι εκπλήξεις καραδοκούν. Και ίσως είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές που εξετάζουν ως “σενάρια” τα κομματικά επιτελεία.